Babimost

[Artur Rogóż]

Najstarsza wzmianka pochodzi z 1257 r. Babimost posiadał już wówczas zabudowę typu miejskiego. Władysław Łokietek w 1332 r. włączył miasto trwale do Królestwa Polskiego i ustanowił w nim starostwo niegrodowe. Prawa miejskie w 1397 r. nadane przez króla Władysława Jagiełłę. W 1530 r. król Zygmunt Stary rozszerzył prawa miejskie. Rozkwit miasta nastąpił w połowie XVII wieku. W 1656 r. miasto było dwukrotnie spalone przez wojska szwedzkie. Po 1793 r. Babimost znalazł się w granicach Prus. W 1905 w mieście mieszkało 1.985 osób, w tym 84,9% Niemców, 13% Polaków i 2% Żydów. 55,2% ludności było katolikami, zaś 42,7% - ewangelikami.[2] Podczas Powstania Wielkopolskiego zajęty przez oddział powstańczy pod dowództwem Józefa Kudlińskiego, zakreślając najdalszy zasięg Powstania na zachodzie. Mimo tego, na mocy Traktatu Wersalskiego, w 1919 r. Babimost pozostał w granicach Niemiec. Do Polski powrócił po 152 latach zaboru dopiero po II wojnie światowej w 1945 r. Obecnie ośrodek usługowy z drobnym przemysłem (drzewny, skórzany i dziewiarski). Ośrodek regionu etnograficznego zwany Babimojszczyzną (zachowany folklor wielkopolski, stroje ludowe, pieśni).
W Babimoście znajduje się siedziba dekanatu rzymskokatolickiego należącego do diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Zabytki

* Kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca[3] z XVIII wieku
* Kościół filialny pw. św. Jacka z XVIII wieku
* Budynek "organistówka" z II połowy XVIII wieku
* Kościół ewangelicki z XVIII wieku
* Ratusz z pierwszej połowy XIX wieku
* Synagoga z II połowy XIX wieku