Państwo Bolesława Chrobrego

Około roku 1000 Polska, zwana jeszcze "państwem gnieźnieńskim", liczyła około miliona mieszkańców, żyjących na 250 tysiącach kilometrów kwadratowych. Niemal 2/3 powierzchni stanowiły nieprzebyte puszcze, a na terenach zamieszkanych gęściej przeważały pola uprawne i łąki. Najgęściej zaludnionymi obszarami były środkowa Wielkopolska, Kujawy, rejony Śląska, okolice Krakowa i Sandomierza oraz tereny przy ujściu Odry.
MaciekWielki
Posty: 171
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 18 mar 2011, 17:39

Państwo Bolesława Chrobrego

Post autor: MaciekWielki »

Z przekazu Thietmara wiemy, że kraj po śmierci Mieszka został podzielony między synów: Bolesława, Mieszka, Świętopełka, Lamberta. Władzę zwierzchnią objął najstarszy Bolesław Chrobry, który wzmocnił swą pozycję poprzez małżeństwo z Emnildą, córką księcia milczańskiego Dobromira, który był związany z margrabią miśnieńskim Ekkehardem i arystokracją saską. W 992 roku Bolesław został poproszony przez Ottona III o pomoc przeciwko Lutykom, Bolesław nie wziął udziału w walkach, ale posłał cesarzowi oddział zbrojny. Polska była otaczana państwami, w których dochodziło do konfliktów, na północy wybuchały walki między Sasami a plemionami połabskimi, na południu w Czechach doszło do konfliktu między Przemyślidami a Sławnicami – panami w Libicach, w sporze sojusznikiem Przemyślidów była bawarska gałąź niemieckiego rodu królewskiego, na czele z Henrykiem Kłótnikiem, a później jego synem Henrykiem, który w 1002 roku sięgnął po władzę w całym państwie. Przemyślidów wspierali również Lutycy. Przeciwnicy Przemyślidów Sławnikowice byli wspierani przez saskich Ludolfingów i Piastów. Otton III był popierany przez Saksoński ród Billungów, na Łużycach popierał go margrabia miśnieński Ekkehard, na Połabiu wspierał margrabia Marchii Północnej Teodoryk z rodu Haldensleben. Jego córka Oda, wdowa po Mieszku przebywała wraz z synami w państwie Bolesława Chrobrego, jego druga córka Matylda została żoną Przybysława, władcy Brenny.

Układ równowagi na pograniczu sasko-słowiańskim został naruszony przez Lutyków w 994 roku, kiedy najechali Brennę. W walkach zginął książę Przybysław, do walki przeciwko Ottonowi przyłączył się do Lutyków brat Przybysława – Ludolf, działania te doprowadziły do załamania się potęgi rodu z Haldensleben.

W 995 roku Otton III rozpoczął wyprawę przeciwko sojusznikom Lutyków – Obodrytom. U boku cesarza znalazł się Bolesław Chrobry i książę libicki Sobiesław. Posiłki także przysłał książę czeski Bolesław II, który wykorzystując wyprawę Ottona doprowadził do krwawej rozprawy z rodem Sławnikowiców, dokonał on najazdu na Libice i wymordował obecnych tam braci biskupa praskiego Wojciecha, a Sobiesław musiał schronić się u Chrobrego. Taki obrót sprawy doprowadził do utraty przez Ottona sojusznika w osobie Czech i niekorzystnego wyniku walk na Połabiu, co doprowadziło do wycofania się Ottona III z dalszych walk.

Bolesław Chrobry wykorzystując osłabienie Ottona wypędził Odę i jej synów z Polski, co doprowadziło do całkowitego zjednoczenia kraju przez Bolesława, zaś w obronie Ody nikt nie stanął, a Otton obawiał się konfliktu z księciem polskim. Śladem pewnego napięcia w stosunkach Niemiec i Polski był wydany przywilej cesarza dla biskupstwa miśnieńskiego z 995 roku oddający pod jurysdykcję biskupa Miśni tereny Śląska i północnych Czech.

Klęska Sławnikowiców z Przemyślidami i zamordowanie braci biskupa praskiego Wojciech (urzędował od 982 roku) skłoniło go do ucieczki do Polski. W 988 roku opuścił swą diecezje i udał się do Italii, otarł się tam o opactwo benedyktyńskie w Monte Casino, wyjechał następnie do Rzymu gdzie osiadł opactwie na Awentynie. Został stąd sprowadzony w 992 roku do Pragi gdzie otrzymał zapewnienie, że bedzie mógł wprowadzić w życie reformy dyscyplinujące życie kleru. Jednak mnożące się zatargi z Przemyślidami skłoniły go w 994 roku do opuszczenia Czech. Przebywał na Węgrzech, później w Rzymie, po wymordowaniu Sławnikowiców nie miał, po co wracać do Pragi, nawet, kiedy arcybiskup moguncki usiłował go siłą ściągnąć do diecezji praskiej, Wojciech wybrał jednak pracę misyjną. Przez pewien czas przebywał w Nadrenii, gdzie zetknął się z cesarzem Ottonem III, który zwrócił jego uwagę na Polskę. Wojciech pojawił się na dworze księcia polskiego w 996 roku, gdzie spotkał się ze swym bratem Sobiesławem. Bolesław Chrobry wraz z drugim bratem Wojciecha Radzimem wysłał go na misje chrystianizacyjną do Prus. Wojciech przebywał kolejno w Gdańsku, Elblągu, gdzie jednak został przyjęty wrogo, gdyż nie znał tamtejszych zwyczajów. Postanowili, więc zawrócić w kierunku morza, jednak Wojciech wszedł do świętego lasu Prusów, za co został ukarany śmiercią, jego kompanów puszczono wolno. Biskup Wojciech zginął w kwietniu 997 roku. Bolesław wykupił z rąk pruskich ciało Wojciecha, złożył je w Gnieźnie.

W roku 1000 do Gniezna przybył w pielgrzymce sam Otton III, według Thietmara zjazd w Gnieźnie miał charakter religijno-kościelny, zaś Gall Anonim uważał go za zjazd polityczny, nie wspominając o aspektach religijnych. Według Galla zjazd był ukazaniem niezależności Bolesława Chrobrego, sam cesarz nałożył na głowę księcia polskiego swój cesarski diadem, i obdarował go włócznią św. Maurycego, przechowywaną do dziś na Wawelu. Cesarz nadał mu prawo mianowania biskupów w kraju, jak i na ziemiach podbitych. Uprawnienie to miało być potwierdzone przez papieża Sylwestra II.

Według Thietmara w Gnieźnie zostało utworzone arcybiskupstwo, na które powołano Radzima-Gaudentego, brata Wojciecha, arcybiskupstwu podporządkowano biskupstwo w Kołobrzegu, Wrocławiu, Krakowie. Biskup Unger otrzymał diecezję poznańską i nie wszedł w skład gnieźnieńskiej prowincji kościelnej, jednak Unger miał protestować wobec statusu nowej diecezji. Kościół polski jednak zyskał niezależność wobec arcybiskupstwa magdeburskiego.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Państwo pierwszych Piastów”