Jak wyglądało dzieciństwo Kazimierza Wielkiego?

[MaciekWielki]

Jak w temacie.

[Hobbit]

Na chrzcie nadano mu imię dziada po mieczu – Kazimierza, księcia kujawskiego. Kazimierz miał dwóch starszych braci – Stefana i Władysława – którzy zmarli młodo (pierwszy w 1306, a drugi w 1312), tym samym już w wieku dwóch lat został jedynym dziedzicem Łokietka. Miał również trzy siostry – Kunegundę, Elżbietę i Jadwigę. Przyszły następca tronu wychowywał się na Wawelu. W tekstach źródłowych brak informacji o jego wychowawcach, ale powszechny jest pogląd, że byli to: zaufany dyplomata Łokietka, Spycimir Leliwita[3] oraz wybitny intelektualista i prawnik Jarosław Bogoria ze Skotnik[4][5] lub ewentualnie jakiś franciszkanin[4]. Gdy królewicz miał 10 lat, jego siostra Elżbieta została wydana za mąż za króla węgierskiego Karola Roberta. Wyjazdy na Węgry dały Kazimierzowi sposobność do nabycia dworskiej ogłady, poznania sztuki dyplomacji i nowoczesnych metod rządzenia oraz kontaktów z licznymi intelektualistami.
Plany małżeńskie i choroba

W czerwcu lub lipcu 1315[6][7] Kazimierz został zaręczony z urodzoną 20 maja, królewną czeską Juttą Luksemburską, córką Jana Luksemburskiego. Mariaż ten miał rozwiązać problem pretensji luksemburskich do tronu polskiego, ale gdy Janowi Luksemburskiemu urodzili się dwaj synowie, postanowił podtrzymać swoje roszczenia[8]. Strona czeska zerwała zaręczyny w 1318 lub 1319[6][9][10]. Zapewne w 1321 lub 1322[6][11] Kazimierz został zaręczony z Anną, córką Fryderyka Pięknego. Projekt upadł zapewne po 28 września 1322, tj. po klęsce Fryderyka w bitwie pod Mühldorfem[6]. Zrealizowany został dopiero trzeci projekt małżeński. 16 października 1325 ożeniono królewicza – dla przypieczętowania nowo zawartego sojuszu z Litwą – z córką wielkiego księcia Giedymina, która przed ślubem została ochrzczona (30 kwietnia) i przyjęła imię Anny[12].

W 1327[8][13] Kazimierz ciężko zachorował. Choroba królewicza musiała zagrażać jego życiu, skoro królowa zdecydowała się powierzyć je patronowi dynastii andegaweńskiej – św. Ludwikowi. Święto jego przypadało na 19 sierpnia, co może wskazywać, że tego dnia choroba się zaczęła[8]. Jedynym źródłem na ten temat jest częściowo zniszczona bulla papieża Jana XXII wysłana między 14 listopada a 13 grudnia 1327[8][14] będąca odpowiedzią na list polskiej królowej, w której wyraża on radość z powodu ozdrowienia Kazimierza.

[Artur Rogóż]

W dniu 30 kwietnia 1310 r. w miasteczku Kowal na Kujawach księżna Jadwiga powiła Władysławowi Łokietkowi najmłodszego syna. Na chrzcie otrzymał on imię Kazimierz, które nosił dziad po mieczu, Kazimierz książę brzesko-kujawski. Jego bracia zmarli wcześnie: Stefan w 1306, a Władysław w 1312 r. Kazimierz dzieciństwo spędził w gronie sióstr, pod troskliwym okiem matki. Już w drugim roku życia stał się jedynym dziedzicem Łokietka i wielką jego nadzieją na przyszłość. Nic dziwnego zatem, że zapewniono mu wychowanie staranne i poddano z pewnością oddziaływaniu najlepszych nauczycieli. Nie brak wprawdzie badaczy, którzy sądzą, że Kazimierz Wielki był analfabetą. Opowiadamy się jednak za tymi uczonymi, którzy przyjmują, że przyszły fundator uniwersytetu krakowskiego uczył się pisać i czytać, skoro biegłą w piśmie była starsza odeń o pięć lat Elżbieta, późniejsza królowa węgierska, a z pewnością również pozostałe siostry - Kunegunda oraz zmarła przedwcześnie Jadwiga. Kazimierz był ostatnim, jak się zdaje, dzieckiem swoich rodziców króla Władysława i królowej Jadwigi. Rósł i rozwijał się w zamku krakowskim, gdzie wszczepiano mu obyczaj rycerski i nadmierną skłonność do polowań. Rychło zauważono, iż jedynak królewski wyrósł na młodzieńca rosłego, przystojnego i zdradzającego wcześnie słabość do kobiet. Przerodziła się ona z czasem w stałą cechę natury królewicza, co wynikało z pewnością z faktu, że nauczyciele i wychowawcy za bardzo folgowali zachciankom młodzieńca i pozwalali mu w tej mierze na zbyt wiele.
Rozpowszechnił się są, że wychowawcami królewskim byli: zaufany rycerz i dyplomata Łokietka Spycimir Leliwita, przyszły pan Tarnowa i Melsztyna, oraz wybitny intelektualista tamtych czasów, biegły prawnik, Jarosław Bogoria ze Skotnik, późniejszy arcybiskup gnieźnieński.

[MaciekWielki]

Dzięki za odpowiedź