Bolesław I Chrobry (Wielki)

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Bolesław I Chrobry (Wielki)

Post autor: Artur Rogóż »

Bolesław I Chrobry (Wielki) (ur. 967 w Poznaniu, zm. 17 czerwca 1025) – książę Polski od 992 roku, pierwszy koronowany władca Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 był także księciem Czech jako Bolesław IV.

Był synem Mieszka I, księcia Polski, i Dobrawy, czeskiej księżniczki. Objął rządy w 992 roku, wypędzając krótko potem swoją macochę Odę i przyrodnich braci.

Sojusznik cesarza Ottona III, gościł go w 1000 roku w Gnieźnie na tzw. zjeździe gnieźnieńskim, podczas którego cesarz prawdopodobnie koronował Bolesława. Źródła są niejednoznaczne w ocenie gestów, które Otton wykonał podczas wizyty w Gnieźnie, lecz dowodem na to są monety z napisem rex datowane maksymalnie na 1020 oraz dary które cesarz wręczył Bolesławowi - włócznia i diadem. Po śmierci Ottona III (1002) Bolesław znalazł się w konflikcie z jego następcą Henrykiem II Świętym, prowadząc z nim długotrwałe wojny (1002-1018), zakończone pokojem w Budziszynie i zajęciem Milska i Łużyc.

W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Światopełka I. W 1018 lub rok później przyłączył ponownie do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie.

Popierał akcje misyjne Wojciecha Sławnikowica, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. W 1000 roku doprowadził do powstania metropolii gnieźnieńskiej i trzech biskupstw (kołobrzeskiego, krakowskiego, wrocławskiego).

Życie przed objęciem władzy

W 973 zapadła decyzja, że miał zostać wysłany do Niemiec jako osoba gwarantująca postanowienia zjazdu w Kwedlinburgu (czy tak się w istocie stało jest kwestią dyskusyjną). Pojawiła się mało popularna hipoteza, że lata 80. X wieku spędził na dworze swojego wuja, księcia czeskiego Bolesława II Pobożnego.

W 985 jego ojciec Mieszko I zaaranżował małżeństwo Bolesława z córką margrabiego Miśni Rygdaga. Prawdopodobnie po zawarciu małżeństwa Bolesław objął władzę nad Małopolską. Rok później odprawił on swoją żonę (po śmierci jej ojca), lecz zachował władzę w Małopolsce, a następnie, prawdopodobnie z inspiracji księcia czeskiego Bolesława II, ponownie się ożenił. W literaturze pojawiła się także teoria, że Bolesław mógł panować wówczas w Małopolsce z czeskiego nadania i przyjmując to założenie dopiero po śmierci księcia czeskiego (999) włączył ją do państwa polskiego[1]. Przy założeniu jednak, że Małopolska została zajęta już za Mieszka I do roku 990, Bolesław rządził w niej z nadania swojego ojca, a jego terytorium nie zostało włączone bezpośrednio do Polski. Uważa się, że ojciec nie uwzględnił go w dokumencie Dagome iudex (nie występuje w zachowanym regeście). Może to oznaczać wydziedziczenie kosztem przyrodnich braci z drugiego małżeństwa, młodego Mieszka i Lamberta, jednak w ówczesnej rzeczywistości takie posunięcie względem pierworodnego syna nie wydaje się prawdopodobne. Można więc wnioskować, że Dagome Iudex objął najlepiej ukształtowany rdzeń państwa Mieszka I (tzw. państwo gnieźnieńskie, czyli rdzenne ziemie Polan i najpełniej zintegrowane z nimi tereny) i przeznaczył go do podziału bądź współrządów synów Ody, a za dziedzictwo Bolesława uznał wydzieloną Małopolskę.
Lata panowania

Po śmierci Mieszka I (25 maja 992), Bolesław w nieznanych okolicznościach szybko przejął władzę nad całym krajem i wygnał przyrodnich braci. Już w czerwcu był w pełni samodzielnym władcą (Niemcy poprosili go o posiłki wojskowe). To wskazuje, że Bolesław Chrobry był obecny przy umierającym ojcu i wówczas Mieszko wyraził zgodę na takie rozwiązanie.

Dążąc do ekspansji na tereny Prusów popierał misję chrystianizacyjne, między innymi misję wygnanego biskupa Pragi Wojciecha z rodu Sławnikowiców, która miała miejsce w 997 roku. Gdy Wojciech został zabity, Chrobry wykupił jego zwłoki za tyle kilogramów złota ile ważył wielebny i złożył je w Gnieźnie. Kanonizacja Wojciecha w 999 r. miała znaczenie prestiżowe dla polskiego Kościoła.
Zjazd gnieźnieński

W pielgrzymce do grobu świętego Wojciecha i aby pozyskać Chrobrego do swych idei Cesarstwa uniwersalistycznego przybył do Gniezna w roku 1000 cesarz niemiecki Otton III. Podczas zjazdu gnieźnieńskiego utworzono niezależną polską organizację kościelną z metropolią w Gnieźnie i biskupstwami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Arcybiskupem gnieźnieńskim został brat św. Wojciecha Radzim-Gaudenty. Biskup poznański Unger został dożywotnio wyłączony spod zwierzchności Gniezna - biskupstwo misyjne w Poznaniu powstało bowiem już w 968 roku. Najważniejszą rzeczą dokonaną podczas zjazdu gnieźnieńskiego była jednak symboliczna koronacja Bolesława Chrobrego na króla, dokonana poprzez nałożenie na jego skronie diademu cesarskiego. W ten sposób Chrobry otrzymał prerogatywy (uprawnienia) królewskie (prawo inwestytury biskupów). Oprócz tego Chrobry został również uznany przyjacielem Cesarstwa Rzymskiego i bratem cesarskim, co stanowiło najwyższa możliwą godność w ówczesnym ceremoniale. W trakcie owych uroczystości nastąpiła wymiana darów. Ponadto Polska uniezależniła się od Niemiec (została zwolniona z płacenia trybutu). Otton III podarował mu kopię włóczni św. Maurycego i relikwię gwoździa z Krzyża Pańskiego, a w zamian otrzymał ramię św. Wojciecha (zachowane do dziś) i 300 zbrojnych. Część historyków uważa, iż podczas tego zjazdu Otton III dokonał świeckiej koronacji Bolesława Chrobrego. Według francuskiego kronikarza Ademara z Chabannes (zm. 1034), Bolesław miał towarzyszyć Ottonowi III do Akwizgranu i tam otrzymać złoty tron Karola Wielkiego, którego grób w tym czasie Otton III kazał odnaleźć i otworzyć.
Zajęcie Miśni, Milska, Łużyc i interwencja w Czechach [edytuj]

Dobre relacje z zachodnim sąsiadem załamały się po niespodziewanej śmierci młodego cesarza w 1002 roku. Bolesław wykorzystał wewnętrzne walki w Rzeszy i zajął ważny rejon przedpola Odry: Miśnię, Milsko i Łużyce. Kiedy władzę w Niemczech ostatecznie przejął Henryk II, zaakceptował on zdobycze Chrobrego, przekazując mu je na zasadzie lenna. Jedynie Miśnię oddał we władanie sprzymierzonemu z księciem polskim margrabiemu Guncelinowi. Relacje zostały unormowane, jednak zorganizowanie nieudanego zamachu na życie Bolesława przywróciło ryzyko konfliktu. Do wojny nie doszło, a książę Polski przystąpił do interwencji w Czechach, gdzie w 1003 zmarł książę Władywoj. Chrobry na tronie osadził wcześniej wygnanego Bolesława III Rudego. Prawdopodobnie na prośby opozycji czeskiej w tym samym roku raz jeszcze wmieszał się w sprawy czeskie – oślepił Bolesława Rudego, a następnie sam objął tron w Pradze i ogłosił się księciem Czech, nie chciał jednak złożyć hołdu królowi niemieckiemu, jak zwykli to byli czynić władcy czescy. Stało się to m.in pretekstem do wojny Polski z cesarstwem.
Wojna polsko-niemiecka 1002-1018

W 1002 Chrobry sam rozpoczął wojnę, atakując Miśnię. Henryk odpowiedział wyprawą zbrojną w roku następnym. Pierwsza ofensywa nie odniosła skutku, ale już w 1004 władca Rzeszy zaatakował Czechy i obalił władzę Bolesława w tym państwie. Przy Polsce pozostały Morawy i Słowacja[2]. Następnie Henryk w 1005 zdobył Milsko, a nawet dotarł ze swoimi wojskami aż pod Poznań. Wtedy też zawarto układ pokojowy, na mocy którego Bolesław prawdopodobnie zrzekł się Milska i Łużyc. Henryk wkrótce wypowiedział rozejm, w efekcie czego Bolesław Chrobry w 1007 najechał ziemie arcybiskupstwa magdeburskiego. Następnie bez większych problemów odzyskał Budziszyn. Kontrofensywa Henryka ruszyła dopiero w 1010, nie przyniosła jednak żadnych skutków poza lokalnymi zniszczeniami na Śląsku. W 1012 zawarto pokój na pięć lat. Wykorzystując wojnę polsko-niemiecką, zapewne w 1007 roku, od Polski uniezależniło się Pomorze Zachodnie. Bolesław złamał jego postanowienia i na nowo rozgorzały walki, jednak mimo to w 1013 doszło do porozumienia w Merseburgu - Bolesław Chrobry uzyskał Milsko i Łużyce w lenno, a w zamian zobowiązał się do posiłków wojskowych dla Henryka II, podczas wyprawy do Rzymu. W 1015 ponownie wybuchła wojna między cesarzem i Bolesławem Chrobrym. Polski władca odmówił wsparcia wyprawy Henryka do Italii, a także podjął próby spiskowania przeciw niemu z księciem czeskim. Doprowadziło to do cesarskiej interwencji w Polsce, która jednak zakończyła się niepowodzeniem. Henryk II, sprzymierzywszy się z księciem ruskim Jarosławem Mądrym, zaatakował Bolesława raz jeszcze w 1017 – ponownie nie odnosząc sukcesu. Również Jarosław Mądry nic nie zawojował. W 1018 zawarto ostatecznie pokój w Budziszynie. Zwycięzcą konfliktu okazał się Bolesław, który zachował Milsko i Łużyce, już nie jako lenno ale swoją własność, oraz uzyskał także od cesarza pomoc zbrojną w wyprawie na Kijów.
Wyprawa kijowska

W 1018 roku Bolesław Chrobry zorganizował wyprawę, aby przywrócić na tron kijowski swego zięcia Świętopełka. Zakończyła się ona pełnym powodzeniem. Po zwycięskiej bitwie pod Wołyniem (22 lipca), zajął Kijów (14 sierpnia). W drodze powrotnej przyłączył utracone w 981 Grody Czerwieńskie. Świętopełk jednak nie utrzymał się na tronie, zrzucił go Jarosław Mądry. Świętopełk został wygnany z Rusi i poprosił o ponowną pomoc swojego teścia Bolesława Chrobrego, który mu już jej nie udzielił (dwukrotne zrzucenie Świętopełka z tronu świadczyło o jego nieudolności). Chrobry poparł Jarosława Mądrego jako godnego władcę i podpisał z nim pakt o nieagresji.
Koronacja

Trwa spór co do daty koronacji. Niektórzy historycy uważają, że Chrobry od 1000 roku starał się o papieską zgodę na koronację potwierdzającą akt dokonany podczas zjazdu gnieźnieńskiego. Niezależne źródła proweniencji niemieckiej jednoznacznie potwierdzają, że Bolesław korzystając z krótkiego bezkrólewia w Niemczech kazał się koronować w 1025 roku (dokładna data, ani miejsce nie jest znane[3]). Inni uważają (Johannes Fried), iż w 1025 dokonano tylko odnowienia koronacji z roku 1000 (koronacje wielokrotne są spotykane w tym czasie). Bolesław Chrobry zmarł jednak jeszcze w tym samym roku, a rządy objął jego syn Mieszko II Lambert. Miejsce pochowania jest nieznane. Część historyków i archeologów przypuszcza, że resztki dwóch grobów odkrytych w katedrze poznańskiej są miejscem pochówków dwóch pierwszych władców.
Genealogia [edytuj]
4. Siemomysł zm.950-960
2. Mieszko I zm. 25 maja 992
5. NN
1. Bolesław I Chrobry zm. 17 czerwca 1025
6. Bolesław I Srogi zm. 15 lipca 972
3. Dobrawa Czeska zm.977
7. NN

Żony

* od 984 nieznana z imienia córka Rygdaga (zm. 985), margrabiego Miśni (982-985). Oddalona w 985 lub 986 po śmierci Rygdaga
* od 985-987 nieznana z imienia księżniczka węgierska; być może córka Gejzy (zm. 997), księcia Węgier (ca. 970-997). Oddalona między 986 a 989
* od 987-989 Emnilda słowiańska (zm. 1017) - córka Dobromira, księcia słowiańskiego
* od 3 lutego 1018 Oda Miśnieńska (zm. po 1018) - córka Ekkeharda I (zm. 1002), margrabiego Miśni (985-1002)

Potomstwo

* [2m.] Bezprym (ur. 986 lub 987 - zm. wiosna 1032) - książę Polski (1031-1032)
* [3m.] córka (ur. zapewne 988- zm. po 1013) - ksieni nieznanego klasztoru benedyktynek.
* [3m.] Regelinda (ur. zapewne 989 - zm. 21 III ok. 1032) - żona Hermana I (zm. 1031), margrabiego Miśni (1009 - 1031)
* [3m.] Mieszko II Lambert (ur. 990 - zm. 10 V 1034) - król Polski (1025 - 1031), książę Polski (1032 - 1034)
* [3m.] córka (ur. zapewne około 995 - zm. po 14 VIII 1018) - żona Świętopełka I (zm. 1019), księcia turowskiego i wielkiego księcia kijowskiego (1015 i 1017 - 1019)
* [3m.] Otto (ur. zapewne 1000 - zm. 1033)
* [4m.] Matylda (ur. po 1018 - zm. po 1036) - narzeczona (lub żona) Ottona ze Schweinfurtu (zm. 1057), księcia Szwabii (1048 - 1057)

Bolesław Chrobry na banknotach i monetach [edytuj]

W 1925 roku wybito pamiątkowe złote monety o nominale 10 i 20 zł z okazji dziewięćsetlecia pierwszej polskiej koronacji z wizerunkiem Bolesława Chrobrego.

Na pięć dni przed wybuchem II wojny światowej, 26 sierpnia 1939 roku wprowadzono do obiegu banknot z portretem Bolesława Chrobrego o nominale 1 złotego z datą 1 października 1938 roku. Formalnie w obiegu pozostawał do 20 maja 1940 roku. Jego projektantem był Leonard Sowiński. Z kolei w PRL wizerunek Bolesława Chrobrego umieszczono na rewersie banknotu o nominale 2000 złotych (z datą 1 maja 1977). Banknot był w obiegu od 11 lipca 1977 do 31 grudnia 1996 roku. W czasie denominacji (1995) natomiast wprowadzono ozdobiony portretem Chrobrego banknot 20-złotowy (z datą 25 marca 1994). Projektantem dwóch ostatnich banknotów jest Andrzej Heidrich.

Przypisy

1. ↑ za: Henryk Łowmiański Początki Polski t. V
2. ↑ Zajęcie Słowacji przez Bolesława Chrobrego nie jest jasno poświadczone w źródłach, ale przyjmuje się, że prawdopodobnie do niego doszło. Wskazuje na to zapis Kroniki Galla Anonima o oparciu granicy o Dunaj, a także późne źródło w postaci Kroniki węgiersko-polskiej, wg którego granica Węgier i Polski przebiegała nad Dunajem (Labuda G.,Granice południowe Polski w X i XI wieku czyli castrum Trecen w dokumentach biskupstwa wrocławskiego (1155, 1245) w Studia nad początkami państwa polskiego, tom II, s. 212-239)
3. ↑ Zwykle przyjmuje się, że odbyło się to w Wielkanoc, a więc 18 kwietnia, choć T. Wojciechowski, Szkice historyczne XI wieku, Warszawa 1951, s. 153 uważał, że do koronacji doszło już 24 grudnia 1024. Podstawę temu twierdzeniu dało to, że koronacje władców odbywały się zwykle na czas religijnych świąt. Najprawdopodobniejszym miejscem koronacji jest Gniezno.

Bibliografia

* Balzer O., Genealogia Piastów, Kraków 1895.
* Jasiński K., Rodowód pierwszych Piastów, Warszawa-Wrocław (1992).

monografie

* Szajnocha K., Bolesław Chrobry, wyd. 1, Lwów 1849; wyd. 2, Lwów 1859.
* Wojciechowski T., Szkice historyczne XI wieku, wyd. 1, Kraków 1904; wyd. 2, Warszawa 1925; wyd. 3, Warszawa 1951.
* Zakrzewski St., Bolesław Chrobry Wielki, Lwów - Warszawa - Kraków, 1925
* Grabski A. F., Bolesław Chrobry. Zarys dziejów politycznych i wojskowych, Warszawa 1964.
* Strzelczyk J., Bolesław Chrobry, Poznań 1999.
* Strzelczyk J., Zjazd gnieźnieński, Poznań 2000.

hasła słownikowe

* Tymieniecki K., Bolesław Chrobry, (w:) Polski Słownik Biograficzny, t. 2, 1936.
* Tymieniecki K., Bolesław I Chrobry albo Wielki, (w:) Słownik Starożytności Słowiańskich, t. 1, 1961, s. 143-146.

pozostałe

* Trawkowski Stanisław, Monarchia Mieszka I i Bolesława Chrobrego, [w:] Polska pierwszych Piastów. Państwo - społeczeństwo - kultura, pod red. Tadeusza Manteuffla, wyd. 2, Warszawa 1970.
* Widajewicz J., Czy Bolesław Chrobry był zakładnikiem u Niemców?, (w:) Roczniki Historyczne, t. 16, 1947, s. 244-250.
bimber
Posty: 6
Rejestracja: 02 wrz 2010, 20:28

Re: Bolesław I Chrobry (Wielki)

Post autor: bimber »

Bolesław Chrobry był tylko krwiożerczym watażką. Dziwię się że jest na banknocie 20-złotowym. Jego ojciec Mieszko I pozostawił mu państwo, które stworzył od podstaw i umocnił wielkimi kosztami. Państwo było ładnie zabezpieczone od zachodu układem z Cesarstwem. Bolek wszystko rozłożył swoim bezsensownym awanturnictwem. Swoje chwalebne panowanie rozpoczął od najzadu na... Cesarstwo, kilkakrotnie potężniejsze od państwa którym kierował. Czym się kierował ? Trudno powiedzieć, pewnie chciwością. Jak by tego było mało najechał także Czechy i Ruś Kijowską. I tak Bolek nic nie wskórawszy otoczył się wrogami i to silniejszymi od siebie. Przyłączył Grody Czerwieńskie, ale stracił Pomorze. Dzięki.
Zaraz po jego śmierci jego synalek Mieszko II znalazł się w niemałych opałach. Kraj był spłukany i wyczerpany i w przeddzień najazdu. Wkrótce Cesarstwo i Ruś Kijowska rozjechały państwo Piastów a rok później sprawę dokończył książę czeski Brzetysław. Potem była jeszcze reakcja chłopsko - pogańska. To cud że po tym wszystkim państwo polskie w ogóle powstało.
Tak naprawdę twórczy byli: Mieszko I, Kazimierz Odnowiciel, Kazimierz Wielki a potem to już chyba dopiero Józef Piłsudski.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Re: Bolesław I Chrobry (Wielki)

Post autor: Artur Rogóż »

Bolesław Chrobry był tylko krwiożerczym watażką. Dziwię się że jest na banknocie 20-złotowym.
Co nie znaczy, że Bolesław nie miał zasług. Jako pierwszy władca Polski mógł się mienić królem i nie był uznawany za wasala Cesarstwa Niemieckiego tak jak Mieszko I oraz potomkowie Bolesława I. Z drugiej strony długo nie nacieszył się z bycia królem ;-)
Otton III
Moderator
Posty: 524
Rejestracja: 10 paź 2010, 17:48

Re: Bolesław I Chrobry (Wielki)

Post autor: Otton III »

bimber pisze:Bolesław Chrobry był tylko krwiożerczym watażką. Dziwię się że jest na banknocie 20-złotowym. Jego ojciec Mieszko I pozostawił mu państwo, które stworzył od podstaw i umocnił wielkimi kosztami. Państwo było ładnie zabezpieczone od zachodu układem z Cesarstwem. Bolek wszystko rozłożył swoim bezsensownym awanturnictwem. Swoje chwalebne panowanie rozpoczął od najzadu na... Cesarstwo, kilkakrotnie potężniejsze od państwa którym kierował. Czym się kierował ? Trudno powiedzieć, pewnie chciwością. Jak by tego było mało najechał także Czechy i Ruś Kijowską. I tak Bolek nic nie wskórawszy otoczył się wrogami i to silniejszymi od siebie. Przyłączył Grody Czerwieńskie, ale stracił Pomorze. Dzięki.
Zaraz po jego śmierci jego synalek Mieszko II znalazł się w niemałych opałach. Kraj był spłukany i wyczerpany i w przeddzień najazdu. Wkrótce Cesarstwo i Ruś Kijowska rozjechały państwo Piastów a rok później sprawę dokończył książę czeski Brzetysław. Potem była jeszcze reakcja chłopsko - pogańska. To cud że po tym wszystkim państwo polskie w ogóle powstało.
Tak naprawdę twórczy byli: Mieszko I, Kazimierz Odnowiciel, Kazimierz Wielki a potem to już chyba dopiero Józef Piłsudski.
Mylisz się kolego, oj mylisz się. Po pierwsze Chrobry nie zaczął swego panowania od wojny z Niemcami. Przecież najpierw próbował z nimi dojśc do porozumienia, by ci nie protestowali przeciw jego planom koronacji królewskiej i utworzenia niezależnego arcybiskupstwa. Wspierał ich (podobnie jak jego ojciec) w walkach przeciw plemionom połabskim, poparł plany cesarza rzymskiego i króla niemieckiego w jednej osobie -Ottona III - co do utworzenia uniwersalistycznego cesarstwa rzymskiego złożonego z czterech równorzędnych królestw: Niemiec (Germanii), Francji (Galii), Włoch (Romy) i Polski (Sclavinii), którą miał rządzić jako król właśnie Chrobry (co zrealizowałoby plany Chrobrego dotyczące koronacji królewskiej), z kolei Otton III poparł plany Chrobrego co do utworzenia niezależnego arcybiskupstwa w Gnieźnie złożonego z trzech biskupstw leżących na terenie ówczesnej Polski i zwolnił Polskę z trybutu. Chrobry uzyskał zgodę Ottona III na koronację królewską, niestety wskutek zdrady posłańca korona królewska przysłana przez papieża zamiast trafić w ręce Chrobrego trafiła w ręce Stefana I węgierskiego, który koronował się nią na króla Węgier. Wywołało to wściekłość Chrobrego, który zebrał drużynę i najechał należącą do Węgier Słowację, zajmując ją i przyłączając do swego państwa jako rekompensatę za utratę korony królewskiej. Było to w 1001 roku. Był to już drugi pochód wojenny Chrobrego, pierwszym był atak na Prusów i zajęcie Pomezanii w 999 roku. Atak na Niemcy w 1002 roku był więc dopiero trzecim pochodem wojennym Chrobrego, a nie pierwszym, jak kolega mówi. Zresztą polski atak na Łużyce, Milsko i Miśnię sprowokowali sami Niemcy, którzy po śmierci Ottona III w 1002 roku i objęciu tronu niemieckiego przez Henryka II w tym samym roku zaczęli prowadzić wrogą politykę wobec Polski, mając na celu całkowite jej podporządkowanie państwu niemieckiemu. Chrobry wykorzystał właściwy moment, jakim był skrytobójcza śmierć margrabiego Miśni, Ekkeharda (którego Chrobry popierał w staraniach o tron niemiecki) i bezkrólewie w Niemczech i uprzedzając spodziewany najazd Niemców na Polskę w wypadku obrania na tron niemiecki Henryka II najechał i zajął Łużyce, Milsko i Miśnię. Wywołało to serie wojen polsko-niemieckich trwających z przerwami do 1018 roku i w wyniku których Polska rozszerzyła swe panowanie na Łużyce i Milsko oraz wzmocniła swą pozycję na arenie międzynarodowej. Także atak Chrobrego na Czechy i Morawy w 1003 roku przyniósł włączenie do Polski tych drugich na niemal 30 lat (do 1031 roku). Z kolei wyprawy polskie na Ruś w latach 1013 i 1018-1019 przyniosły Polsce przejęcie Brześcia nad Bugiem i Grodów Czerwieńskich oraz ogromnych łupów i skarbów, głownie z ruskiej stolicy, Kijowa. Co do rzekomej utraty Pomorza przez Polskę za panowania Chrobrego to powiem tyle, że nie ma dowodów na to że się tak stało i jestem za tym że Pomorze w całości pozostało w granicach państwa Chrobrego. Chrobry w 1025 roku koronował się na króla Polski i tym samym uwieńczył swoje chwalebne panowanie. Synowi Mieszkowi II zostawił Chrobry państwo o bardzo powiększonym terytorium i umocnionej pozycji na arenie międzynarodowej. Nie zgadzam się też z twierdzeniem, jakoby Chrobry zostawił synowi państwo szczelnie otoczone wrogami, gdyż choć takie państwa jak: Niemcy, Czechy, Ruś, a także plemiona Prusów i połabskie były niechętne lub wręcz wrogie w stosunku do Polski, to np. Polska w chwili śmierci Chrobrego miała takich sojuszników w Europie jak: opozycja antykrólewska w Niemczech, Węgry, a także Dania i Anglia, w których panował siostrzeniec Chrobrego, Kanut Wielki (od 1028 roku był on także królem Norwegii), któremu Chrobry w latach 1015-1016 udzielił pomocy wojskowej w wyprawie na Anglię zakończoną podbojem Anglii przez Kanuta w 1016 roku. Watażką i awanturnikiem to on był, przyznaję, ale takim, który stara się działać dla dobra swojego państwa. Czy kraj był spłukany i wyczerpany w momencie śmierci Chrobrego? Otóż nie. Jak wiadomo Chrobry wracając z Kijowa do Polski w 1019 roku wywiózł z ruskiej stolicy ogromne łupy i bogactwa, a także skarbiec wielkiego księcia. Z pewnością znaczną część tych łupów i skarbów podarował swojej drużynie, by w ten sposób zapłacić jej żołd za jej trudy w walkach z sąsiednimi krajami, ale reszta łupów i skarbów z pewnością zasiliła książęcy skarbiec, dzięki czemu Chrobry mógł nadal finansować swe działania wojenne. Wyczerpana to Polska w chwili śmierci Chrobrego też zresztą nie była, skoro już w 1028 roku, a następnie w 1030 roku dokonała pod wodzą swego króla Mieszka II Lamberta niszczycielskich najazdów na Saksonię. Z kolei przyczyną upadku państwa pierwszych Piastów było nie wyczerpanie i spłukanie Polski przez Chrobrego w wyniku wieloletnich wojen z Niemcami czy innymi Czechami lub Rusinami, lecz zła sytuacja wewnętrzna Polski za panowania Mieszka II, która dojrzewała już za panowania jego ojca, a której apogeum przypadło na lata 1030-1031 oraz 1034-1039. Był to wynik fatalnej polityki wewnętrznej Bolesława I Chrobrego i Mieszka II, stworzony przez Chrobrego i umocniony przez jego syna system monarchii wojennej, w której poddani mieli utrzymywać księcia, jego drużynę oraz finansować toczone przez księcia wojny. Wybuch otwartego buntu przeciw
systemowi przezeń stworzonemu powstrzymywał autorytet Chrobrego i jego zwycięskie wojny, które mu ten autorytet i chwałę przyniosły, a który by umocnić swą władzę i oddalić ryzyko buntu koronował się na króla w 1025 roku. Jego syn chcąc pójść w ślady ojca i zdobyć chwałę na wyprawach wojennych, które by oddaliły ryzyko buntu bez znoszenia systemu monarchii wojennej - zaatakował i spustoszył Saksonię w 1028 i 1030 roku. A więc wychodzi wniosek iż w systemie monarchii wojennej do utrzymania spokoju i porządku wewnętrznego w państwie potrzebne są zwycięskie wojny, które by umacniały autorytet panującego wśród jego poddanych. Zresztą sam Mieszko II doprowadził do umocnienia się tego systemu w państwie, przez co wzrosło ryzyko buntu. Ale złe czasy dla Polski dopiero miały nadejść... W 1030 roku Mieszko II po raz drugi wyprawia się na Saksonię i niemiłosiernie ją pustoszy. Zaangażowanie króla polskiego w Saksonii wykorzystują król węgierski Stefan I Święty i wielki książę ruski Jarosław I Mądry, którzy odebrali Polsce Księstwo Nitrzańskie (Słowacja) oraz Bełz należący administracyjnie do Grodów Czerwieńskich. W tym samym roku wybucha bunt ludności w Polsce połączony z reakcją pogańską.
Przyczynami były: trwanie w Polsce systemu monarchii wojennej bardzo uciążliwej
dla mieszkańców Polski (co doprowadziło do buntu ludowego), oraz fakt, że Kościół będący podporządkowanym monarsze popierał ten system, zaś ludność musiała płacić na jego rzecz ogromne daniny(co doprowadziło do reakcji pogańskiej podsycanej zresztą przez zwolenników powrotu do starej wiary sprzed 966 roku). Buntownicy wykorzystali moment, gdy króla nie było w kraju i zaczęli burzyć kościoły i klasztory oraz mordować księży, biskupów (zginęli biskup poznański Roman i biskup krakowski Lambert) i zakonników, jako że Kościół popierał system monarchii wojennej będącej zbyt wielkim obciązeniem dla mieszkańów Polski i pobierał ogromne daniny od ludności. Mieszko II wrócił wraz z drużyną z Saksonii do wzburzonego kraju i zaczął tłumić bunt. Bunt ludności w Polsce połączony z reakcją pogańską wykorzystali po raz wtóry sąsiedzi Polski, z tym że w większej liczbie oraz o większych i potężniejszych siłach. I tak w 1031 roku na Polskę spadł połączony najazd Niemców, Czechów, Wegrów i Rusinów, który zakończył się utratą przez Polskę zdobytych przez Chrobrego Łużyc, Milska, Moraw, reszty Słowacji oraz Grodów Czerwieńskich. Mieszko II uznał te zdobycze sąsiadów nabyte przez nich kosztem Polski, chcąc wpierw stłumić bunt ludowy (z reakcją pogańską), a następnie dopiero przystąpić do odzyskania utraconych ziem. Nie podołał jednak sile buntu ludowego i musiał uciekać z kraju. Wtem wielki książę ruski Jarosław I Mądry wysłał do Gniezna niewielki oddział Rusinów pod dowództwem starszego przyrodniego brata Mieszka II, Bezpryma, który zgłaszał swe pretensje do objęcia władzy w Polsce, by ten osadził Bezpryma na tronie polskim. Przy pomocy oddziału ruskiego Bezprym bez problemów dotarł do Gniezna i przejął władzę nad krajem, a następnie odesłał oddział Rusinów do Kijowa. Zdołał ugasić bunt ludowy wraz z reakcją pogańską składając obietnicę poddanym, iż zniesie w Polsce system monarchii wojennej i doprowadzi do radykalnego zmniejszenia ilości danin płaconych przez mieszkańców na rzecz Kościoła. Bunt ludowy i reakcja pogańska zostały ugaszone, choć obietnice Bezpryma nie zadowalały zwolenników powrotu do starej wiary sprzed 966 roku, którzy by woleli by Polska oficjalnie porzuciła wiarę chrześcijańską i stała się na powrót pogańska. Tak to było.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”