Polityka zagraniczna u schyłku życia Augusta II

W 1697 r., po śmierci Jana III Sobieskiego, elekcja miała charakter podwójny. Wybrani zostali jednocześnie dwaj kandydaci: elektor saski August Wettyn i popierany przez Francję książę Ludwik de Conti. Ten ostatni przybył nawet do Gdańska, ale nie dysponując szerszym poparciem, musiał wkrótce opuścić Rzeczpospolitą. W ten sposób na placu boju pozostał Wettyn, który objął tron i jako August II Mocny panował do 1733 r.
MaciekWielki
Posty: 171
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 18 mar 2011, 17:39

Polityka zagraniczna u schyłku życia Augusta II

Post autor: MaciekWielki »

Po Sejmie Niemym w 1717 roku wbrew zapewnieniom Piotra I, wojska rosyjskie nie opuściły granic Rzeczypospolitej. W kwestii wycofania armii carskiej panowała jednomyślność. Zarówno August II, jak i szlachta chcieli pozbyć się obcych wojsk. August II za wszelką cenę chciał się uniezależnić od Piotra I, dlatego też na sejmie w 1718 roku pełna jednomyślność – mimo starań rosyjskich i pruskich – objawiła się nie zerwaniem sejmu i wysłaniem posła do cara, zaś same obrady zalimitowano oczekują na wynik misji.

Polityką zagraniczną cara Piotra I i jego coraz większą ingerencją w wewnętrzne sprawy innych państwa zaniepokojone były największe mocarstwa europejskiej. Interwencja w Meklemburgii spowodowała zaniepokojenie cesarza Karola VI oraz króla brytyjskiego i elektora Hanoweru Jerzego I. Kupcom angielskim nie odpowiadała aktywność floty rosyjskiej na Morzu Bałtyckim. W maju 1718 roku minister szwedzki Jerzy Görtz prowadził z pełnomocnika cara na Wyspach Alandzkich rokowania, które miały zdecydować o zmianie przymierzy i wspólnym wystąpieniu Rosji i Szwecji przeciwko Augustowi, Danii i Hanowerowi.

Plany szwedzkie nie weszły w życie, ale wzbudziły zaniepokojenie i zainteresowanie innych państw. W 1718 roku zginął król szwedzki Karol XII, zaś w styczniu 1719 roku w Wiedniu podpisano układ sojuszniczy pomiędzy cesarzem Karolem VI, królem brytyjskim Jerzym I i Augustem II, którego celem było zmuszenie Rosji do wycofania wojsk z Rzeszy i Rzeczypospolitej oraz zaprzestanie ingerencji w sprawy wewnętrzne innych państw.

Do traktatu miała się przyłączyć Rzeczpospolita, ale to wymagało zgody sejmu. W 1719 roku na Bałtyk wpłynęła flota angielska, a car wycofał się swoje wojska z Rzeczypospolitej i Meklemburgii. Sejm z limity zwołany na przełomie 1719/1720 został jednak zerwany, podobnie zerwano sejm nadzwyczajny. Pretekstem stał się spór o komendę nad wojskiem cudzoziemskiego autoramentu, którą hetman wielki koronny Adam Sieniawski przekazał Jakubowi Flemmingowi w 1717 roku, a obecnie domagał się zwrotu dowództwa nad tymi oddziałami. Zerwany sejm, a w konsekwencji nieratyfikowanie traktatu z Wiednia oznaczało dla polskiej polityki zagranicznej klęskę, mimo to, wpływ mocarstw europejskich na Rosję, zmusił ją do wycofania wojsk z Polski.

Tomasz Sanecki

Bytom, 7 marca 2013 r.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Sasi na tronie polskim”