Czy wiesz, że w XVII wieku tylko 2% polskich chłopów ....

[Artur Rogóż]

Czy wiesz, że w XVII wieku tylko 2% polskich chłopów potrafiła czytać?
Według szacunkowych obliczeń historyków w Koronie w XVII wieku (polskiej części Rzeczpospolitej) stopień analfabetyzmu wśród chłopów był szczególnie wysoki - aż 98%. Zdecydowanie inaczej sytuacja wyglądała wśród mieszczan - przyjmuje się, że czytać i pisać umiało 40% pospólstwa i 5% plebsu. Najlepiej statystyki wyglądały wśród szlachty - aż 95% mężczyzn i 85% kobiet reprezentujących ten stan była piśmienna.
Stan ten poprawił się w epoce Oświecenia, gdy wzrósł odsetek młodzieży uczęszczającej do szkół.

[secesjonista]

Ja tam nie wiem, a dane są nadto przestarzałe.
Można poznać źródła tych wiekopomnych rewelacji?

[Artur Rogóż]

Stan ten podałem ze źródeł internetowych w poszukiwaniu podobnych ciekawostek.
Przykładowo podaję tutaj link do strony, gdzie również jest artykuł traktujący o analfabetyzmie wśród chłopów:
http://www.up.krakow.pl/whk/biblioteki/bib17/

Ważną kwestią było również zagadnienie analfabetyzmu. Brak umiejętności czytania i pisania u młodzieży i dorosłych był, jak wiadomo, powszechny w średniowieczu. Począwszy od XV wieku sztuka pisania i czytania zaczęła się rozszerzać wśród szlachty i mieszczan, w drugiej połowie XVIII zaczęła docierać także do chłopów. Ale zanim do tego doszło, w XVII wieku wobec walki o życie i przetrwanie wśród nieustannych wojen grabieży, zaraz i pożarów nie mogło być mowy o szerszym dostępie społeczeństwa do oświaty . Nie zdarzały się "awanse" chłopskich dzieci do wyżyn intelektualnych na miarę renesansowych, jak w przypadku Klemensa Janickiego. Wobec głodu chleba próżno było zaspokajać głód książki. Sarmacka szlachta nie doceniała nauki, wystarczała jej bowiem wiedza podstawowa, wyniesiona z kolegiów oraz znajomość łaciny. Wielu Sarmatów było "chorych na rękę", czyli nieumiejących pisać. Niektórzy spośród nich nie potrafili także czytać. a ci, którzy potrafili , nie czytali żadnych dzieł, lecz pisali wiersze oraz pamiętniki, i to zaspokajało ich ambicje. Pisanie wierszy było niemal elementem wychowania. Pisano z dużą wyobraźnią, lecz zazwyczaj prostym, potocznym językiem. Tematyką było życie codzienne. w ich pamiętnikach utrwalone były wydarzenia oraz wspomnienia z ich życia spisywane dla siebie, na pamiątkę. Podczas, gdy w Europie fundowano biblioteki publiczne, w Polsce (choć były ich zaczątki), tak naprawdę nie były one potrzebne: chłopi właściwie nie potrafili czytać, szlachta zaś i magnaci oraz mieszczanie, wykonujący wolne zawody i uczeni posiadali własne biblioteki odpowiadające dokładnie ich potrzebom intelektualnym i pragmatycznym tj. naukowym.

[secesjonista]

Niestety źródła... takie sobie, czyli jedno.
Najbardziej spodobało mi się w podanym linku o rozpijaniu chłopów.

[Artur Rogóż]

Inne źródła:
http://www.historia.org.pl/index.php?op ... Itemid=708

WIŚLICZ, TOMASZ *
--- Jak nauczyć analfabetę? : Metodologiczne problemy duszpasterstwa katolickiego Rzeczypospolitej XVIII wieku.