Wincenty Aksamitowski

[Artur Rogóż]

Wincenty Aksamitowski (ur. 15 września 1760 w Nagórzanach koło Kamieńca Podolskiego, zm. 13 stycznia 1828 w Warszawie) – generał dywizji armii Księstwa Warszawskiego.

Był synem Ignacego herbu Gryf (zmarłego w 1810), łowczego podolskiego, posła, oraz Tekli de Witte; po matce był wnukiem inżyniera i generała Jana de Witte. Od 1774 w armii, kadet w szkole artylerii koronnej w Warszawie. Od 1783 oficer w służbie liniowej.

Walczył w stopniu kapitana w wojnie z Rosją w 1792 roku jako dowódca kompanii w bitwach pod Zieleńcami i Ostrogiem. Tam dostał się do niewoli. Przejął czasowo służbę w wojsku rosyjskim i awansował na majora. Po wybuchu powstania 1794 roku przedostał się do wojsk polskich i ponownie w stopniu kapitana walczył w obronie Warszawy; dalszy awans uniemożliwiła niedawna służba w armii carskiej (Tadeusz Kościuszko zarzucał mu "przywiązanie do Moskali").

Po upadku powstania przez Galicję przedostał się do Włoch. Od 1797 walczył w Legionach, w których pełnił funkcję szefa batalionu. Zorganizował również legionową artylerię. Bronił Mantui a po jej kapitulacji dostał się do niewoli austriackiej. Po uwolnieniu na słowo powrócił do służby. Od 1801 był dowódcą drugiej półbrygady wysłanej do San Domingo. W wyprawie tej udziału nie wziął zasłaniając się koniecznością uporządkowania finansów jednostki. Posądzony o złe intencje w tej sprawie, popadł w konflikt ze środowiskiem polskim i w latach 1803-1806 służył w armii francuskiej. Walczył pod Jeną. Z ramienia armii francuskiej był w 1806 komendantem Poznania.

Wkrótce przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu generała z 1806 na stanowisko dowódcy artylerii. Od 1807 dowódca artylerii i inżynierii. W wyniku nieporozumień z księciem J. Poniatowskim jesienią 1808 dyscyplinarnie przeniesiony do służby francuskiej. Od 1809 ponownie w Wojsku Polskim, dowódca 2 Brygady Piechoty w 1 Dywizji komendanta departamentu poznańskiego, w 1812 gubernator Poznania.

W kampanii moskiewskiej 1812 zastępca szefa sztabu króla Neapolu Joachima Murata, a w kampanii 1813 dowodził jazdą w Dywizji Dąbrowskiego. Walczył pod Lipskiem i Hanau, potem ponownie w służbie J. Murata. W kampanii francuskiej 1814 dowodził Brygadą Ciężkiej Jazdy w Dywizji gen. J. Defranca. Po upadku Napoleona zastępca przewodniczącego Centralnej Rady Administracji Korpusu Polskiego.

W 1815 powrócił do kraju i działał w armii Królestwa Polskiego. Był komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W kwietniu 1816 przeszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia.

W Paryżu od 1802 był adeptem 33. stopnia obrządku szkockiego loży masońskiej stopni wyższych.

Był mistrzem katedry w loży wolnomularskiej Bracia Polscy Zjednoczeni, założonej przez gen. Aleksandra Rożnieckiego[1].

Autor wydawnictwa pt.: Historia artylerii polskiej w Legionach we Włoszech.
Bibliografia

* R. Bielecki – Encyklopedia wojen Napoleońskich, Warszawa 2002
* Henryk P. Kosk – Generalicja polska, tom I, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
* Jan Pachoński, Oficerowie Legionów Polskich 1796-1807, część II: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich 1796-1807 (do druku przygotowali Kamil Stepan i Adam Roliński), Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, Księgarnia Akademicka, Kraków 1998-2003, s. 4-6