Jerzy Ignacy Lubomirski

[Warka]

Jerzy Ignacy Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 1687, zm. 1753) – chorąży wielki koronny od 1746, pisarz polny koronny w latach 1726-1732, książę, generał wojsk polskich i saskich. Kandydat do korony siedmiogrodzkiej i polskiej po śmierci Augusta II Mocnego.

Syn Hieronima Augustyna, zamieszkały w Rzeszowie. Fundator klasztoru oo. Kapucynów w Rozwadowie, obecnej dzielnicy Stalowej Woli. W 1723 r. wykupił od rodziny Rozwadowskich ich nadsańskie dobra, na bazie których zorganizował dwa klucze dóbr: rozwadowski i długorzeczycki. Pałac w Charzewicach stał się rodową siedzibą linii rzeszowsko-charzewskiej.

Pochowany w krypcie klasztoru oo. Kapucynów w Rozwadowie.

Od 1726 kawaler Orderu Orła Białego.

Dwukrotnie żonaty z Marianną Bielińską i Joanną von Stein zu Jettingen. Miał z pierwszego małżeństwa 2 dzieci (Teodora Hieronima i Mariannę) i 2 z drugiego (Jerzego i Franciszka Grzegorza)

Fundator klasztoru w Rozwadowie w ramach ekspiacji za zabójstwo. Według anegdoty nad ranem po balu na zamku rzeszowskim, książę dostrzegł idącego z kobiałką na targ ubogiego szlachcica. W pewnej chwili z kobiałki wychylił głowę kogut, który głośno zapiał. W księciu Jerzym Ignacym Lubomirskim odezwała się pasja myśliwska; zakład, że zastrzelę tego koguta - zawołał. Podano mu pistolet. Strzał był tak celny, że zginął nie tylko kogut ale i jego właściciel. Faktycznie książę zabił chorążego sanockiego Józefa Jelca, swojego wierzyciela, w pojedynku, gdy ten gościł na zamku rzeszowskim. Już pierwsze złożenie szabel doprowadziło do śmierci Józefa Jelca, za co Lubomirski został skazany na dwa lata wieży w zamku sanockim i formalnie karę tę odbył (z przerwami).