Jan Witt

[Warka]

Jan de Witte (ur. 1709[1], zm. 24 grudnia 1785 w Kamieńcu Podolskim) – polski inżynier wojskowy i architekt holenderskiego pochodzenia, przedstawiciel baroku, od 1781 generał-lejtnant wojsk koronnych; ojciec Józefa.

Służył w oddziałach cudzoziemskiego autoramentu wojsk koronnych. Po ukończeniu studiów inżynierskich przeszedł do Korpusu Inżynierów Koronnych. Został nobilitowany w 1767, w 1772 odznaczony Orderem Świętego Stanisława[2]. Był komendantem Kamieńca Podolskiego i cenionym architektem. Był kolekcjonerem i numizmatykiem.

Jan de Witte i jego żona Marianna z Lubońskich zostali pochowani w katakumbach katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim[3]. W katedrze znajduje się tablica epitafijna o treści: Jan de Witte (1705–1785). Komendant twierdzy i pogranicznych fortec w latach 1768–1785. Budowniczy i obrońca Kamieńca Podolskiego, kawaler orderu świętego Stanisława, chluba Podola i wzór dla potomnych.

Realizacje
pałac Lubomirskich we Lwowie
kościół Bożego Ciała we Lwowie
zespół sakralny kościoła Karmelitów w Berdyczowie, 1739 r.
pałac Lubomirskich w Równem, spalony w pożarze w 1927
pałac w Kamieńcu Podolskim (nie istnieje)
kościół w Kupinie na Podolu
Bibliografia
Henryk Kosk, Generalicja polska, t. II, Pruszków 2001
Przypisy
↑ 1,0 1,1 Niektóre źródła podają rok urodzenia 1716, np. Ryszard Henryk Bochenek: 1000 słów o inżynierii i fortyfikacjach. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej. .
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Świętego Stanisława, Warszawa 2006, s. 180.
↑ K. Iwanicki, Katedra w Kamieńcu, Warszawa 1930, s. 28.
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_de_Witte”