Balzac na Kresach

Utrata niepodległości i państwowości Rzeczpospolitej w 1795 roku otworzyła zupełnie nowy rozdział w historii społeczeństwa polskiego. 123 lata zaborów przypadły na burzliwy wiek XIX, w którym Europa i świat wchodziły w erę nowoczesności. Był to czas wielkich przemian zarówno społecznych, jak i gospodarczych i politycznych. Ostatnia fala rewolucji przemysłowej sprawiała, że odchodziły w niepamięć dawne struktury społeczne i ustępowały miejsca nowym, opartym na kapitalistycznych formach gospodarki i coraz szybszego uprzemysłowienia. Po epoce oświecenia i rewolucji wiek XIX był czasem rozwoju idei i ideologii politycznych, które odpowiadały przemianom społecznym i gospodarczym. Rozwój liberalizmu, a następnie socjalizmu, komunizmu i anarchizmu, a także pojawienie się społecznej nauki Kościoła katolickiego zmieniał oblicze polityki. Suwerenność władców, potwierdzana jeszcze na Kongresie Wiedeńskim 1815 roku, ustępowała miejsca idei państwa narodowego. Zmiany zachodziły też w sferze kultury. Polskie społeczeństwo brało udział w tych przemianach, lecz w bardzo specyficznej sytuacji braku własnego państwa i podziału pomiędzy trzy mocarstwa zaborcze. Rozwój społeczny Polski w tym okresie był niespójny, w różnym czasie i w różnej intensywności przychodziły w trzech zaborach zmiany gospodarcze i polityczne.
Warka
Posty: 1570
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Balzac na Kresach

Post autor: Warka »

14 marca 1850 roku w Berdyczowie odbył się ślub francuskiego pisarza Honoré de Balzaca i polskiej hrabiny Eweliny Hańskiej. Balzak był postacią idealnie wkomponowaną w realia XIX-wiecznej Francji, która zresztą stała się przedmiotem jego twórczości. Choć pochodził z mieszczańskiej rodziny, jego marzeniem było zrobić karierę i zbić fortunę. I to zadanie mu się udało. Szybko stał się osobą zapraszaną do salonów, gdzie liczono się z jego zdaniem i dyskutowano o jego powieściach. Balzak przerzucił most między literaturą romantyczną a realistyczną, której stał się ojcem chrzestnym.

Po ukazaniu się powieści „Jaszczur” w 1831 roku, Honoré de Balzac zaczął otrzymywać dziesiątki listów od zachwyconych jego twórczością adoratorek i sympatyków. Pisarz zwrócił uwagę na list podpisany „Cudzoziemka”. Ładne pismo i kunszt języka wykazywały damę szlachetnego pochodzenia. Nieznajoma prosiła Balzaka o potwierdzenie przez gazetę „Le Quotidien”, że chce z nią korespondować. Zaintrygowany Balzac przyjął reguły gry. Okazało się, że adoratorką jego talentu literackiego stała się polska hrabina Ewelina Hańska (z domu Rzewuska), która mieszkała na Ukrainie w majątku Wierzchownia (teraz wieś Werchiwnia rejonu różyńskiego, obw. Żytomierskiego).
Pomiędzy Eweliną i Honoriuszem zawiązał namiętny romans w listach, który trwał 10 lat. Pierwszy raz 33-letni pisarz i 31-letnia hrabina spotkali się po roku od otrzymania pierwszego listu. To wydarzenie miało miejsce w szwajcarskim mieście Neuchâtel w obecności ... małżonka Eweliny. 50-letni hrabia Wincesław Hański był zaszczycony znajomością z modnym wówczas francuskim pisarzem i nawet nie domyślał się, że jego młodą żonę i znanego pisarza łączy namiętny romas. Balzac został zachwycony inteligencją i urodą Polki. Ich spotkania odbywały się w Szwajcarii, Belgii, Holandii.
Niedługo zmarł hrabia Hański, ale poślubić Balzaca Hańska nie miała możliwości. W carskiej Rosji małżeństwa bogatych rosyjskich poddanych z biednymi obcokrajowcami (Balzac miał mnóstwo długów) nie były tolerowane. Pozwolenie na zawarcie związku małżeńskiego i wywiezienie rodowego majątku za granicę mógł udzielić tylko car. Poza tym młoda wdowa borykała się z problemami spadkowymi, których źródłem była rodzina zmarłego męża. Dopiero po siedmiu latach Honoré Balzac mógł przyjechać do Wierzchowni, gdzie wówczas mieszkała jego ukochana Ewelina.
W pałacu specjalnie dla pisarza zostały przygotowane: sypialnia i gabinet wyposażone w meble włoskie i drogie dywany. Prawie trzy lata Balzac przebywał w towarzystwie ukochanej kobiety, ciesząc się szczęściem na łonie przepięknej przyrody ukraińskiej i pisząc swoje znakomite powieści. W trakcie jednej z podróży, jaką odbyli razem do Francji, Balzac przeziębił się, ale nie zważając na złe samopoczucie zakochani zdecydowali się wziąć ślub. 14 marca 1850 roku w mieście Berdyczowie w kościele św. Barbary 51-letni Honoré de Balzac i 49-letnia Ewelina Hańska zawarli sakramentalny związek małżeński. Świadkami ślubu byli krewni pani młodej. Tylko ode mnie powinniście dowiedzieć się o szczęśliwym rozwiązaniu wielkiego i pięknego dramatu serca, który trwał 16 lat - pisał w liście do siostry, żyjącej we Francji, Balzac - I tak, trzy dni temu ożeniłem się z jedyną kobietą, którą kocham jeszcze bardziej niż wcześniej, i będę kochał do samej śmierci...
Po miesiącu małżonkowie wyjechali do Paryża. Pisarz odczuwał bóle serca, trudno mu było oddychać, postępowała również ślepota. Klasyk literatury francuskiej odszedł z tego świata pięć miesięcy po ślubie – 18 sierpnia 1850 roku. Najsłynniejsza „kobieta balzakowska” przeżyła swojego męża o 32 lata, nie zapominając o największej miłości swojego życia.
Opracowała Larysa Wermińska

za Mozaika Berdyczowska
ODPOWIEDZ

Wróć do „Gospodarka, kultura i społeczeństwo”