Pierwsze pogotowie ratunkowe w Polsce

Utrata niepodległości i państwowości Rzeczpospolitej w 1795 roku otworzyła zupełnie nowy rozdział w historii społeczeństwa polskiego. 123 lata zaborów przypadły na burzliwy wiek XIX, w którym Europa i świat wchodziły w erę nowoczesności. Był to czas wielkich przemian zarówno społecznych, jak i gospodarczych i politycznych. Ostatnia fala rewolucji przemysłowej sprawiała, że odchodziły w niepamięć dawne struktury społeczne i ustępowały miejsca nowym, opartym na kapitalistycznych formach gospodarki i coraz szybszego uprzemysłowienia. Po epoce oświecenia i rewolucji wiek XIX był czasem rozwoju idei i ideologii politycznych, które odpowiadały przemianom społecznym i gospodarczym. Rozwój liberalizmu, a następnie socjalizmu, komunizmu i anarchizmu, a także pojawienie się społecznej nauki Kościoła katolickiego zmieniał oblicze polityki. Suwerenność władców, potwierdzana jeszcze na Kongresie Wiedeńskim 1815 roku, ustępowała miejsca idei państwa narodowego. Zmiany zachodziły też w sferze kultury. Polskie społeczeństwo brało udział w tych przemianach, lecz w bardzo specyficznej sytuacji braku własnego państwa i podziału pomiędzy trzy mocarstwa zaborcze. Rozwój społeczny Polski w tym okresie był niespójny, w różnym czasie i w różnej intensywności przychodziły w trzech zaborach zmiany gospodarcze i polityczne.
ziomeka
Posty: 443
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 01 cze 2010, 03:37

Pierwsze pogotowie ratunkowe w Polsce

Post autor: ziomeka »

Taka moja nieśmiała próba sklecenia czegoś co może kogoś zainteresuje.
Słowem wstępu:
Sam zamysł stworzenia pierwszego systemu przedszpitalnego w 1797 r. przypisuje się głównemu lekarzowi Napoleona. Baron Dominique-Jean Larrey zorganizował system segregacji medycznej i transportu, aby skutecznie radzić sobie z rannymi podczas bitwy.

I jak to bywa doświadczenie zdobyte podczas leczenia rannych w trakcie konfliktów wojskowych pogłębiło stan wiedzy i posunęło naprzód leczenie ran, złamanych kończyn i infekcji. Wojna przyspieszyła również doskonalenie kwestii organizacyjnych, takich jak transport i segregacja rannych. Uważa się, że podczas drugiej wojny światowej podjęto pierwsze zorganizowane działania w celu ratowania życia rannych żołnierzy i osiągnięto w tym zakresie pewne sukcesy. Pomiędzy drugą wojną światową a wojną w Wietnamie czas od momentu zranienia do uzyskania pomocy medycznej znacznie się skrócił. Podczas wojny koreańskiej rannych przewożono śmigłowcami, a jednostki MASH (Mobilny Wojskowy Szpital Chirurgiczny) organizowano bliżej linii frontu, aby skrócić czas dostępu do ostatecznego leczenia.
Pod koniec XIX w. powstały różne rodzaje ambulansów ciągniętych przez konie, a później zmotoryzowanych, z silnikami napędzanymi paliwem. Pierwsze służby ratownictwa medycznego w Stanach Zjednoczonych powstały na przestrzeni kilku miesięcy. W 1865 r. powstała przyszpitalna służba pogotowia w Cincinnati, a w 1866 r. Edward Dalton, lekarz medycyny i inspektor sanitarny przy Miejskiej Radzie Zdrowia założył wspólnie ze szpitalem Bellevue miejskie pogotowie ratunkowe w Nowym Jorku.

Ambulans z 1888r.
Przechodząc do Polski:
W tym samym czasie systemy ratownictwa medycznego zaczęły się rozwijać w Szkocji i w Polsce. W 1882 r. w Glasgow powstało Towarzystwo Ratownictwa Medycznego im. św. Andrzeja (St. Andrew’s Ambulance Association). Celem towarzystwa było przewożenie chorych i rannych oraz udzielanie pacjentom pomocy medycznej.
W 1887 r. dr Mundi utworzył w Polsce Towarzystwo Ratunkowo-Ochotnicze. Potrzeby istnienia takiej organizacji nie dostrzegano aż do czasu pożaru teatru Ring w Wiedniu w 1881 r. Z powodu złej organizacji i nieprzygotowania w pożarze zginęło 386 osób. W niedługim czasie po pożarze wiedeńskiego "Ringtheater" tragedia powtórzyła się w Krakowie gdzie w grudniu 1890 roku wskutek wybuchu benzyny w składzie firmy Kretschemer w Rynku Głównym 10 powstał pożar , w wyniku którego zginął właściciel firmy. Tego samego roku w Krakowie w wyniku pożaru zginęło jeszcze wielu ludzi. Wydarzenia te przyczyniły się w znacznym stopniu do zorganizowania pierwszego w Polsce pogotowia ratunkowego. Dr Mundi był świadkiem tej tragedii i to zmobilizowało go ostatecznie do powołania towarzystwa.
Głównym inicjatorem powstania pogotowia był Arnold Bannet późniejszy znany okulista, dr Alfred Obaliński profesor UJ oraz Wincenty Eminowicz ówczesny naczelnik Straży Pożarnej . Wielu wskazówek i pomocy udzielił im dr Jaromir Mundy oraz Jan Wilczek organizatorzy wiedeńskiego pogotowia. Również Rada Miejska pośpieszyła z pomocą - zgodziła się na utrzymanie strażnicy ratunkowej i przydzieliła pomieszczenia na pogotowie w budynku Straży Pożarnej przy ówczesnej ulicy Kolejowej obecnie Westerplatte. Lokal składał się z dwóch pomieszczeń na parterze, z których jedno było ambulatorium, a drugie równocześnie poczekalnią i pomieszczeniem dla ochotników którzy zgłosili się do pełnienia dyżurów w pogotowiu . Ochotnicy wywodzili się spośród studentów wyższych lat Wydziału Lekarskiego UJ. Tabor stanowiła jedna karetka sanitarna zaprzęgnięta w dwa konie oraz 5 sztuk noszy. Tak powstało "Krakowskie Ochotnicze Towarzystwo Ratunkowe", które swoją działalność rozpoczęło 6 czerwca 1891 roku. I tę datę przyjmujemy jako powstanie pierwszego Pogotowia Ratunkowego w Polsce.


Godłem Towarzystwa był biały krzyż na niebieskim tle. Towarzystwo było organizacją samorządną i społeczną. Opierało swoją działalność na trzech grupach członków : czynnych, wspierających i honorowych. Działalność Towarzystwa spotkała się z uznaniem całego społeczeństwa. Ilość członków wspierających nieustannie wzrastała. W 1894 roku Towarzystwo dysponowało już trzema karetkami. Od 1904 roku wprowadzono pierwsze płatne dyżury dla dotychczasowych ochotników, a od 1911 roku również dla lekarzy. W 1908 tabor sanitarny stanowiły 4 karetki konne, 1 lektyka na gumowych kołach służąca do przewozu osób lżej poszkodowanych, 1 fotel składany, 4 pary noszy, 7 kuferków wypadkowych. Pierwsze samochody sanitarne zostają wprowadzone w Pogotowiu w październiku 1917 roku. Mimo niezwykłych wojennych przeciwności, jak braki finansowe, brak opatrunków, zdekompletowanie taboru, braki paliwa, stałe powoływanie lekarzy i personelu sanitarnego do wojska - Pogotowie nie wstrzymało ani przez jeden dzień swojej działalności.






W 1891 r. w Krakowie, przy pomocy doktora Mundi, powstała pierwsza stacja pogotowia ratunkowego w Polsce. Wkrótce powstały stacje pogotowia w innych polskich miastach: we Lwowie w 1893 r., w Warszawie w 1897 r., w Łodzi w 1899, w Wilnie w 1902 r., w Lublinie w 1917 r. i w Poznaniu w 1928 r. Stacje pogotowia ratunkowego ewoluowały w zależności od miejscowych warunków i potrzeb miasta.
Posklejane z wielu stron. Od razu zaznaczam, że nie jestem żadnym specem, ciekawość mnie popchnęła do poszukania paru informacji, możliwe, że gdzieś zrobiłem błędy.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Gospodarka, kultura i społeczeństwo”