Izydor Krasiński

[Otton III]

Izydor Krasiński herbu Ślepowron (ur. 13 stycznia 1774 w Wiksinie koło Ciechanowa, zm. 1840 w Warszawie) – polski generał, minister wojny Rządu Narodowego w czasie powstania listopadowego.

W 1789 wstąpił w stopniu chorążego do 5 regimentu pieszego koronnego. Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej 1792 roku, w trakcie bitwy pod Zieleńcami zdezerterował, przerażony rozbiciem pobliskiej haubicy. Gen. Kościuszko domagał się postawienia go za to przed sądem wojennym do czego jednak nie doszło.

W 1793 roku awansował do stopnia majora za wystawienie własnym kosztem batalionu fizylierów. W kwietniu 1794 roku dzięki użyciu ogromnych wpływów spokrewnionych z nim Ossolińskich Kościuszko powierzył mu szefostwo i dowództwo 18 regimentu pieszego koronnego, zaś 10 lub 24 kwietnia awansował do stopnia generała majora. W trakcie bitwy pod Terespolem spowodował utratę armat. 20 września 1794 roku dostał się do rosyjskiej niewoli.

W grudniu 1806 roku wstąpił do wojska Księstwa Warszawskiego w stopniu generała brygady, początkowo był w świcie Napoleona, a następnie w Legii gen. Zajączka. 6 stycznia 1813 roku awansowany do stopnia generała dywizji. 20 stycznia 1815 roku objął dowództwo 2 dywizji piechoty.

3 września 1826 roku awansowany do stopnia generała piechoty w armii Królestwa Polskiego i 16 września 1826 roku objął dowództwo całej piechoty armii Królestwa Polskiego. W maju 1829 roku odwołany ze stanowiska i umieszczony w armii a la suite.

Po wybuchu powstania listopadowego, od 4 grudnia 1830 do 8 marca 1831 roku, był ministrem wojny. Po upadku powstania zesłany do Wołogdy.

Odznaczony Orderem Świętego Stanisława I klasy z nadania Aleksandra I Romanowa.