Henryk Dembiński

[Otton III]

Henryk Dembiński, herbu Nieczuja (ur. 16 stycznia 1791 w Strzałkowie koło Stopnicy – zm. 13 czerwca 1864 w Paryżu) – polski generał, a także podróżnik i inżynier. Syn Ignacego Dembińskiego – posła na Sejm Czteroletni i Marianny z Moszyńskich Dembińskiej – córki hrabiów Moszyńskich, grand-metrów saskiego dworu.

Służył w armii Księstwa Warszawskiego w latach 1809-1814. Był posłem na Sejm Królestwa Polskiego w roku 1825. Brał udział w powstaniu listopadowym, gdzie wyróżnił się zwłaszcza w wyprawie na Litwę. W sierpniu 1831 został mianowany generałem dywizji i przez krótki czas pełnił funkcję wodza naczelnego. Gubernator wojskowy Warszawy od 9 sierpnia do 12 sierpnia 1831[2]. Brał także udział w bitwach pod Dębem Wielkim i Ostrołęką. Po zakończeniu powstania wyemigrował do Francji, gdzie był związany z obozem A. J. Czartoryskiego. Członek władz Związku Jedności Narodowej.W powstaniu węgierskim w 1849 roku dowodził węgierską Armią Północną. Następnie powołany na stanowisko szefa sztabu naczelnego i wodza naczelnego armii węgierskiej. Ponieważ jego kandydatura wzbudzała zazdrość wśród niektórych węgierskich przywódców (szczególnie Artúra Görgeya), z funkcji tej zrezygnował po niepowodzeniu pod Kápolną. Po kolejnej klęsce armii węgierskiej pod Temeszwarem i rezygnacji Lajosa Kossutha wyjechał do Turcji.