Tytus Trzecieski

[Otton III]

Tytus Trzecieski, herbu Strzemię (ur. 1 stycznia 1811 w Bażanówce, zm. 24 grudnia 1878 w Polance, ob. Krosno) – polski szlachcic, filozof, rolnik, górnik z wykształcenia, właściciel kopalń rud, ropy naftowej i majątku ziemskiego, dziedzic Miejsca Piastowego, Polanki i Bóbrki, współorganizator ruchów niepodległościowych.

Inicjator wykorzystania ropy naftowej w przemyśle. Współzałożyciel kopalni ropy naftowej w Bóbrce.

Życiorys
Pochodzenie
Urodził się w rodzinie Jana Trzecieskiego z Polanki (1772-1842) i Magdaleny Wiktor h. Brochwicz II (zm. 1842 r.). Jego bratem był Franciszek Trzecieski (1805-1875), oficer, powstaniec listopadowy i styczniowy, więzień polityczny w 1863 r., poseł do parlamentu Austrii.

Żoną Tytusa była Anna Węgleńska - h. Śreniawa, (8 VIII 1821 - 23 IV 1857), z którą miał syna Jana Wojciecha Trzecieskiego z Polanki (1855-1909), ożenionego z Anną Łętowską z Łętowa h. Ogończyk (1865-1945).

Córką Tytusa była; Maria Trzecieska z Trzecieszy h. Strzemię (1853-1932), a jej mężem został Władysław Marian Walenty Kraiński z Krainki h. Jelita (1841-1926).

Kariera
Ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie we Lwowie. W 1834 r. wyjechał za granicę do Niemiec, gdzie studiował rolnictwo. Po powrocie do kraju, prowadził działalność przemysłową i gospodarstwo rolne w Polance.

Działalność patriotyczna
W czasie rzezi galicyjskiej Jakuba Szeli 1846, schronił w swoim dworze w Polance (obecnie dzielnica Krosna) powstańców krakowskich, m.in. Wincentego Pola i został pobity. W pożarze dworu spłonął także cały dotychczasowy dorobek piśmienniczy Wincentego Pola. Podczas napadu na dwór Tytus Trzecieski, został ranny i porwany przez chłopów podburzonych przez zaborcę. Pobili oni również Teofila Trzecieskiego. W czasie odstawienia do cyrkułu w Jaśle został rozpoznany przez znajomych konwojentów i uwolniony. W 1863 wspomagał materialnie powstańców styczniowych.

Działalność w kolebce przemysłu naftowego
Z pomyślnym skutkiem stosował do leczenia owiec ropę, zbieraną w bobrzeckim lesie i dostarczaną mu przez tzw. dziegciarzy.

Wspólnie z Ignacym Łukasiewiczem zawiązali spółkę z właścicielem Bóbrki, Karolem Klobassą i stworzyli pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej, gdzie obecne mieści się Skansen Kopalnictwa Naftowego.

Zmarł 24 grudnia 1878 w Polance i pochowany został na cmentarzu w Jedliczu.