Walenty Andrychiewicz

[Artur Rogóż]

Walenty Andrychiewicz można też znaleźć pisownię Walenty Andrychewicz (1787-1849) – polski wojskowy ormiańskiego pochodzenia, generał powstania listopadowego[1].

Był synem Franciszka, sekretarza komisji skarbu i działacza powstania z 1794 roku i Karoliny Sowińskiej, siostry gen. Józefa Sowińskiego.

Służbę wojskową zaczynał w 1802 r. w armii pruskiej i uczestniczył w kampanii antynapoleońskiej 1805 r. Pod Jeną dostał się do niewoli. Po uwolnieniu, w roku 1807 wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego. W kampaniach roku 1807, 1809 oraz lat 1812-1813 walczył pod Wrzonowem, Sandomierzem, Raszynem. Od 1813 r. służył w Modlinie, a po kapitulacji dostał się do niewoli.

W 1815 r. wstąpił do armii Królestwa Polskiego. Służył w 6. ppl (pułk piechoty liniowej) oraz 3. ppl, którego następnie został dowódcą. W powstaniu listopadowym 1831 r. początkowo był dowódcą 1 brygady 2 Dywizji Piechoty później 2 brygady 3DP. Od 11 do 28 września 1831 r. był dowódcą 1 DP. Brał udział w bitwach pod Grochowem, Dobrem. Wziął także udział w operacji pod Liwcem. Przez pewien czas był gubernatorem przedmieścia praskiego. W czasie szturmu armii Paskiewicza na Warszawę bronił Mokotowa i Królikarni. Był jednym z dzielniejszych generałów powstania listopadowego. Po upadku powstania powrócił do Modlina. Skorzystał z amnestii i przeniósł się do Warszawy, gdzie zmarł w 1849 r.
Odznaczenia

* Krzyż Kawalerski Virtuti Militari
* Order św. Anny z koroną[2]

Przypisy

1. ↑ Henryk P. Kosk, Generalicja Polska, tom 1 A-Ł, Pruszków 2001, ISBN 83-87103-55-1
2. ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 11..