Henryk Milberg

[Artur Rogóż]

Henryk Otto Milberg (1789 – 1863) – generał brygady Wojska Polskiego.

Był synem Teodora i Reginy z Krukoszyńskich. W 1800 wstąpił do armii pruskiej. W kampanii napoleońskiej 1806 walczy pod Gdańskiem. Od 1807 w armii Księstwa Warszawskiego i walczył w Hiszpanii pod Saragossą, Tudelą, Saguntem. Był adiutantem gen. Chłopickiego. W kampanii 1812-1813 walczy pod Smoleńskiem, Lipskiem.

Od 1815 w Armii Królestwa Polskiego. W 1817 w stopniu podpułkownika, był podszefem Sztabu Dywizji Gwardii Królewskiej. W 1821 awansował na pułkownika. W 1824 mianowany został szefem sztabu Korpusu Rezerwowego Wojsk. Na tym stanowisku pozostawał do 1830. W tym samym roku awansowany na generała brygady. W powstaniu listopadowym 1831 najpierw przy Sztabie Głównym. Walczył pod Olszynką Grochowską, potem zostaje dowódcą 4 Dywizji Piechoty. Uczestnik walk na przedpolu Pragi. Bronił Warszawy; obecny był przy rozmowach kapitulacyjnych. Po upadku powstania zesłany, powraca w 1833. Pracował w Banku Polskim a potem został dzierżawcą lasów w Augustowie. Odznaczony srebrnym krzyżem Legii Honorowej i Virtuti Militari.

Był członkiem loży wolnomularskiej Kazimierz Wielki.[1].
Przypisy

1. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.