Girolamo Ramorino

[Artur Rogóż]

Girolamo Ramorino, także Hieronim Ramorino (ur. 8 lub 9 kwietnia 1792 w Genui, zm. 22 maja 1849 w Turynie) – polski i włoski generał dywizji powstania listopadowego, uczestnik m.in. wojen napoleońskich i powstania listopadowego.
Życiorys

Absolwent Szkoły Wojskowej w La Fleche. Oficer armii francuskiej. Doszedł do stopnia szefa szwadronu. W 1821 walczył w powstaniu piemonckim. Po jego upadku osiadł w Paryżu i zajmował się handlem.

W marcu 1831 zwerbowany do służby w wojskach powstańczych. Pułkownik i dowódca Brygady Jazdy. w kwietniu 1831 generał brygady dzięki protekcji płk. Władysława Zamojskiego i księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Generał dywizji z lipca 1831 i dowódca Korpusu, szefem sztabu był płk. Władysław Zamojski, a w składzie Korpusu ks. Czartoryski.

W czasie powstania listopadowego był dowódcą II Korpus gen. Girolamo Ramorino. Dowodził zwycięską bitwą pod Międzyrzecem Podlaskim, jednak sukcesu tego nie wykorzystał (mógł – posiadając znacznie większe siły niż Rosjanie – z łatwością rozgromić przeciwnika, odrzucił go jednak tylko do linii Bugu i pozwolił się mu przegrupować). 18 września skierowany przeciwko wojskom rosyjskim gen. Rosena nie wykonał rozkazu, samowolnie opuścił teatr działań, zdezerterował do Galicji i złożył broń przed Austriakami.

W 1849 wziął udział w kampanii włosko-austriackiej podczas której dowodził 5. Dywizją Sardyńską armii piemonckiej przeciwko Austrii. Ponownie wykazał się niesubordynacją i stał się współwinnym klęski wojsk sardyńskich pod Novarą. Z wyroku sądu wojennego został skazany na śmierć i rozstrzelany w Turynie za niewykonanie rozkazu.
Bibliografia

* H.P. Kosk, Generalicja polska, Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.