Julian Sierawski

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Julian Sierawski

Post autor: Artur Rogóż »

Jan Kanty Julian Sierawski herbu Słoń (13 lutego 1777, Kraków - 1849, Paryż) – polski generał.

Wczesne lata

Walczył w powstaniu kościuszkowskim, insurekcji Deniski[1], oraz Legionach Polskich i kilku kampaniach napoleońskich. W 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. 19 stycznia 1809 nominowany na stopień pułkownika. W czasie wojny polsko-austriackiej 1809 dowodził 6 pułkiem piechoty XW w składzie 1 Brygady Piechoty pod Michałem Sokolnickiem, między innymi prowadząc batalion piechoty w bitwie pod Radzyminem, dowodząc oblężeniem Sandomierza.

3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818-1820).
Powstanie listopadowe

Od początku poparł powstanie listopadowe. Gubernator wojskowy Warszawy od 30 listopada do 4 grudnia 1830[2].14 grudnia 1830 dostał nominację na stanowisko komendanta twierdzy zamojskiej.

W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i "niepokojenia" Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) położyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim[3].

Od 5 czerwca był dowódcą 5 Dywizji Piechoty.
Schyłek życia

Po klęsce powstania udał się na emigrację. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte. Zmarł w Paryżu. Pochowany jest na cmentarzu Montmartre.

Był członkiem w stopniu czwartym loży wolnomularskiej Jedność Słowiańska. [4]
Zobacz też

* 6 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego
* Bitwa pod Radzyminem

Przypisy

1. ↑ Marian Kukiel, Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, (reprint:) Kurpisz Poznań 2006 (oryginał: W. L. Anczyca i Spółki Kraków i Warszawa 1912), s. 225.
2. ↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
3. ↑ E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, ss. 76-79.
4. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”