Tadeusz Suchorzewski
: 14 lut 2011, 04:06
Tadeusz Suchorzewski (ur. 1779 w Sarbinowie pow. Kościan - zm. 1852 Paryż). Generał brygady Armii Królestwa Polskiego i generał brygady powstania listopadowego.
Służbę wojskową rozpoczął w roku 1800 w Legii Naddunajskiej. W 1801 wziął dymisje i powrócił do kraju w stopniu porucznika. W 1806 wszedł do poznańskiej gwardii honorowej jako kapitan. Wziął udział w kampanii mazurskiej 1807 i dostał sie do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu brał udział w wojnie z Austrią w 1809 jako szef szwadronu. Od listopada 1809 major w 6 pułku ułanów.
W kampanii moskiewskiej 1812 pułkownik i dowódca pułku. W kampanii saskiej sześciokrotnie ranny. Pod Lipskiem ponownie dostał sie do niewoli rosyjskiej.
Od stycznia 1815, po powrocie w wojsku dowódca 2 pułku strzelców konnych Armii Królestwa Polskiego. Generał brygady z 1818 jako dowódca 1 Brygady Ułanów. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. [1]
W czasie powstania listopadowego krótko na czele 1 Dywizji Jazdy. Z powodu przewlekłej choroby w lutym 1831 przeszedł do rezerwy.
Opuścił kraj z armia powstańczą. Internowany w Prusach Wschodnich. Potem emigrował do Francji i tam zmarł w Paryżu.
Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w drugim stopniu rytu ("czeladnik"). [2]
Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.
Przypisy
1. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
Służbę wojskową rozpoczął w roku 1800 w Legii Naddunajskiej. W 1801 wziął dymisje i powrócił do kraju w stopniu porucznika. W 1806 wszedł do poznańskiej gwardii honorowej jako kapitan. Wziął udział w kampanii mazurskiej 1807 i dostał sie do niewoli rosyjskiej. Po uwolnieniu brał udział w wojnie z Austrią w 1809 jako szef szwadronu. Od listopada 1809 major w 6 pułku ułanów.
W kampanii moskiewskiej 1812 pułkownik i dowódca pułku. W kampanii saskiej sześciokrotnie ranny. Pod Lipskiem ponownie dostał sie do niewoli rosyjskiej.
Od stycznia 1815, po powrocie w wojsku dowódca 2 pułku strzelców konnych Armii Królestwa Polskiego. Generał brygady z 1818 jako dowódca 1 Brygady Ułanów. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa. [1]
W czasie powstania listopadowego krótko na czele 1 Dywizji Jazdy. Z powodu przewlekłej choroby w lutym 1831 przeszedł do rezerwy.
Opuścił kraj z armia powstańczą. Internowany w Prusach Wschodnich. Potem emigrował do Francji i tam zmarł w Paryżu.
Był członkiem loży wolnomularskiej Bracia Zjednoczeni w drugim stopniu rytu ("czeladnik"). [2]
Bibliografia
H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001.
Przypisy
1. ↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.