Józef Szymanowski

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Józef Szymanowski

Post autor: Artur Rogóż »

Józef Szymanowski herbu Ślepowron (Korwin) (ur. 1779 w Kaskach, zm. 15 stycznia 1867 w Rzymie), generał brygady powstania listopadowego, kawaler Orderu Virtuti Militari (1820), Legii Honorowej, orderu św. Anny II klasy z brylantami[1]oficer sztabu III Korpusu Wielkiej Armii Napoleona (1803-1813), szwoleżer gwardii (nie był w Hiszpanii), uczestnik powstania listopadowego; autor Pamiętników.

Ukończył Korpus Kadetów w Warszawie i podczas powstania kościuszkowskiego w 1794 walczył na jej ulicach. Potem służył w sztabie gen. M. Kamińskiego i uczestniczył w kolejnych bitwach powstania do Maciejowic włącznie. Po powstańczych walkach, jeszcze w końcu 1794, osiadł w rodzinnym majątku Grądy koło Leszna (30 km na zach. od Warszawy, na południowym skraju Puszczy Kampinoskiej) i tam gospodarzył na roli ponad dziesięć lat. Od 1806 w stopniu kapitana służył w armii Księstwa Warszawskiego. odbył kampanię pomorską i w 1807 kampanię mazurską. Potem przeniósł sie do armii francuskiej, w 1808 awansował na szefa batalionu.

20 czerwca 1808 r. dowodził deportacją z warszawskiego kościoła i klasztoru św. Benona trzydziestu sześciu redemptorystów ze św. Klemensem Marią Hofbauerem na czele. Eskortowanych zakonników wywieziono do twierdzy w Kostrzynie nad Odrą.

W 1809 jako oficer sztabu marszałka Davouta walczył pod Regensburgiem, Aspern, Wagram i Ratyzboną. 14 czerwca 1810 mianowany majorem. 4. pułku piechoty. 8 sierpnia 1810 został przeniesiony do sztabu głównego armii Księstwa Warszawskiego. Jeszcze w 1810 powrócił do macierzystego 2. pułku piechoty i w nim odbył wszystkie dalsze kampanie napoleońskie. Pułkownik z 1814.

W armii Królestwa Polskiego dowódca wzorowego batalionu szkoły podchorążych. W 1817 zaszczycony tytułem fligeradiutant cara, ale w 1818 podał się do dymisji.

Był członkiem loży wolnomularskiej Świątynia Izis w stopniu Kawalera Krzyża Różanego[2]. Odznaczony krzyżem Virtuti Militari za 1815 – 1820. Po wybuchu powstania 1830 powrócił do służby, zorganizował i dowodził 19 pułkiem piechoty z którym walczył pod Ostrołęką. Generał od czerwca 1831. Uczestniczył w wyprawie na Litwę i z grupą gen. Franciszka Rohlanda złożył broń w Prusach Wschodnich.

Po upadku powstania władze rosyjskie skonfiskowały jego majątek. Po uwolnieniu z internowania udał się na emigrację do Niemiec i Włoch. Od 1848 służył w armii Republiki Rzymskiej. Walczył po stronie papieża Piusa IX. Zmarł w Rzymie, jego epitafium znajduje się w kościele Santa Maria sopra Minerva.

Syn Franciszka i Zofii Górskiej, mąż Matyldy Poniatowskiej.

Przypisy

1. ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 15.
2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.

Bibliografia

* H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2., Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001.
* Adam Owczarski, Redemptoryści benonici w Warszawie 1787 – 1808, "Homo Dei", Kraków 2000, ISBN 83-88207-20-2



Przypisy

1. ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych, Lwów 1881, s. 15.
2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 63.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”