Struktura narodowościowa w II RP

Chcąc omówić gospodarkę II RP, najpierw należy zbadać tło historyczne oraz czynniki, które miały wpływ na gospodarkę niepodległej już Polski w momencie zakończenia I Wojny Światowej.
Warka
Posty: 1570
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Struktura narodowościowa w II RP

Post autor: Warka »

II Rzeczpospolita była państwem wielonarodowościowym. Złożyły się na to zarówno naturalne procesy migracyjne, jak również celowa działalność zaborców. W wielu rejonach ludność była przemieszana, co uniemożliwiało sprawiedliwe wytyczenie granic.



W granicach Polski znalazło się około 3,8 mln Ukraińców. Była to przede wszystkim ludność autochtoniczna, z reguły wiejska, z małym odsetkiem mieszkańców miast i z tworząca się dopiero inteligencją. Mniejszość ukraińska zamieszkiwała południowo-wschodnie obszary Rzeczpospolitej i w wielu rejonach była mocno przemieszana z ludnością polską. Najbardziej uświadomionymi narodowo byli Ukraińcy galicyjscy. Wyznawali oni obrządek greckokatolicki i różnili się od Ukraińców wołyńskich zarówno mentalnością jak i wyznaniem. Narodowy ruch ukraiński rozwinął się w drugiej połowie XIX w., ale nie był jeszcze na tyle silny, aby obronić własne państwo. Wobec niemożności stworzenia niepodległego państwa ze stolicą we Lwowie, Ukraińcy galicyjscy chcieli uzyskać autonomię, którą im początkowo obiecano. Byli wrogo nastawieni do umacniającego się państwa polskiego, gdyż uniemożliwiało im realizacje ambitnych planów narodowych i politycznych. Znalazło to swój wyraz w postawie wobec tego państwa. Najsilniejsza legalnie działająca partia Ukraińskie Narodowo – Demokratyczne Zjednoczenie (UNDO), reprezentowało niejednolite poglądy. Część działaczy głosiła zasadę współpracy z administracją polską, część reprezentowała stanowisko bezwzględnego oporu wobec władz polskich. Jednoznaczne było stanowisko Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU), stanowiącej autonomiczną organizacje w KPP. Zwalczała ona zaciekle państwo polskie, czego wyrazem był między innymi udział w akcjach terrorystycznych dokonywanych na Kresach przez dywersyjne oddziały sowieckie w latach 1921 – 1924. Nie respektowała działań wszystkich legalnie działających partii ukraińskich, głosząc przy tym hasło „samostanowienia” narodowego, co w praktyce oznaczało włączenia do ZSRR ziem zamieszkałych przez Ukraińców.
Warka
Posty: 1570
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Re: Struktura narodowościowa w II RP

Post autor: Warka »

Białorusini

Byli trzecią, co do liczebności mniejszością narodową w Polsce i zamieszkiwali północno-wschodnie kresy Rzeczpospolitej. Była to ludność w zdecydowanej większości rolnicza, z zalążkiem mieszczaństwa i inteligencji, dopiero kształtująca swoją świadomość narodową. Na początku lat dwudziestych na ziemiach zamieszkanych przez Białorusinów dochodziło do aktów dywersji i terroru wymierzonego przeciwko polskiej administracji. Akcje te organizowane były przez specjalne radzieckie służby dywersyjne, których zadaniem było wywołanie powstania wśród Białorusinów. Kres bolszewickiej dywersji położyło utworzenie Korpusu Ochrony Pogranicza, tzw. KOP. Wówczas komuniści zmienili taktykę i postanowili „zrewolucjonizować masy” za pośrednictwem opanowanej przez nich chłopskiej organizacji Hromada. Ogół ludności białoruskiej pozostał jednak lojalny wobec państwa polskiego.
Warka
Posty: 1570
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Re: Struktura narodowościowa w II RP

Post autor: Warka »

Niemcy

Koloniści niemieccy w średniowieczu całkowicie zasymilowali się z ludnością polską, wnosząc znaczny wkład w kulturę polska. Inaczej rzecz się miała z kolonistami niemieckimi z okresu zaborów. Byli oni popierani przez rząd Rzeszy, przez Hakatę i Komisje Kolonizacyjną i stanowić mieli przednie straże niemczyzny na wschodzie.



W granicach państwa polskiego znalazło się początkowo 1,2 mln Niemców. Wielu z nich wkrótce wyemigrowało, gdyż ich pobyt na ziemiach polskich strącił rację bytu. Byli to przede wszystkim policjanci, wojskowi, nauczyciele i urzędnicy. Pozostali zaś ci, którzy posiadali w Polsce ziemię, nieruchomości lub warsztaty rzemieślnicze oraz częściowo robotnicy. Liczbę ich oceniało się na około 700 tys. osób, zamieszkujących przede wszystkim województwa zachodnie. Była to ludność na wysokim poziomie cywilizacyjnym, dobrze zorganizowana i zasobna materialnie. Reprezentowała wszystkie kierunki i partie polityczne, jakie istniały w Rzeszy. Stąd też w większości była nieprzychylnie lub jawnie wrogo nastawiona do państwa polskiego. Nie istniała, bowiem w Niemczech partia, która zaakceptowałaby granice Niemiec z Polską. Różniły się tylko w formie i aktywności w okazywanej wrogości bądź wrogiej działalności. Po zakończeniu walk o granice nacjonaliści niemieccy zajęci byli bardziej sprawami wewnętrznymi Rzeszy, a rozprawę z Polską odkładali na później. Przygotowywali się do wykorzystania także innych mniejszości do rozsadzenia gmachu polskiej państwowości, a tym samym i postanowień traktatu wersalskiego na wschodzie.



Część mniejszości niemieckiej pozostawała jednak lojalna wobec państwa polskiego. Działo się tak nawet w czasach faszystowskiej okupacji, za co niejednokrotnie wielu Niemców ryzykowało życiem.
Warka
Posty: 1570
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Re: Struktura narodowościowa w II RP

Post autor: Warka »

Żydzi

W Polsce po 1918 roku według statystyk językowych było 8,6% ludności żydowskiej, według statystyk wyznaniowych było to 10,8%. Trzon jej stanowili Żydzi od dawna osiedleni w Polsce, znający jej język i obyczaje. Po stłumieniu powstania styczniowego rząd rosyjski posłużył się żydowska mniejszością w celu osłabienia elementu polskiego w miastach. Dokonano tego poprzez wysiedlenie Żydów z Rosji właściwej i zmuszenie ich do emigracji za granicę bądź do osiedlenia się na ziemiach polskich. Pojawili się wówczas ludzie nie znający języka i obcy kulturze polskiej, tzw. Litwacy. Trzecia fala emigracji żydowskiej, w liczbie około 600 tys., napłynęła do Polski po rewolucji w Rosji i po wojnie polsko-bolszewickiej. Był to również element całkowicie obcy. Niezależnie od wielkiego zróżnicowania politycznego, ludność żydowska podzielić można na trzy podstawowe grupy według reprezentowanych kierunków politycznych.



Pierwsza grupa – to zwolennicy asymilacji z ludnością polską. Była to grupa nieliczna, zrzeszona w Zjednoczeniu Polaków Wyznania Mojżeszowego, Związku Żydowskiej Akademickiej Młodzieży i w Żydowskim Klubie Myśli Państwowej. Asymilanci nie mieli poparcia w masach i byli zwalczani przez inne ugrupowania.



Kierunek drugi stanowili zwolennicy stworzenia państwa żydowskiego w Palestynie, zwani syjonistami, od świętej góry Syjon. Popierała go większość partii żydowskich, z których najbardziej wpływowa była Poalej-Syjon. Przed wybuchem II wojny światowej do syjonistów przyłączyli się, częściowo przynajmniej, asymilanci.



Trzeci kierunek, to zwolennicy uzyskania autonomii, a potem tworzenia narodowego państwa żydowskiego, tam gdzie znajdują się największe skupiska ludności żydowskiej. Hasło takie rzucił w XIX wieku działacz żydowski Izrael Zangwilli głoszący, iż trzeba „zbudować Jerozolimę w każdym kraju, tak jak w Palestynie – oto misja Żydów”. Na ziemiach polskich pogląd ten wyznawany był przez wiele ugrupowań żydowskich, wśród których znaczna rolę odgrywała Żydowska Partia Ludowa, tzw. folkisci.



Największa i najbardziej wpływowa żydowska partia Bund nie miała wyraźnego programu politycznego. Na skutek kolejnych rozłamów jej członkowie przechodzili do syjonistów, do folkistów lub do Komunistycznej Partii Polski gdzie stanowili zdecydowaną większość jej kierownictwa. W ruchu komunistycznym działacze żydowscy popierali tezę Róży Luksemburg, iż „proletariat nie ma ojczyzny”.
Warka
Posty: 1570
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Re: Struktura narodowościowa w II RP

Post autor: Warka »

Inni

Mniejszość litewska liczyła około 80 tys. osób. Zamieszkiwała pogranicze polsko-litewskie województw wileńskiego i białostockiego oraz północno-wschodnie okolice nowogródzkiego. Dominowała w tej grupie narodowościowej ludność chłopska. Nieliczna inteligencja pracowała w szkolnictwie, organizacjach społeczno-gospodarczych oraz w wolnych zawodach.



Inne mniejszości zamieszkujące Polskę w okresie międzywojennym, to Rosjanie, Czesi, Słowacy i Łotysze. Według danych z 1931 roku najliczniejszą grupę stanowili Rosjanie, 139 tys. osób, zamieszkujący przede wszystkim województwa wschodnie. Większość spośród nich utrzymywała się z rolnictwa. Istniała pewna niewielka liczba obszarników narodowości rosyjskiej, a znajdowali się oni głównie na Wołyniu. Na grupę inteligencji składali się dawni urzędnicy i oficerowie carscy, aktualnie emigranci oraz duchowni prawosławni, nauczyciele, nieco przedstawicieli wolnych zawodów.



Przedstawiony powyżej podział mniejszości narodowych zamieszkujących Polskę w latach 1918 – 1939 stanowił niewątpliwie jeden z podstawowych czynników utrudniających integrację gospodarczą, społeczną i polityczną państwa polskiego. Był także źródłem nieustannych napięć społecznych, klasowych, które potęgowały się w okresach kryzysów ekonomicznych.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Gospodarka, kultura i społeczeństwo”