Marian Bolesławicz

[Artur Rogóż]

Marian Bolesławicz (ur. 6 sierpnia 1890 w Rzeszowie, zm. 9 stycznia 1980 w Londynie) – honorowy generał brygady Wojska Polskiego.

Przed I wojną światową studiował filozofię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W czasie studiów działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Od lipca 1914 roku służył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 Pułku Artylerii. Dowodził 2 baterią haubic i dywizjonem. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wcielony został do Cesarskiej i Królewskiej Armii.

W listopadzie 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany szefem artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego "Kraków". W kwietniu 1919 roku przeniesiony został do Warszawy na identyczne stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego "Warszawa". We wrześniu tego roku oddelegowany został do Dowództwa Armii Polskiej we Francji, a w następnym miesiącu do Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 stycznia 1920 roku rozpoczął naukę w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W kwietniu tego roku, w czasie trwającej wojny z bolszewikami skierowany został na front. Pełnił służbę w Dowództwie 4 Armii i Dowództwie Etapu na Ukrainie, a od sierpnia w Dowództwie Artylerii Obrony Warszawy. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował studia wojskowe.

We wrześniu 1921 roku ukończył I Kurs Normalny Wyższej Szkoły Wojennej, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. W październiku 1924 roku przeniesiony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego WP, w którym powierzono mu obowiązki wojskowego komisarza kolejowego. W listopadzie 1925 roku objął dowództwo 27 Pułku Artylerii Polowej we Włodzimierzu[1]. Z dniem 31 października 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[2]. Po dwóch latach praktyki sztabowej, w grudniu 1928 roku, wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego WP. W lutym 1930 roku powierzone mu zostało stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 30 października 1935 roku mianowany został pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi[3]. 5 lipca 1939 roku oddany został do dyspozycji dowódcy okręgu, gen. bryg. Wiktora Thommée, a 5 sierpnia tego roku został jego drugim zastępcą[4]. Z chwilą rozpoczęcia kampanii wrześniowej objął stanowisko dowódcy etapów Armii "Łódź". Od 13 września kierował obroną rejonu Dorohusk-Włodzimierz-Kowel. Dostał się do sowieckiej niewoli i był więziony do sierpnia 1941 roku.

Od września 1941 roku do maja 1942 roku dowodził 9 Dywizją Piechoty. W następnym miesiącu został zastępcą komendanta Ośrodka Zapasowego. Następnie był dowódcą Bazy i Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. W lipcu 1943 roku rozpoczął służbę w Dowództwie Jednostek Wojskowych w Wielkiej Brytanii, a w listopadzie tego roku przeniesiony został do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Od stycznia 1945 roku do września 1946 był członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Osiedlił się w Londynie. Tam zmarł i pochowany został na cmentarzu Gunnersbury.
Grób Mariana Bolesławicza na cmentarzu Gunnersbury w Londynie
Awanse

* podporucznik – 26 V 1915
* porucznik – 1 XII 1915
* kapitan – I 1919
* podpułkownik – 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 VI 1919
* pułkownik – 1 XII 1924 ze starszeństwem z 15 VIII 1924 i 7 lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
* honorowy generał brygady – 15 VIII 1962

Ordery i odznaczenia

* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
* Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Niepodległości z Mieczami
* Krzyż Walecznych – czterokrotnie
* Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
* Krzyż Komandorski Orderu "Korony Rumunii"

Przypisy

1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 117 z 05.11.1925 r.
2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 50 z 24.11.1926 r.
3. ↑ Według Witolda Jarno obowiązki pomocnika dowódcy OK IV objął 15 listopada 1935 roku, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski podali, że na tym stanowisku pozostawał od grudnia 1935 roku do września 1939 roku. Dwaj ostatni autorzy nie wspomnieli o wyznaczeniu 5 sierpnia 1939 roku płk. dypl. Mariana Bolesławicza – II zastępcą dowódcy OK IV.
4. ↑ I zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV był gen. bryg. Adam Korytowski.

Bibliografia

* Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 77.
* Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo "Ibidem", Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 137, 138, 139, 317, 319, 339.
* Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 36.
* Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 11, 638, 737.
* Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 429, 448.
* Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 175, 465.
* Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 22.