Ludwik Kmicic-Skrzyński

[Warka]

Ludwik Kmicic-Skrzyński (ur. 26 sierpnia 1893 w Odessie, zm. 14 lutego 1972 w Manchester) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Po ukończył gimnazjum w Tyflisie wyjechał do Francji, gdzie studiował w Nancy na wydziale chemicznym politechniki. W roku 1912 wstępuje do Związku Strzeleckiego i organizuje w Nancy pluton Związku Strzeleckiego, którego zostaje dowódcą.

W 1914 roku przyjechał do Krakowa, gdzie jest uczestnikiem kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich.

Był członkiem tzw. "siódemki" – patrolu Władysława Prażmowskiego "Beliny", który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa.

Następnie pełnił funkcje: dowódcy plutonu w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego (1914-1915), dowódcy 7 kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (1915-1916) i ponownie służba w 1 Pułku Ułanów Beliny-Prażmowskiego. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został internowany w obozie w Beniaminowie, gdzie przebywał do sierpnia 1918 roku.

W październiku 1918 roku ponownie w Wojsku Polskim, został wtedy dowódcą szwadronu, a potem zastępcą dowódcy 1 Pułku Szwoleżerów w Chełmie. Wraz z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu Wilna i wyprawie kijowskiej. W lipcu 1920 roku został dowódcą 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich, z którym brał udział w bitwie warszawskiej, w walkach na Suwalszczyźnie, operacji nad Niemnem i w ostatniej ofensywie na Krzywicze kończącej wojnę polsko-bolszewicką.

Od październiku 1921 do października 1924 roku w zastępstwie pełnił obowiązki dowódcy 11 Pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Od październiku 1924 roku do października 1925 roku studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu mianowany został szefem sztabu 2 Dywizji Kawalerii. We wrześniu 1926 przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych i wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego Departamentu II Kawalerii[1].

27 czerwca 1927 przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko oficera instruktora.

2 marca 1929 objął dowództwo Brygady Kawalerii "Białystok", która z dniem 1 kwietnia 1937 przemianowana została na Podlaską Brygadę Kawalerii.

Wraz z Podlaską Brygadą Kawalerii wziął udział w kampanii wrześniowej początkowo w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Wziął udział w bitwie pod Kockiem i w dniu 6 października 1939 roku dostał się do niewoli.

W niewoli niemieckiej przebywał w Opawie a od 24 stycznia 1942 w Oflagu II B Arnswalde następnie od połowy maja 1942 w Oflagu II D Gross-Born w okresie od października 1939 roku do kwietnia 1945 roku.

Po opuszczeniu obozu wyjechał do Włoch i wstąpił do II Korpusu Polskiego. Po rozwiązaniu korpusu wyjechał do Anglii i zamieszkał w Manchesterze.

Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze i został pochowany na cmentarzu South End.

Awanse
major (1919)
podpułkownik (1923)
pułkownik (1928)
generał brygady – (19 marca 1938)
Ordery i odznaczenia[edytuj]
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Medal Niepodległości
Krzyż Walecznych czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 37 z 14.09.1926 r.

Bibliografia
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 111
Piotr. Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego, 1918-1939. Warszawa: Wydawn. Bellona, 1994, s. 307. ISBN 83-11-08262-6