Mieczysław Mackiewicz

[Artur Rogóż]

Mieczysław Mackiewicz (ur. 9 maja 1880 w Kurcieniszkach, Koweńszczyzna, zm. 6 sierpnia 1954 w Bangor, Walia) – kapitan piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał Wojska Polskiego.
Życiorys

Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polska szkołę podoficerską .

Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 był urzędnikiem Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu i z ramienia Polskiej Organizacji Wojskowej konspiracyjnym szefem II Oddziału (wywiad).

Październik – grudzień 1918 szef Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP.

Od 19 grudnia 1918 r. do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 Suwalskiego Pułku Piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 r. do 12 kwietnia 1920 r. przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. dowódca Grupy operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Pułkownik piechoty z 1 czerwca 1919. Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim. Po wyleczeniu z ran, październik 1920 – styczeń 1921 oficer ds. zleceń Naczelnego Wodza, później styczeń 1921 – maj 1926 dowódca 30 Dywizji Piechoty, maj 1926 – marzec 1935 dowódca 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 1 lokatą[1].

Od 30 września 1935 w stanie spoczynku. We wrześniu 1939 zgłosił się do służby lecz nie otrzymał przydziału. Wzięty do niewoli niemieckiej . Po uwolnieniu formalnie przydzielony do II Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł. Syn Władysław poległ w walkach pod Monte Cassino.
Odznaczenia

Order Virtuti Militari
Order Odrodzenia Polski – 4 kl.
Krzyż i Medal Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Krzyż Zasługi – złoty.

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s.
Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08262-6, s.
H. P Kosk, Generalicja Polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 19.03.1927 r.