Adam Mokrzecki

[Artur Rogóż]

Adam Wincenty Feliks Mokrzecki herbu Ostoja (ur. 16 lipca 1856 majątek Dzitryki pod Lidą, zm. 6 kwietnia 1921 w Grodnie) - generał brygady Wojska Polskiego, generał major armii rosyjskiej.

Brat generała dywizji Stefana Mokrzeckiego. Kształcił się w Pskowie. Ukończył Szkołę Junkrów w Wilnie i Oficerska Szkołę Strzelców w Oranienburgu. Od 1872 oficer armii rosyjskiej. Porucznik z 1877, kapitan z 1889, podpułkownik z 1895, pułkownik z 1910, generał major z 1914. W I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji) dowódca brygady w 2 Dywizji Strzeleckiej.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Listopad - grudzień 1918 dowódca II Grupy Samoobrony Wileńskiej, grudzień 1918 - styczeń 1919 komendant garnizonu Wilno. W czasie wojny polsko-bolszewickiej: marzec 1919 - sierpień 1920 kolejno dowódca Brygady Piechoty w składzie Frontu Północno-Wschodniego, potem dowódca obrony odcinka na rzece Szczarze w ramach działań 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej i dowódca odcinka frontu obrony Grodna podczas działań pościgowych na Niemen. Po wojnie dowódca Okręgu Generalnego Grodno. Generał brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Od 1 kwietnia 1921 w stanie spoczynku. Osiadł w Grodnie, gdzie zmarł.
Odznaczenia

* Order św. Włodzimierza 4 i 3 stopnia.
* Order św. Anny 4-klasy, 3-stopnia, 2-stopnia.
* Order św. Jerzego 4-stopnia
* Order św. Stanisława 4-stopnia, 3-stopnia, 2-stopnia.
* Krzyż Walecznych.

Zobacz też

* Ostoja (herb szlachecki)
* szlachta

Bibliografia[edytuj]

* Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
* Henryk P. Kosk: Generalicja polska. T. 2: M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001. ISBN 83-87103-81-0