Wacław Piekarski
: 18 maja 2011, 00:00
Wacław Piekarski (ur. 5 czerwca 1893 w Pilicy, zm. 14 lutego 1979 w Créteil) - generał brygady Wojska Polskiego.
Od 1914 w Legionach Polskich, od 1918 w Wojsku Polskim. W latach 1922-1924 studiował we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (École Supérieure de Guerre).
W styczniu 1925 przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego [1].
Następnie mianowany dowódcą 54 Pułku Piechoty w Tarnopolu. W listopadzie 1931 przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą Brygady "Podole". W październiku 1935 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Od sierpnia 1936 do października 1938 dowodził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie. Od października 1938 do sierpnia 1939 był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 41 Dywizją Piechoty (Rezerwową), po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty. Po klęsce w niewoli niemieckiej, po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val.
Przypisy
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 24.01.1925
Bibliografia
"Encyklopedia II wojny światowej", MON
Od 1914 w Legionach Polskich, od 1918 w Wojsku Polskim. W latach 1922-1924 studiował we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (École Supérieure de Guerre).
W styczniu 1925 przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Wydziału II z równoczesnym przyznaniem tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego [1].
Następnie mianowany dowódcą 54 Pułku Piechoty w Tarnopolu. W listopadzie 1931 przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą Brygady "Podole". W październiku 1935 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Karpackiej Dywizji Piechoty. Od sierpnia 1936 do października 1938 dowodził 29 Dywizją Piechoty w Grodnie. Od października 1938 do sierpnia 1939 był szefem Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 41 Dywizją Piechoty (Rezerwową), po czym improwizowaną grupą bojową złożoną z 33 Dywizji Piechoty i 41 Dywizji Piechoty. Po klęsce w niewoli niemieckiej, po wojnie na emigracji we Francji. Był Dyrektorem Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val.
Przypisy
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 9 z 24.01.1925
Bibliografia
"Encyklopedia II wojny światowej", MON