Włodzimierz Rachmistruk
: 28 cze 2011, 04:05
Włodzimierz Rachmistruk (ur. 5 grudnia 1879 Vranceni Bukowina – zm. 5 listopada 1959, Tenczynek k. Krzeszowic). Kapitan austriackiej piechoty i generał brygady Wojska Polskiego.
Studiował w seminarium nauczycielskim w Czerniowcach, które zakończył w 1900 i odbył służbę jednorocznego ochotnika w wojsku austriackim. Od 1903 służył jako oficer zawodowy piechotyw armii austriackiej na stanowiskach dowódczych. W l. 1911-1914 nauczyciel w Korpusie Kadetów w Krakowie-Łobzowie.
W czasie I wojny światowej na froncie na Lubelszczyźnie. Kapitan z 1915, ranny. Po wyleczeniu dowódca batalionu na froncie rosyjskim i włoskim.
W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca kompanii i batalionu w 15 Pułku Piechoty. Od lipca 1920 – grudnia 1923 dowódca 145 Pułku Piechoty (później 72 Pułk Piechoty) i przejściowo 36 Brygady Piechoty w manewrze zaczepnym nad Wkrą. Podpułkownik z 1 czerwca 1919.
W sierpniu 1920 przejściowo pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty. Ranny pod Ciechanowem.
W 1921 ukończył kurs wyższych dowódców, dowódca 72 Pułku Piechoty. Pułkownik z 1922. Grudzień 1923 – luty 1927 dowódca piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty. Luty 1927 – grudzień 1932 dowódca 16 Dywizji Piechoty. Generał brygady z 1 stycznia 1928.
31 grudnia 1932 przeniesiony został w stan spoczynku na własną prośbę. Osiadł w Grudziądzu, potem nabył resztówkę w Lipnie k. Laskowic na Pomorzu i gospodarował na roli. Po kampanii wrześniowej w październiku 1939 aresztowany przez Niemców. Po zwolnieniu od listopada 1942 usunięty ze swej resztówki, zamieszkał w Tenczynku k. Krzeszowic, gdzie zmarł. Pochowany w Krakowie – Cmentarz Rakowicki.
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
T. Kryska-Karski S. Żurakowski. Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
H. P. Kosk. Generalicja Polska t. 2 wyd. : Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001
Studiował w seminarium nauczycielskim w Czerniowcach, które zakończył w 1900 i odbył służbę jednorocznego ochotnika w wojsku austriackim. Od 1903 służył jako oficer zawodowy piechotyw armii austriackiej na stanowiskach dowódczych. W l. 1911-1914 nauczyciel w Korpusie Kadetów w Krakowie-Łobzowie.
W czasie I wojny światowej na froncie na Lubelszczyźnie. Kapitan z 1915, ranny. Po wyleczeniu dowódca batalionu na froncie rosyjskim i włoskim.
W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca kompanii i batalionu w 15 Pułku Piechoty. Od lipca 1920 – grudnia 1923 dowódca 145 Pułku Piechoty (później 72 Pułk Piechoty) i przejściowo 36 Brygady Piechoty w manewrze zaczepnym nad Wkrą. Podpułkownik z 1 czerwca 1919.
W sierpniu 1920 przejściowo pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty. Ranny pod Ciechanowem.
W 1921 ukończył kurs wyższych dowódców, dowódca 72 Pułku Piechoty. Pułkownik z 1922. Grudzień 1923 – luty 1927 dowódca piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty. Luty 1927 – grudzień 1932 dowódca 16 Dywizji Piechoty. Generał brygady z 1 stycznia 1928.
31 grudnia 1932 przeniesiony został w stan spoczynku na własną prośbę. Osiadł w Grudziądzu, potem nabył resztówkę w Lipnie k. Laskowic na Pomorzu i gospodarował na roli. Po kampanii wrześniowej w październiku 1939 aresztowany przez Niemców. Po zwolnieniu od listopada 1942 usunięty ze swej resztówki, zamieszkał w Tenczynku k. Krzeszowic, gdzie zmarł. Pochowany w Krakowie – Cmentarz Rakowicki.
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
T. Kryska-Karski S. Żurakowski. Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
H. P. Kosk. Generalicja Polska t. 2 wyd. : Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001