Stanisław Sochaczewski
: 29 cze 2011, 23:54
Stanisław Sochaczewski (ur. 27 sierpnia 1877 w Steblowie w Imperium Rosyjskim, zm. 14 lipca 1953 w Penley w Walii) – podpułkownik kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Studiował prawo w Kijowie. Od 1902 służył jako oficer zawodowy w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 organizował w Mandżurii partyzantkę chińską.
W czasie I wojny światowej na froncie austriackim. Po rewolucji październikowej od listopada 1917 – lutego 1918 dowódca dywizjonu jazdy polskiej przy rosyjskiej 8 Armii, potem organizator i dowódca 5 pułku ułanów w II Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie). Na Ukrainie organizował i dowodził 5 pułkiem ułanów. Walczył pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. Internowany w Brześciu n. Bugiem.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 w stopniu podpułkownika. Odtworzył 5 pułk piechoty i dowodził nim do października 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej. Pułkownik kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Październik 1920 – wrzesień 1921 dowódca V Brygady Jazdy, wrzesień 1921 – maj 1929 dowódca 7 Brygady Jazdy/Brygady Kawalerii. Podczas przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządu i przechwalał się, że przyprowadzi Józefa Piłsudskiego na "lassie". Generał brygady z 1 stycznia 1927. Od stycznia 1927 pełniący obowiązki dowódcy 3 Dywizji Kawalerii.
31 maja 1929 przeniesiony został w w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, nie otrzymał tam jednak przydziału. Po ewakuacji do Anglii przebywał bez przydziału. Uczestniczył w spisku gen. Stefana Dęba-Biernackiego. Konsekwencji nie poniósł, przeszedł jedynie przez obóz Rothsay, wyspa Bute, Szkocja. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
H. P. Kosk: Generalicja Polska. T. 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001.
Studiował prawo w Kijowie. Od 1902 służył jako oficer zawodowy w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905 organizował w Mandżurii partyzantkę chińską.
W czasie I wojny światowej na froncie austriackim. Po rewolucji październikowej od listopada 1917 – lutego 1918 dowódca dywizjonu jazdy polskiej przy rosyjskiej 8 Armii, potem organizator i dowódca 5 pułku ułanów w II Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie). Na Ukrainie organizował i dowodził 5 pułkiem ułanów. Walczył pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. Internowany w Brześciu n. Bugiem.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 w stopniu podpułkownika. Odtworzył 5 pułk piechoty i dowodził nim do października 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej. Pułkownik kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Październik 1920 – wrzesień 1921 dowódca V Brygady Jazdy, wrzesień 1921 – maj 1929 dowódca 7 Brygady Jazdy/Brygady Kawalerii. Podczas przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządu i przechwalał się, że przyprowadzi Józefa Piłsudskiego na "lassie". Generał brygady z 1 stycznia 1927. Od stycznia 1927 pełniący obowiązki dowódcy 3 Dywizji Kawalerii.
31 maja 1929 przeniesiony został w w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, nie otrzymał tam jednak przydziału. Po ewakuacji do Anglii przebywał bez przydziału. Uczestniczył w spisku gen. Stefana Dęba-Biernackiego. Konsekwencji nie poniósł, przeszedł jedynie przez obóz Rothsay, wyspa Bute, Szkocja. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari i trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Bibliografia
T. Kryska-Karski, S. Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
H. P. Kosk: Generalicja Polska. T. 2. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 2001.