II Korpus Polski

Atak wojsk niemieckich na Polskę, który nastąpił 1 września roku 1939 był szokiem dla wszystkich, ponieważ nie było nikogo, kto byłby na to przygotowany. Wszystkie polskie jednostki wojskowe znajdowały się akurat w fazie przezbrojenia i rozbudowy. Niektóre jednostki zostały dosłownie parę miesięcy wcześniej przeniesione na obszary Wielkiej Brytanii i tam były poddawane ćwiczeniom usprawniającym. W związku z tym wojsko polskie posiadało znikome zapasy broni, jednostek wodnych czy powietrznych. Jednak w trakcie działań wojennych Polska uzyskała od swoich zachodnich sojuszników sporo nowoczesnego sprzętu. Mimo słabego uzbrojenia, polska armia była całkiem nieźle wyszkolona i doświadczona np. polscy lotnicy biorący udział w licznych potyczkach na terenie Europy i Afryki. Podczas II wojny światowej wojsko polskie zostało podzielone na 3 zasadnicze formacje bojowe. Były to: Wojska Lądowe, Lotnictwo i Marynarka Wojenna.
Warka
Posty: 1570
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

II Korpus Polski

Post autor: Warka »

Bogusz Szymański2009-08-06, ostatnia aktualizacja 2010-09-28 17:45

Historia formacji, które utworzyły wsławiony walkami pod Monte Cassino II Korpus Polski rozpoczęła się w kwietniu 1940 roku. Po klęsce wrześniowej 1939 roku część żołnierzy polskich, którzy zbiegli z obozów internowania w Rumunii i na Węgrzech, trafiła do Syrii, będącej wówczas terytorium mandatowym Francji. Na mocy uzgodnień sojuszniczych między rządem emigracyjnym gen. Władysława Sikorskiego a władzami francuskimi rozpoczęto tam formowanie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich pod dowództwem gen. Stanisława Kopańskiego.

Po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 roku Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich przemieściła się do Palestyny i do Egiptu. W połowie 1941 roku wszystkie znajdujące się na Bliskim Wschodzi polskie formacje wojskowe (Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich, oraz oddziały i instytucje tyłowe) zostały umieszczone pod wspólnym zwierzchnictwem. Było to Dowództwo Wojsk Polskich na Środkowym Wschodzie (WPSW), na którego czele stanął gen. Stanisław Kopański (jednocześnie dowódca Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich), a od 1 grudnia 1941 roku gen. Józef Zając. Łączna liczebność tych sił wynosiła u schyłku 1941 roku około 7 tysięcy żołnierzy.

Ewakuacja Armii Polskiej ze Związku Radzieckiego

Podpisanie 30 lipca 1941 roku układu Sikorski-Majski otworzyło drogę do zorganizowania w ZSRR polskich formacji wojskowych złożonych z żołnierzy, którzy po 17 września 1939 roku znaleźli się w niewoli radzieckiej. Równolegle do formowania w ZSRR Armii Polskiej pod dowództwem gen. Władysława Andersa, na przełomie 1941 i 1942 roku część (ok. 27 tysięcy) polskiego personelu wojskowego została ewakuowana na Bliski Wschód. 17 tysięcy z nich trafiło następnie do Wielkiej Brytanii, a reszta pozostała na Bliskim Wschodzie, do sformowania planowanego 2 Korpusu Strzelców. Naciski brytyjskie i tarcia polsko-radzieckie doprowadziły do wydania przez radzieckiego dyktatora Józefa Stalina zgody na ewakuację latem i jesienią 1942 roku do Iranu, a następnie do Iraku całości sił Armii Polskiej w ZSRR (Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR).



Armia Polska na Wschodzie

12 września 1942 roku miała miejsce gruntowna reorganizacja wojsk polskich na Bliskim Wschodzie. Rozkazem Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, rozwiązane zostały dowództwa Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie i 2 Korpusu Strzelców. W ich miejsce utworzono dowództwo Armii Polskiej na Wschodzie, na czele której stanął gen. Władysław Anders (stąd "Armia Andersa").

Jednocześnie przystąpiono do formowania jednostek mających tworzyć Armię Polską na Wschodzie. Według projektu miała ona składać się z dowództwa, dwóch dywizji strzelców (w tym jednej utworzonej już w maju 1942 roku na bazie Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich), mieszanej dywizji z brygadą czołgów i brygadą strzelców, dywizji skupiającej ośrodki szkolenia i jednostki zapasowe, a także jednostek wsparcia i zabezpieczenia.

Łączna liczebność Armi Polskiej na Wschodzie, rozlokowanej w północnym Iraku, wynosiła ok. 70 tysięcy żołnierzy. Poważnym problemem był ciężki klimat i epidemia malarii, która powodowała, że przeciętnie 8 tysięcy żołnierzy było stale hospitalizowanych. Problemy z utrzymaniem stanów osobowych wymusiły przeprowadzenie na przełomie 1942 i 1943 roku reorganizacji. W początkach 1943 roku Armia Polska na Wschodzie składała się z dwóch dywizji piechoty, brygady czołgów, dywizji zapasowej i jednostek wsparcia.

Utworzenie II Korpusu Polskiego

21 lipca 1943 roku dokonano kolejnej reorganizacji Armii Polskiej na Wschodzie. Wyodrębniono z niej II Korpus Polski złożony z 3 Dywizji Strzelców Karpackich, 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2 Brygady czołgów i oddziałów wsparcia (łącznie ok. 46 tysięcy żołnierzy). W dyspozycji Armii Polskiej na Wschodzie pozostały: dywizja zapasowa, szpitale, ośrodki szkoleniowe itp. Gen. Władysław Anders był jednocześnie dowódcą obu tych formacji.

W sierpniu i wrześniu 1943 roku II Korpus Polski został przesunięty do Syrii i Palestyny, a następnie do Egiptu, gdzie przygotowywał się do wysłania na front włoski. Na Bliskim Wschodzie (Iran, Irak, Syria, Palestyna) pozostały oddziały Armii Polskiej na Wschodzie. 7 maja 1944 roku Armia Polska na Wschodzie została przemianowana na Dowództwo Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie, na czele którego stanął dotychczasowy zastępca dowódcy Armii, gen. Michał Tokarzewski-Karaszewicz.

II Korpus Polski w kampanii włoskiej

Przerzut II Korpusu Polskiego do Włoch trwał etapami od grudnia 1943 do kwietnia 1944 roku. Na terenie Włoch II Korpus Polski został podporządkowany 8 Armii brytyjskiej. Do czasu osiągnięcia pełnych stanów etatowych, tj. od stycznia do kwietnia 1944 roku korpus zajmował pozycje nad rzeką Sangro.

II Korpus Polski wsławił się swym udziałem w tzw. czwartej bitwie o Monte Cassino (11-25 maja 1944). Podczas ciężkich walk oddziały II Korpusu Polskiego zdobyły kluczową pozycję niemieckich umocnień tzw. Linii Gustawa - górujący nad okolicą klasztor (zamieniony w fortecę) na Monte Cassino. Korpus poniósł wówczas wysokie straty: 860 poległych, 2822 rannych i 97 zaginionych. Zdobycie Monte Cassino otworzyło aliantom drogę na Rzym, który został zdobyty 4 czerwca 1944 roku.

Po bitwie o Monte Cassino II Korpus Polski został przeniesiony nad Adriatyk, gdzie prowadził natarcie w kierunku Ancony, zdobytej 18 lipca 1944 roku. Na przełomie sierpnia i września 1944 roku II Korpus Polski prowadził walki o przełamanie tzw. Linii Gotów, zakończone zwycięsko zdobyciem miasta Pesaro 31 sierpnia 1944 roku i wzięciem do niewoli 4 tysięcy jeńców, przy stratach własnych wynoszących ok. 1,4 tysiąca żołnierzy.

Między październikiem 1944 a styczniem 1945 roku II Korpus Polski toczył ciężkie walki w Apeninie Emiliańskim, a następnie nad rzeką Senio. Działania bojowe II Korpusu Polskiego zakończyła zwycięska bitwa o Bolonię, trwająca od 9 do 21 kwietnia 1945 r.

Pomimo ciężkich strat ponoszonych w trakcie walk, II Korpus Polski był w stanie je uzupełniać dzięki przyjmowaniu do swoich szeregów Polaków przymusowo wcielonych do Wehrmachtu, którzy zdezerterowali lub dostali się do alianckiej niewoli. Pozyskanie z tego źródła ok. 35 tysięcy żołnierzy umożliwiło osiągnięcie w dniu zakończenia II wojny światowej stanu liczebnego 91 tysięcy żołnierzy (56 tysięcy na froncie i 36 tysięcy na tyłach). Zwiększone zostały stany już istniejących jednostek oraz powołane nowe formacje, jak 2 Warszawska Dywizja Pancerna (formowano ukończono dopiero po wojnie).

Rozwiązanie II Korpusu Polskiego

Po zakończeniu II wojny światowej II Korpus Polski pozostawał początkowo we Włoszech, a w 1946 roku został przeniesiony do Wielkiej Brytanii. 5 lipca 1945 roku mocarstwa zachodnie uznały Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej (TRJN) w Polsce i jednocześnie zerwały oficjalne stosunki z rządem emigracyjnym w Londynie. Było to preludium do rozwiązania jednostek Polskich Sił Zbrojnych, które następowało stopniowo przez następne dwa lata. Zarówno dowództwo II Korpusu Polskiego jak i Jednostek Wojskowych na Środkowym Wschodzie zostały rozwiązane w 1947 roku. Spośród żołnierzy "Armii Andersa" większość zdecydowała się pozostać na obczyźnie, niż wrócić do zdominowanej przez Związek Radziecki Polski, pomna swych doświadczeń w radzieckich łagrach. Do Polski powróciło kilkanaście tysięcy byłych żołnierzy II Korpusu Polskiego, reszta zaś rozjechała się po świecie, z dala od ojczyzny o którą walczyli.

Bibliografia

Biegański Witold, Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie 1939-1945, Warszawa 1990.

Bielecki Zygmunt, Bigoszewska Wanda, Komornicki Stanisław, Jońca Adam, Wojsko Polskie 1939-1945. Barwa i broń, Warszawa 1984.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Armia_Polska_na_Wschodzie



Więcej... http://historia.gazeta.pl/historia/1,10 ... z1M3LddDac
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wojsko, technika i uzbrojenie”