Leon Billewicz

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Leon Billewicz

Post autor: Artur Rogóż »

Leon Billewicz (ur. 25 kwietnia 1870 w majątku Werbiczno, pow. Włodzimierz Wołyński, zamordowany w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.


Służba wojskowa
Carska armia rosyjska

Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie i Oficerską Szkołę Piechoty w Sankt Petersburgu. Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w 1900 w interwencji rosyjskiej w Chinach i wojnie z Japonią w latach 1904—1905 dowodząc kompanią i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim, dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Przeleżał kilka miesięcy w szpitalu, po czym powrócił na front.
Polskie formacje wojskowe w Rosji

Po rewolucji październikowej opuścił armię i randze pułkownika wstąpił do formującego się na Białorusi I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Początkowo zajmował się sprawami organizacyjnymi korpusu, a w kwietniu 1918 objął dowództwo 6 Pułku Strzelców w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu I Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
[edytuj] Wojsko Polskie

4 listopada 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV Radom, z zadaniem sformowania Radomskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Od stycznia 1919 dowodził 11 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1919 z częścią pułku wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rzekę Zbrucz. We wrześniu wrócił do Wielkopolski i rozpoczął służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej. W czasie wojny z bolszewikami od lutego 1920 dowodził XXXIV Brygadą Piechoty na froncie litewsko-białoruskim.

1 maja 1920 Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP, zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika[1].

24 czerwca 1920 razem z gen. ppor. Wincentym Odyńcem, dowódcą 17 DP i gen. ppor. Adolfem Janem Kuczewskim, dowódcą XXXIII BP został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie[2]. Po rozejmie polsko-bolszewickim komendant punktu wymiany jeńców w Baranowiczach. Od marca 1921 komendant miasta Brześć n. Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. Ostatnie 4 lata służby (październik 1923 do kwiecień 1927) członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Od 30 kwietnia 1927 w stanie spoczynku, osiadł w majątku Werbiczno.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu n. Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Po napaści sowieckiej ewakuował się do Brzeżan, gdzie razem z gen. Aleksandrem Kowalewskim dowodził kombinowaną grupą operacyjną. Tam, po walce, dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w mieście Żurawno k. Stryja w czasie wycofywania grupy w kierunku granicy węgierskiej.

Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Aleksandra Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Awanse

* generał podporucznik — 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
* generał brygady — zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
* generał dywizji pośmiertnie — 5 października 2007


Przypisy

1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 27 z 21.07.1920 r.
3. ↑ Monitor Polski Nr 85 z dnia 16 listopada 2007 r., poz. 885

Bibliografia

* T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, wyd. Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 75.
* H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.
* Roczniki oficerskie z 1924 i 1928
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”