Leopold Engel-Ragis

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Leopold Engel-Ragis

Post autor: Artur Rogóż »

Leopold Endel-Ragis ps. Śląski (ur. 11 listopada 1894 w Żółkwi, zm. 19 lutego 1943 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
Działalność niepodległościowa w czasie I wojny światowej

Uczęszczał do seminarium nauczycielskiego we Lwowie. Tam złożył maturę i był członkiem Związku Strzeleckiego "Strzelec". W 1911 ukończył kurs niży (szkołę podoficerską), a rok później kurs wyższy (szkołę oficerską). Był jednym z 66 słuchaczy kursu wyższego odznaczonych przez Józefa Piłsudskiego znakiem oficerskim tzw. "Parasolem".

W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Legionach Polskich (od 8.VIII 1914-13.X 1917). Był porucznikiem 5 Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym wcielony do Cesarskiej i Królewskiej Armii (15.X 1917-10.V 1918). Mimo posiadanego stopnia oficerskiego skierowany został przez Austriaków na kurs oficerski. 1 listopada 1918 został komendantem IV Okręgu POW w Piotrkowie.
Służba w Wojsku Polskim w latach 1918-1939

20 listopada 1918 na czele 500 osobowego oddziału złożonego z członków IV Okręgu POW podporządkował się dowódcy Okręgowego Piotrkowskiego Pułku Piechoty, płk Janowi Rządkowskiemu. Dwa dni później objął dowództwo II batalionu, w skład którego weszli członkowie POW. W szeregach pułku (10 grudnia przemianowanego na 26 Pułk Piechoty) uczestniczył w wojnie z bolszewikami. Wyróżnił się w czasie zagonu na Kowel.

W 1921 ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców w Warszawie, a w latach 1922-1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W szkole pełnił funkcję starszego kursu. Z dniem 1 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Generalnego WP[1]. W 1924 pełniąc służbę w Oddziale III SG WP był podwładnym płk SG Franciszka Włada oraz pozostawał oficerem nadetatowym 26 Pułku Piechoty.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 56 lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].

Od 12 lutego 1925 do 1 kwietnia 1927 był szefem sztabu 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. Następnie dowodził 8 Pułkiem Piechoty Legionów w Lublinie. Na tym stanowisku, 24 grudnia 1929, Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 7 lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].

1 grudnia 1930 wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Od grudnia 1934[4] do marca 1939 był dowódcą Piechoty Dywizyjnej 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach. W marcu tego roku wyznaczony został na dowódcę 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. Zastąpił na tym stanowisku gen. bryg. Mieczysława Borutę-Spiechowicza, który został dowódcą Grupy Operacyjnej "Bielsko" w Armii "Kraków".
Walka w kampanii wrześniowej 1939 roku

Według planów Naczelnego Wodza 22 Dywizja Piechoty Górskiej miała zostać przydzielona jako odwód do Armii "Łódź" gen. dyw. Juliusza Rómmla lecz opóźnione wskutek zbyt późnego zmobilizowania oraz ciągłych bombardowań linii kolejowych transporty Dywizji nigdy nie dotarły do celu.

Wskutek katastrofalnej sytuacji w rejonie Częstochowy i próśb o odwody gen. bryg. Antoniego Szyllinga – dowódcy Armii "Kraków" Marsz. Edward Rydz-Śmigły skierował już 1 września będącą dopiero w rejonie Sandomierza Dywizję do jego dyspozycji. Została ona zwrócona i skierowana pośpiesznymi transportami przez Kraków i ostatecznie wyładowana 2 i w nocy z 2 na 3 września w rejonie Olkusza. Przed tym wydzielono w celu wzmocnienia południowego odcinka frontu po batalionie z 5. i 6. pułku strzelców podhalańskich i skierowano do 156. pułku piechoty ppłk Ignacego Młyńca jako jego 2 i 3 batalion z niezmobilizowanej 45 Dywizji Piechoty Rezerwowej. Całość Dywizji (bez dwóch batalionów z 5 i 6 pułku) pod dowództwem płk dypl. Endela Ragisa rozwinęła się obronnie wokół Olkusza w oczekiwaniu na oddziały Grupy Operacyjnej "Śląsk" gen. bryg. Jana Jagmin-Sadowskiego i oddziały niemieckie z VIII Korpusu Armijnego. Od chwili przejścia oddziałów Grupy Fortecznej "Katowice" z GO "Śląsk" Dywizja stanowiła najbardziej wysuniętą na północ Wielką Jednostkę z Armii "Kraków" (nie licząc "Krakowskiej" Brygady Kawalerii wkrótce odwołanej do ochrony skrzydła i mostów na Wiśle w Baranowie Sandomierskim). W ciężkich walkach opóźniających, w których Dywizja ponosiła coraz większe straty doszedł płk dypl. Endel-Ragis ze swymi oddziałami do Staszowa gdzie drogę odwrotu zastąpił dywizjon rozpoznawczy z VII Korpusu Armijnego wzmocniony batalionem saperów zmotoryzowanych i czołgami z 5 Dywizji Pancernej. Płk Ragis chcąc rozbić Niemców bezustannie zagrażających jego skrzydłu uzyskał w końcu możliwość realizacji swych planów i po wielokrotnych prośbach wymógł pozwolenie na uderzenie od dowódcy Armii "Kraków" lecz gen bryg. Szylling zezwolił jedynie na natarcie części jego Dywizji. Płk dypl. Endel-Ragis defetystycznie nastawiony do zaistniałej sytuacji podzielił sztab swej dywizji i poszczególne grupy przydzielił do poszczególnych kolumn (sam znalazł się przy 5 pułku) oraz wydał nie rokujące powodzenia rozkazy do przebijania się. Dywizja w bardzo ciężkim nocnym boju rozbiła niemiecki oddział zaporowy niszcząc bardzo dużo sprzętu nieprzyjacielskiego i biorąc wielu jeńców jednak poniosła bardzo ciężkie straty i nie mając w praktyce dowódcy (płk Ragis chciał popełnić samobójstwo widząc lokalną klęskę oddziałów 5 pułku i myśląc że to jedynie część totalnej klęski jego Dywizji) uległa rozsypce. 6 Pułk Strzelców Podhalańskich ppłk dypl. Dobrzańskiego bardzo ciężko skrwawiony zdołał przedrzeć się przez linię frontu i po dalszym odwrocie przyłączył się do oddziałów Frontu Północnego za Wisłą, natomiast 2 Pułk Strzelców Podhalańskich płk. dypl. Szlaszewskiego znakomicie dowodzony (był przy nim szef sztabu Dywizji) przedarł się do własnych wojsk z GO "Śląsk" zbierając po drodze wielu rozbitków z 5. i 6. pułku. Reszta Dywizji (5 Pułk Strzelców Podhalańskich, oddziały dywizyjne i większość artylerii została zniszczona przez wysłane na pomoc oddziałowi zaporowemu jednostki 5 Dywizji Pancernej. Mimo ciężkiej rany postrzałowej głowy został on odratowany przez medyków z jego Dywizji a następnie pod opieką lekarzy niemieckich zdołał odzyskać względne zdrowie i podczas okupacji udzielał się w ruchu oporu w Kieleckiem (AK).
[edytuj] Awanse służbowe

* podporucznik 5 marca 1915
* porucznik 1 listopada 1916
* podpułkownik 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 56 lokatą
* pułkownik 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 7 lokatą

Ordery i odznaczenia

* Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
* Krzyż Niepodległości
* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Walecznych – trzykrotnie
* Złoty Krzyż Zasługi
* Znak oficerski "Parasol"

Przypisy

1. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 103 z 02.10.1924 r., s. 568.
2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
3. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 21 z 24.12.1929 r.
4. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r.

Bibliografia

* Waldemar Strzałkowski, Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r., Endel-Ragis Leopold (1894-1943) w: Jurga Tadeusz, Obrona Polski 1939, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1990, wyd. I, ISBN 83-211-1096-7, ss. 764.
* Stanisław Abramowicz i Józef Kreis, Zarys historii wojennej 26-go Pułku Piechoty, Warszawa 1929, s. 6.
* Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 10,
* Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 4,
* Rocznik Oficerski 1924, s. 10, 186, 344,
* Rocznik Oficerski 1928, s.
* Rocznik Oficerski 1932, s.
* Narodowe Archiwum Cyfrowe [1]
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”