Tadeusz Alf-Tarczyński

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Tadeusz Alf-Tarczyński

Post autor: Artur Rogóż »

Tadeusz Stefan Alf-Tarczyński (ur. 5 października 1889 w Krakowie, zm. 26 stycznia 1985 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, pisarz i publicysta.

Kariera wojskowa
Okres przed 1918 rokiem

W roku 1910 wstąpił w Krakowie do paramilitarnej organizacji polskiej "Sokół", wkrótce potem przystąpił do Drużyny Strzeleckiej w Krakowie, której został oficerem i komendantem. Ukończył kurs wyższy (szkołę oficerską) Związku Walki Czynnej. Był jednym z 66 słuchaczy kursu odznaczonych przez Józefa Piłsudskiego znakiem oficerskim tzw. "Parasolem".

Od sierpnia 1914 pełnił służbę w Legionach Polskich. Dowodził kompanią w 5 Pułku Piechoty Legionów. W lipcu 1916 został adiutantem V batalionu. Był ranny w bitwie pod Kostiuchnówką, gdzie został wzięty do niewoli rosyjskiej. Z niewoli uciekł i przedostał się do Korpusu gen. Muśnickiego. Po rozbrojeniu Korpusu, przedostał się przez front niemiecki do Warszawy. Od czerwca do listopada 1918 pełnił funkcję komendanta garnizonu Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie.
Okres Niepodległości

Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął jako wykładowca i dowódca batalionu w Szkole Podchorążych w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia 1920 skierowany został do na front celem odbycia praktyki sztabowej. W czasie wojny z bolszewikami był adiutantem sztabowym X Brygady Piechoty, a następnie szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w W.S.Woj.. Po ukończeniu nauki otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na stanowisko szefa sztabu 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie [1].W okresie przebywania Józefa Piłsudskiego w Sulejówku pod Warszawą (do zamachu majowego w 1926 r) był jego adiutantem. W latach 1924-1926 pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Generalnego WP. W lutym 1926 przeniesiony został do 80 Pułku Piechoty w Słonimiu na stanowisko zastępcy dowódcy [2]. W październiku 1927 objął stanowisko zastępcy dyrektora nauk Wyższej Szkoły Wojennej [3]. W latach 1928-1932 dowodził 18 Pułkiem Piechoty w Skierniewicach [4], a następnie kierował pracą Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi [5]. W latach 1936-1938 był dowódcą piechoty dywizyjnej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie, po czym do wybuchu II wojny światowej był zastępcą dowódcy Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie [6].W tym czasie pełnił również funkcję Przewodniczącego Zarządu Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego w Lublinie.
Okres II wojny światowej

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Do czerwca 1940 przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay, a po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, w obozie Rothsay na wyspie Bute. Od stycznia 1942 pozostawał w stanie nieczynnym, a od listopada 1943 do 1946 był zastępcą komendanta kursów i wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Artylerii.
Okres emigracyjny w Londynie

Był jednym z założycieli i wieloletnim prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie[7]. Prowadził też ożywioną działalność publicystyczną na łamach tygodników "Orzeł Biały" i "Tygodnik Polski" w Londynie. Był z zamiłowania pisarzem i humanistą, ze szczególnym upodobaniem do epoki włoskiego renesansu. W 1969 r Polska Fundacja Kulturalna wydała w Londynie jego książkę o życiu malarza Filippo Lippi pt. Włosiennica na jedwabiu. W 1979, to samo wydawnictwo wydało jego autorstwa Wspomnienia oficera Pierwszej Brygady.
Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 38 z dnia 08.10.1921 r., s. 1434-1435.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 10 z 16.02.1926 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z 31.10.1927 r.
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 09.12.1932 r.
↑ Witold Jarno podaje, że dowodził pułkiem od 5 listopada 1932 do 17 lipca 1933, a obowiązki szefa sztabu DOK IV pełnił od 7 listopada 1932 do 20 listopada 1935.
↑ Według Ludwika Głowackiego we wrześniu 1939 r. pełnił funkcję szefa sztabu DOK II.
↑ Przewrót majowy 1926 roku w relacjach świadków i uczestników. Pod red. A. Adamczyka Rok wydania: 2003 ISBN: 83-88865-91-9

Awanse

podporucznik - 2 lipca 1915
porucznik
kapitan
major - zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
podpułkownik - 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 62 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty. (Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r)
pułkownik - 1 stycznia 1930
generał brygady - 1 stycznia 1964

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Znak oficerski "Parasol"



Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 71.
Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 13.
Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4, s. 129, 131, 132, 137, 164, 364, 365.
Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2, s. 14.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”