Jan Zygmunt Berek

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Jan Zygmunt Berek

Post autor: Artur Rogóż »

Jan Zygmunt Emil Berek (ur. 19 sierpnia 1896 w Nowym Sączu, zm. 18 czerwca 1986 w Londynie) – oficer rezerwy austriackiej piechoty, generał brygady Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Studiował medycynę w Krakowie. Od maja 1918 służył w Polskiej Organizacji Wojskowej.

W listopadzie 1918 dowodził kompanią w 5 pułku piechoty Legionów. Walczył w odsieczy Lwowa. Od lutego 1919 do kwietnia 1921 był dowódcą kompanii 9 pułku piechoty w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie od kwietnia 1921 do września 1926 dowódcą kompanii i batalionu w 9 pułku piechoty Legionów. 1 czerwca 1919 został awansowany na majora. Był następnie kolejno dowódcą batalionu 83 pułku piechoty (wrzesień - grudzień 1926), kwatermistrzem 9 pułku piechoty (grudzień 1926 - maj 1929), słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (maj 1929 - wrzesień 1931), szefem sztabu 4 Dywizji Piechoty (wrzesień 1931 - listopad 1934), dowódcą 1 batalionu strzeleckiego (listopad 1934 - październik 1936). 1 stycznia 1935 awansowany na podpułkownika dyplomowanego. Od października 1936 do lipca 1939 służył w sztabie głównym, następnie dowodził 3 pułkiem piechoty Legionów, aż do kapitulacji twierdzy Modlin.

Po kapitulacji Modlina przebywał w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu pozostawał w II Korpusie we Włoszech, z którym został przebazowany do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Londynie, gdzie w 1983 został promowany na generała brygady przez władze emigracyjne. Udzielał się w życiu społecznym i politycznym uchodźców polskich, m.in. w 1958 zainicjował działalność i stanął na czele Związku Filatelistów Polskich w Wielkiej Brytanii. 26 maja 1978 został w miejsce Władysława Zaleskiego prezesem Najwyższej Izby Kontroli na uchodźstwie; ze stanowiska tego zrezygnował w maju 1980, powołany na ministra obrony narodowej w gabinecie Kazimierza Sabbata (na czele Najwyższej Izby Kontroli zastąpił go Franciszek Szystowski).
Odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi

Bibliografia

Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991
Ryszard Szawłowski, Najwyższe państwowe organy kontroli II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo "von borowiecky", Warszawa 2004
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”