Władysław Bobiński
: 18 maja 2011, 00:21
Władysław Bobiński (ur. 4 lipca 1901 w Marianówce, w powiecie berdyczowskim, guberni kijowskiej, zm. 18 lutego 1975 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Od października 1917 r. do maja 1918 r. służył ochotniczo w oddziałach jazdy III, a później II Korpusu Polskiego w Rosji oraz był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W latach 1918-1920 walczył w szeregach 5 Pułku Ułanów Zasławskich, a w latach 1921-1939 pełnił służbę w 15 Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. Był długoletnim dowódcą 4 szwadronu, który pełnił rolę pułkowej szkoły podoficerskiej. 6 lipca 1939 r. objął obowiązki oficera mobilizacyjnego pułku, a trzy dni później w Wilnie, podczas konnego biegu wojskowego uległ ciężkiemu wypadkowi. W czasie kampanii wrześniowej dowodził rejonem etapowym Łuck. Ranny w czasie bombardowania Lublina. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Francji. Przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu. Od maja 1940 r. do sierpnia 1943 r. dowodził Dywizjonem Ułanów Brygady Strzelców Karpackich, 5 lutego 1941 r. przeformowanym w Pułk Ułanów Karpackich. W sierpniu 1943 r. powołany został na stanowisko oficera do zleceń dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. W grudniu tego roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Brygady Czołgów. Po roku objął dowództwo 14 Wielkopolskiej Brygady Pancernej. Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie osiedlił się w Paryżu. Zmarł 18 lutego 1975 r. w Londynie. Pochowany na cmentarzu South Ealing.
Awanse
podporucznik – ze starszeństwem z 1 sierpnia 1921
porucznik – ze starszeństwem z 1 października 1922
rotmistrz – 17 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 17. lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
major – 19 marca 1939
podpułkownik – 3 maja 1943
pułkownik – 7 września 1944
generał brygady – 1 stycznia 1964 przez Naczelnego Wodza
Ordery i odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 75.
Juliusz S. Tym, Przygotowania wojenne i mobilizacja 15 Pułku Ułanów Poznańskich, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (203) z 2004 r., s. 36, 52.
Od października 1917 r. do maja 1918 r. służył ochotniczo w oddziałach jazdy III, a później II Korpusu Polskiego w Rosji oraz był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W latach 1918-1920 walczył w szeregach 5 Pułku Ułanów Zasławskich, a w latach 1921-1939 pełnił służbę w 15 Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu. Był długoletnim dowódcą 4 szwadronu, który pełnił rolę pułkowej szkoły podoficerskiej. 6 lipca 1939 r. objął obowiązki oficera mobilizacyjnego pułku, a trzy dni później w Wilnie, podczas konnego biegu wojskowego uległ ciężkiemu wypadkowi. W czasie kampanii wrześniowej dowodził rejonem etapowym Łuck. Ranny w czasie bombardowania Lublina. Po zakończeniu działań wojennych przedostał się do Francji. Przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu. Od maja 1940 r. do sierpnia 1943 r. dowodził Dywizjonem Ułanów Brygady Strzelców Karpackich, 5 lutego 1941 r. przeformowanym w Pułk Ułanów Karpackich. W sierpniu 1943 r. powołany został na stanowisko oficera do zleceń dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie. W grudniu tego roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 Brygady Czołgów. Po roku objął dowództwo 14 Wielkopolskiej Brygady Pancernej. Po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie osiedlił się w Paryżu. Zmarł 18 lutego 1975 r. w Londynie. Pochowany na cmentarzu South Ealing.
Awanse
podporucznik – ze starszeństwem z 1 sierpnia 1921
porucznik – ze starszeństwem z 1 października 1922
rotmistrz – 17 grudnia 1931 ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 17. lokatą w korpusie oficerów zawodowych kawalerii
major – 19 marca 1939
podpułkownik – 3 maja 1943
pułkownik – 7 września 1944
generał brygady – 1 stycznia 1964 przez Naczelnego Wodza
Ordery i odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 75.
Juliusz S. Tym, Przygotowania wojenne i mobilizacja 15 Pułku Ułanów Poznańskich, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 3 (203) z 2004 r., s. 36, 52.