Janusz Głuchowski

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Janusz Głuchowski

Post autor: Artur Rogóż »

Janusz Julian Głuchowski ps. "Janusz" (ur. 6 sierpnia 1888 we wsi Bukowa, zm. 11 czerwca 1964 w Londynie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Syn Mariana i Marii z Ziółkowskich. W latach szkolnych, w gimnazjum w Częstochowie, należał do tajnej organizacji "Promieniści" i brał udział w strajku szkolnym. W 1905 wstąpił do Organizacji Bojowej PPS i był ranny w czasie akcji na urząd gminy w okolicach Częstochowy. W domu na ręcznej drukarni kopiował Robotnika. Aresztowany uratował się ucieczką i wyjechał do Belgii, gdzie studiował na Politechnice w Liège. W 1909 założył tamże oddział Związku Walki Czynnej i z czasem został zastępcą dowódcy Związku Strzeleckiego na Belgię. W 1912 ukończył oficerską szkołę Związku Strzeleckiego w Stróży pod Krakowem, uzyskując stopień oficera Związku i znak oficerski "Parasol".
I wojna światowa

W 1914 był zastępcą Władysława Prażmowskiego "Beliny" w patrolu "siódemki", który w nocy z 2 na 3 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 4 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Miechowa. Następnie w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich dowodził kolejno szwadronem, dywizjonem, a wreszcie był ostatnim dowódcą pułku. Po kryzysie przysięgowym w 1917 był internowany w Beniaminowie, a następnie więziony w Niemczech w twierdzy Werl.
Dwudziestolecie międzywojenne

Po uwolnieniu w październiku 1918, w pierwszych dniach listopada, utworzył w Lublinie i Kraśniku, 3 Pułk Ułanów, następnie przemianowany na 7 Pułk Ułanów Lubelskich, którym jako major, dowodził w zwycięskich bitwach pod Słonimem, Lipniszkami, Berdówką, Chochłem, Gródkiem, Wilją, Wiazyniem, Kamieniem, Dźwiną oraz pod Dereguszczem. Stanowisko dowódcy pułku obejmował aż do lipca 1920, gdy objął dowództwo I Brygady Jazdy z którą odnosił sukcesy w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu, wśród nich w bitwie pod Zasławiem.

Po zakończeniu wojny dowodził I Brygadą Kawalerii. W międzyczasie, od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925, był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W październiku 1925 powierzono mu dowództwo 4 Dywizji Kawalerii. Później został zatwierdzony na tym stanowisku i 16 marca 1927 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 5 lokatą w korpusie generałów.

4 czerwca 1930 został mianowany komendantem Centrum Wyższych Studiów Wojskowych[1]. Następnie był dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu i I wiceministrem Spraw Wojskowych.
II wojna światowa

We wrześniu 1939 wydał, m.in. rozkaz utworzenia dowództwa obrony Warszawy z gen. Walerianem Czumą na czele, oraz rozkaz ewakuacji nad granicę rumuńską wszystkich lotników nie będących w pierwszej linii.

Po wydostaniu się z obozu internowanych w Rumunii, przedostał się na Środkowy Wschód, skąd w styczniu 1941 został powołany do Londynu, gdzie 21 marca 1941 zostaje generałem do zleceń Naczelnego Wodza. W październiku 1941 objął dowództwo Brygady Szkolnej w Szkocji. 23 września 1943 rozkazem N.W. L.dz.1230/Tjn/Org/43 zostaje mianowany dowódcą Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii (JWWB). Podlegały mu pod każdym względem wszystkie jednostki Wojska Polskiego znajdujące się na terenie Wielkiej Brytanii włącznie z 1 Korpusem w którego skład wchodziła 1 Dywizja Pancerna do chwili odpłynięcia na kontynent. Wyjątkiem była 1 Samodzielna Brygada Spadochronowa, która podlegała Naczelnemu Wodzowi i jej zależność była jedynie garnizonowo-gospodarcza. Na tym stanowisku awansował 1 czerwca 1945 na generała dywizji.
Okres powojenny

Ostre stanowisko gen. Głuchowskiego względem Rosji oraz w sprawie równych uprawnień dla znajdujących się na terenie Niemiec byłych jeńców wojennych z kampanii wrześniowej i AK, spowodowało, że we wrześniu 1945 został przeniesiony do Londynu w dyspozycję MON.

Na emigracji był jednym z twórców, a z czasem aż do śmierci, prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Był też do ostatnich chwil życia prezesem Koła Generałów, prezesem Koła 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich Beliny, Koła 7 Pułku Ułanów Lubelskich, prezesem honorowym Koła 14 .Pułku Ułanów Jazłowieckich oraz od 1951 Inspektorem Wyszkolenia Brygadowego Koła Młodych "Pogoń".

Zmarł w Londynie 11 czerwca 1964. Pochowany jest na Old Brompton Cemetery (grób znajduje się blisko kaplicy, przy samej galerii po wschodniej stronie głównej alei).
Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości z Mieczami
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Znak oficerski "Parasol"
Order Krzyża z Orłem II klasy (Estonia, 1935)[2]
Komandor Legii Honorowej (Francja)
Kawaler Legii Honorowej (Francja)
Order Zabójcy Niedźwiedzia (Łotwa)
Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
Krzyż Towarzyski Orderu Łaźni (Wielka Brytania)

Przypisy

↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18.06.1930 r.
↑ Lista odznaczonych Orderem Krzyża z Orłem

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 82, 555, 597.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”