Jan Drzewiecki

[Artur Rogóż]

Jan Drzewiecki, (ur. 5 sierpnia 1921 w Krakowie pod nazwiskiem Holzer, zm. 8 marca 2001) – oficer frontowy II wojny światowej, generał brygady Wojska Polskiego, małżonek pisarki i scenarzystki Stanisławy Drzewieckiej.

Służba wojskowa
Armia Czerwona

W czasie wybuchu wojny obronnej we wrześniu 1939 Drzewiecki był w wieku przedpoborowym. Ewakuowany z Krakowa na tereny Polski wschodniej znalazł się od 17 Września w strefie okupowanej przez sowietów. W Armii Czerwonej od 22 czerwca 1941 do 29 sierpnia 1943. Uczestnik bitwy pod Stalingradem, bitwy pod Moskwą i bitwy o Charków; dwukrotnie ranny. W Sierpniu 1943 przeszedł na stan 1 Korpusu Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Od 30 sierpnia 1943 studiuje w Oficerskiej Szkole Piechoty 1 Korpusu w Riazaniu (na terenie radzieckiej Szkoły Oficerskiej im. Klimenta Woroszyłowa). Szkołę ukończył w stopniu podporucznika. Od końca 1943 do marca 1944 był zastępcą dowódcy batalionu do spraw liniowych w 1 Samodzielnym Batalionie Kobiecym im. Emilii Plater. Przeszedł szlak bojowy 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Maj 1945 roku zastał go w stopniu majora. Od czerwca 1945 w stopniu podpułkownika.
Ludowe Wojsko Polskie

Pomiędzy 1947 a 1960 przy Sztabie Głównym Ludowego Wojska Polskiego. Ostatnie stanowisko przy sztabie jako szef Zarządu Operacyjnego. Odpowiedzialny za planowanie działań w północnej części Europy m.in. w zajęciu Danii i inwazji Bornholmu w ramach ewentualnego konfliktu miedzy Wschodem a Zachodem. W retrospekcji w wywiadzie z 1997 przyznaje, że planowanie Sztabu Generalnego w tamtych latach było charakteru zaczepnego, brakowało planów obronnych. Generał brygady od 1955. W 1956 jako kierownik zespołu był współautorem memorandum Sztabu Generalnego w sprawie powstającego Układu Warszawskiego. W memorandum domagano się większego uniezależnienia operacyjnego polskich sił zbrojnych od sojuszników oraz większego charakteru narodowego LWP.

Po 1962 służył jako dowódca 9 dywizji zmechanizowanej a następnie jako szef Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego, od 1969 w stanie spoczynku.
Odznaczenia

* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
* Order Krzyża Grunwaldu III klasy
* Złoty Krzyż Zasługi
* Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945
* I wiele innych