Leon Dubicki

[Artur Rogóż]

Leon Dubicki (zm. 6 marca 1998 w Berlinie) – generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, zastępca szefa Biura Studiów MON w latach 1963-1967.

Kariera wojskowa
II wojna światowa

Leon Dubicki był do 1939 r. oficerem Armii Czerwonej, debiutował już w wojnie rosyjsko-fińskiej. Opowiadał, że należał do grupy zrzutków, która wylądowała w Finlandii daleko za linią frontu. Jej zadaniem było ustalenie, co stało się z brygadą pancerną okręgu leningradzkiego, która jako pierwsza triumfalnie wkroczyła między fińskie pagórki i jeziora i zniknęła bez śladu. Z tego zwiadu spadochroniarzy wrócili tylko nieliczni: lecz pierwsi przynieśli wiadomość, co się stało. Rozciągnięta w długą kolumnę brygada pancerna szła wąskimi przesmykami między jeziorami, zaopatrzenie urwało się, brakło paliwa.

Leon Dubicki kontynuował karierę wojskową w czasie drugiej wojny światowej w I Armii Wojska Polskiego. Uczestniczył między innymi w tzw. operacji berlińskiej.
Polska Ludowa

W 1953 roku Leon Dubicki ukończył Akademię Sztabu Generalnego. Następnie zajmował różne stanowiska w armii, do stopnia generała brygady. Uczestnik szturmu Berlina gen. dyw. Leon Dubicki, w latach 1963-1967 był już na „bocznym torze”, pełniąc jedynie funkcję z-cy szefa studiów Sztabu Generalnego LWP. W roku 1970 został zwolniony w stan spoczynku z powodu złego stanu zdrowia. Został wówczas doradcą ministra obrony generała Wojciecha Jaruzelskiego.

W sierpniu 1981 podczas inspekcji służbowej w Berlinie Zachodnim gen. dyw. Leon Dubicki poprosił o azyl polityczny. Gen. Leon Dubicki wiedział że w marcu 1981 "Myśl przewodnia wprowadzenia stanu wojennego" została podpisana przez Wojciecha Jaruzelskiego i Stanisława Kanię.

Gen.Wojciech Jaruzelski publicznie stwierdził po wprowadzeniu stanu wojennego, że gen. Leon Dubicki z powodu ran frontowych głowy zawsze był „cierpiący psychicznie”. film:[1].
Azyl polityczny

Gdy znalazł się po drugiej stronie muru berlińskiego, gen. Leon Dubicki nie znając żadnego obcego języka poza rosyjskim, został izolowany w Helmufeld (niewielkiej miejscowości blisko granicy z NRD) wypełniał rozliczne formularze i był przesłuchiwany przez amerykańskie służby wywiadowcze. Po krótkim czasie przewieziono go do Kaiserslautern, miasta w pobliżu granicy z Francją, w którego okolicach znajduje się baza lotnicza NATO, dowództwo amerykańskich wojsk lotniczych w Europie oraz sztab Połączonych Sił Powietrznych w Europie Środkowej. Był to rejon dobrze strzeżony. Kwaterował w niewielkim dwupokojowym mieszkaniu służbowym, pod opieką amerykańskich i niemieckich służb specjalnych.

Stopniowo poddawany poufnym kontaktom z odpowiednimi wysoko postawionymi osobami przekazywał posiadane informacje - pisał w liście wysłanym z Kaiserslautern 5 maja 1990 r. Dubicki przez trzy lata występował na wielu spotkaniach, m.in. w stacjonujących na terenie Niemiec oddziałach NATO. Występował też w telewizji, w swoim generalskim mundurze, który zabrał ze sobą. Dwukrotnie był w USA, na objazdach organizowanych przez koła polonijne.
Wyrok za szpiegostwo

W roku 1982 gen. Leon Dubicki został zaocznie skazany przez sąd wojskowy na 5 lat pozbawienia wolności za szpiegostwo. Izba Wojskowa Sądu Najwyższego podwyższyła ten wyrok do 12 lat.
Rehabilitacja

W roku 1990 gen. Leon Dubicki złożył wniosek o rehabilitację. W 1991 r. Izba Wojskowa Sądu Najwyższego uniewinniła go od zarzutu szpiegostwa i zdrady ojczyzny.
Zabójstwo generała Leona Dubickiego

83-letni generał w stanie spoczynku Leon Dubicki został zamordowany 7 marca, 1998 r. w swoim berlińskim mieszkaniu. Morderstwa dokonała 49-letnia towarzyszka życia generała Wiesława E., która zbiegła lecz została ujęta przez policję.
Śledztwo

Wiesławę E., która zbiegła z miejsca zbrodni Leona Dubickiego aresztowano podczas obławy. Do tej pory nie zostało jeszcze wyjaśnione czy Wiesława E. była związana z innymi zabójstwami politycznymi.

Gen. Leon Dubicki jest jednym z bohaterów książki Krzysztofa Kąkolewskiego Generałowie giną w czasie pokoju.
Przypisy

1. ↑ Towarzysz Generał. Grzegorz Braun, Robert Kaczmarek TVP Historia. 14 grudnia 2009.