Adolf Humeniuk

[Artur Rogóż]

Adolf Humeniuk (ur. 24 czerwca 1918 r. w Kołomyi, zm. 25 sierpnia 1963) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Ludowego Wojska Polskiego.
Życiorys

Od 1940 pełnił służbę w Armii Czerwonej. Ukończył radziecką Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych. Następnie brał udział w walkach na terenie Kaukazu.

Od 2 września 1943 pełnił służbę w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Był żołnierzem 1 i 2 Armii WP oraz 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Brał udział w walkach na szlaku bojowym: Dęblin, Warka, Myślibórz, Nysa, Budziszyn, Drezno, Melnik jako dowódca plutonu i kompanii czołgów.

Po wojnie zajmował stanowiska dowódcze w 2 pułku czołgów oraz w 6 pułku czołgów ciężkich we Wrocławiu. W latach 1951-1953 dowódca 6 pułku czołgów ciężkich. W latach 1953-1954 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 3 listopada 1954 do 19 listopada 1956 dowódca 11 Dywizji Zmechanizowanej w Żaganiu. W latach 1956-1958 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR. Od 1958 dowódca 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. 12 października 1962 mianowany na stopień generała brygady. Zginął śmiercią tragiczną wraz z synem Michałem w dniu 25 sierpnia 1963 w wypadku samochodowym koło Piły (samochód prowadzony przez generała wjechał pod pociąg). Pochowany 28 sierpnia 1963 na Cmentarzu Wojskowym (Rakowickim) w Krakowie.
Odznaczenia

* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Walecznych
* Złoty Krzyż Zasługi
* Srebrny Krzyż Zasługi
* Krzyż Walecznych (CSRS)

Bibliografia

* "Wojskowy Przegląd Historyczny" nr 1 z 1964 r., s. 383
* "Głos Koszaliński", 27 sierpnia 1963 r., s. 2
* "Żołnierz Wolności", 27 sierpnia 1963 r., s. 2
* W. Chłopek – "11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej. Zarys dziejów", Wyd. Żagań 2005 r., s. 155