Władysław Korczyc

[Artur Rogóż]

Władysław Korczyc, ros. Владислав Викентиевич Корчиц (ur. 1 września 1893 w Bogdanowiczach k. Słonimia, zm. 17 października 1966 w Moskwie) – generał pułkownik Armii Czerwonej i generał broni Wojska Polskiego, poseł na Sejm PRL I kadencji.
iorys

W 1911 ukończył gimnazjum w Słonimiu. Od 1914 służył w armii rosyjskiej. Oficer armii carskiej w stopniu chorążego z 1917. Uczestnik I wojny światowej i II wojny światowej.

Od listopada 1917 w Armii Czerwonej. W latach 1918–1919 pracował jako księgowy w administracji Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej po stronie sowieckiej. Po wojnie 1920 oficer zawodowy. Uczestnik wojny domowej w Rosji, m.in. w 16 Dywizji Piechoty na Froncie Południowym. W latach 1920–1921 dowódca kursu w Szkole Czerwonych Komunardów, następnie dowódca 49 pułku piechoty, komendant Szkoły Oficerskiej w 17 Dywizji Piechoty. Od 1931 szef sztabu 14 Korpusu Piechoty. Ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego. Więziony i torturowany od 9 maja 1938 do 12 stycznia 1940 w okresie wielkiej czystki. Przeżył, gdyż udawał obłąkanego, podając nazwiska z Trylogii Sienkiewicza. Od 1940 ponownie na stanowiskach w szkolnictwie wojskowym – starszy wykładowca w Akademii im. Michaiła Frunzego. Od grudnia 1941 na stanowiskach dowódczych w Armii Czerwonej. Szef sztabu 26 Dywizji Piechoty, dowódca 245 Dywizji Piechoty i 182 Dywizji Piechoty, zastępca dowódcy 34 Armii.

W maju 1944 skierowany do Wojska Polskiego, gdzie kolejno pełnił funkcje:

* szef sztabu 1 Armii Wojska Polskiego w ZSRR,
* szef Sztabu Głównego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego od 1 września 1944,
* dowódca 1 Armii Wojska Polskiego od października 1944,
* szef Sztabu Głównego i później Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (od 19 grudnia 1944 do 18 stycznia 1954),
* jednocześnie od 1949 do 1954 wiceminister Obrony Narodowej.

Od 1945 do 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, gdzie zasiadał w Komitecie Centralnym. Potem należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, której Komitetu Centralnego był członkiem od 12 grudnia 1948 do 17 marca 1954.

Poseł na Sejm PRL I kadencji (z okręgu szczecińskiego) w latach 1952–1956. W 1954 odwołany do ZSRR. Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w Moskwie, gdzie zmarł i został pochowany.
Odznaczenia

* Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari
* Order Krzyża Grunwaldu II klasy
* Order Lenina (ZSRR)
* Order Suworowa I klasy (ZSRR)
* Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR)
* Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
* I wiele innych

Bibliografia

* Mała Encyklopedia Wojskowa, Wyd. MON, Warszawa 1970
* H. P. Kosk – Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza, Pruszków 1998
* Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. "Bellona", Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0
* Informacje w BIP IPN