Eugeniusz Molczyk

[Warka]

Eugeniusz Longin Molczyk (ur. 1 października 1925 w Gostyniu, zm. 31 maja 2007 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP (1968–1971), Główny Inspektor Szkolenia WP, wiceminister obrony narodowej PRL (1972–1986), dowódca Frontu Polskiego na czas wojny, zastępca naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego (1972–1984).
Życiorys
15 sierpnia 1943 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 4 Pułku Piechoty. Absolwent szkoły podoficerskiej 3 Dywizji Piechoty im. Romualda Traugutta, następnie skierowany do radzieckiej Szkoły Oficerskiej Czołgów im. Aleksandra I. Liziukowa w Saratowie, którą ukończył z wyróżnieniem 1 października 1944.

Od października 1944 oficer 1 Korpusu Pancernego. Dowodził plutonem, a następnie kompanią czołgów w 3 batalionie 2 Brygadzie Pancernej. Uczestniczył w walkach pod Budziszynem, Dreznem i czeskim Mielnikiem.

Od 3 grudnia 1946 roku do 15 kwietnia 1951 roku był słuchaczem Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych im. Józefa Stalina w Moskwie. Po ukończeniu akademii, został szefem sztabu 1 Warszawskiego Pułku Czołgów im. Bohaterów Westerplatte w Elblągu. W tym samym roku powierzono mu dowództwo tego pułku. W następnym roku awansował na stanowisko szefa sztabu 16 Kaszubskiej Dywizji Zmechanizowanej w Elblągu. W 1953 roku objął dowództwo 20 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinku. Dwa lata później został przeniesiony na stanowisko dowódcy 8 Drezdeńskiej Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie. W październiku tego samego roku został dowódcą 1 Korpusu Pancernego w Gdańsku-Wrzeszczu. W 1956 roku, po rozformowaniu korpusu, powrócił na krótko do Koszalina na stanowisko dowódcy 8 DZ. Jeszcze tego samego roku wyznaczony został na stanowisko komendanta Fakultetu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. W 1957 roku został przeniesiony, w ramach akademii, na stanowisko komendanta Fakultetu Ogólnowojskowego. W 1959 roku objął dowództwo 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej w Elblągu. Na tym stanowisku, w 1960 roku, awansował na generała brygady. Miał wówczas trzydzieści pięć lat. W 1962 roku został szefem sztabu-zastępcą dowódcy Ślaskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. 15 stycznia 1964 roku został dowódcą ŚOW. W 1966 roku awansował na generała dywizji. 10 kwietnia 1968 roku przekazał obowiązki gen. bryg. Florianowi Siwickiemu, a sam objął stanowisko I zastępcy szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W 1971 roku został Głównym Inspektorem Szkolenia Wojska Polskiego, a w 1972 wiceministrem obrony narodowej. Obie funkcje sprawował nieprzerwanie przez 14 lat. W latach 1972–1984 był równolegle zastępcą naczelnego dowódcy Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego.

W 1981 wszedł w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON), która administrowała krajem w okresie stanu wojennego. W lutym 1986 odwołany ze wszystkich stanowisk. Do czasu przeniesienia w stan spoczynku (18 marca 1988) pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Obrony Narodowej.

W latach 1971–1986 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR.

Z dokumentów ujawnianych po 1989, w tym z ujawnionych w grudniu 2008 raportów płk Ryszarda Kuklińskiego dla CIA wynika, że w okresie kryzysu władzy komunistycznej w Polsce w latach 1980–1981 Eugeniusz Molczyk reprezentował opcję twardogłową, nastawioną na siłowe starcie z Solidarnością. Był powszechnie uważany za człowieka Moskwy w kierownictwie Wojska Polskiego. Strona radziecka kilkakrotnie zgłaszała jego kandydaturę na stanowisko ministra obrony narodowej[1].

Awanse generalskie
generał brygady – 1960
generał dywizji – 1966
generał broni – 1974
Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy
Order Krzyża Grunwaldu III klasy
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Medal "Zasłużonym na Polu Chwały"
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Medal 30-lecia Polski Ludowej
Medal 40-lecia Polski Ludowej
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
Medal "Za udział w walkach o Berlin"
Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
Medal Komisji Edukacji Narodowej
Złota Odznaka "Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego"
Złota Odznaka "Za Zasługi w Ochronie Granic PRL"
Złota Odznaka "Za Zasługi dla Obrony Cywilnej"
Złota Odznaka im. Janka Krasickiego (ZSMP)
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Order Lenina (ZSRR)
Order Przyjaźni Narodów (ZSRR)
Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
Medal "20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (ZSRR)
Odznaka "25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (ZSRR)
Medal "30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (ZSRR)
Medal "40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (ZSRR)
Medal "Za Umacnianie Braterstwa Broni" (ZSRR)
Order Białego Lwa II stopnia (CSRS)
Medal "Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych" III stopnia (CSSR)
Medal Braterstwa Broni (CSRS)
Medal "25 lat Bułgarskiej Armii Ludowej" (Bułgaria)
Złoty Medal Braterstwa Broni (NRD)
Order Wolności i Niepodległości I klasy (Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna)
Order Armii Ludowej z Laurowym Wieńcem (Jugosławia)
Medal "Braterstwa Broni" (Republika Kuby)
Order Bojowy Czerwonego Sztandaru (Mongolska Republika Ludowa)
Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgierska Republika Ludowa)
Order Zasługi Wojskowej I klasy (Socjalistyczna Republika Wietnamu)
i inne odznaczenia
Przypisy
↑ "Gazeta Wyborcza", 15 grudnia 2008 r., str. 21-26
Bibliografia
Gazeta Wyborcza, 15 grudnia 2008 r., str. 21-26
K. Górski (red.), O stanie wojennym w Sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej: sprawozdanie Komisji i wniosek mniejszości, wraz z ekspertyzami i opiniami historyków, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 1997
L. Grot, T. Konecki, E. Nalepa, Pokojowe dzieje Wojska Polskiego, Wojskowy Instytut Historyczny im. Wandy Wasilewskiej, Warszawa 1988
W. Jaruzelski, Stan wojenny dlaczego, Oficyna Wydawnicza BGW, Warszawa 1992
H. P. Kosk, Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001, ISBN 83-87103-81-0
L. Kowalski ,Generał ze skazą, Oficyna Wydawnicza "RYTM", Warszawa 2001
J. Królikowski,Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010 - dane o odznaczeniach
Kto jest kim w Polsce 1984, Wyd. Interpress, Warszawa 1984
Leksykon Historii Polski, Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
A. Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, Stowarzyszenie Kawalerów Orderu Wojennego Krzyża Grunwaldu, Warszawa 2005
A. A. Michta, Red Eagle. The Army in Polish politics 1944-1988, Hoover Institution Press, Stanford 1990
T. Mołdawa Ludzie władzy 1944-1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
Pożegnanie wiceministra ON, Głównego Inspektora Szkolenia, gen. broni Eugeniusza Molczyka /w/ Żołnierz Wolności, 27 lutego 1986
J. Stroynowski, ed., Who is who in the Socialist countries of Europe : a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia 1989, tom 3, K.G. Saur Pub., 1989
Dane o odznaczeniach na podstawie kroniki w kwartalniku "Wojskowy Przegląd Historyczny" (1960-1990)