Czesław Piotrowski

[Artur Rogóż]

Czesław Wojciech Piotrowski (ur. 23 kwietnia 1926 w Hucie Stepańskiej na Wołyniu, zm. 10 czerwca 2005 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego, szef Wojsk Inżynieryjnych, działacz polityczny, minister górnictwa i energetyki, doktor nauk wojskowych, inżynier.

Życiorys

W okresie okupacji hitlerowskiej uczestnik walk partyzanckich, żołnierz samoobrony przed Ukraińską Powstańczą Armią (UPA) w swojej miejscowości, później w oddziałach partyzanckich "Bomby", "Wujka" Armii Krajowej na Wołyniu. Oddział ten wszedł w skład baonu 45 Pułku Piechoty "Gzymsa" 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. W latach 1943–1944 walczył w 27 Dywizji z Niemcami i oddziałami UPA, do czasu jej rozbrojenia pod Lubartowem, na Wołyniu, Polesiu i Podlasiu. Po rozbrojeniu 27 Dywizji i powrocie na Wołyń w sierpniu 1944 wcielony do 1 Armii Wojska Polskiego i skierowany do Centralnej Szkoły Podchorążych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR w Riazaniu, z przydziałem do kompanii podchorążych saperów. Po jej ukończeniu (promocja w Krakowie 9 marca 1945) mianowany podporucznikiem.

Pierwsze stanowisko – dowódca plutonu podchorążych w Oficerskiej Szkole Saperów w Przemyślu. Po ukończeniu Kursu Doskonalenia Oficerów w 1948 był dowódcą 21 batalionu saperów 10 Dywizji Piechoty w Jeleniej Górze (od 1949 – 10 Dywizja Pancerna).

W 1950 skierowany na studia do Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Moskwie, którą ukończył w 1956. Po ukończeniu akademii był zastępcą ds. liniowych dowódcy 2 Warszawskiej Ciężkiej Brygady Saperów w Kazuniu. Od 1957 szef wydziału operacyjno-szkoleniowego Szefostwa Wojsk Inżynieryjnych Warszawskiego Okręgu Wojskowego (WOW). Do 1961 szef saperów WOW. W latach 1961–1969 zastępca ds. technicznych szefa Wojsk Inżynieryjnych Ministerstwa Obrony Narodowej.

Na tym stanowisku rozwinął działalność badawczo-rozwojową sprzętu inżynieryjnego i jego produkcję w kraju. W latach 1969–1971 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. W 1971 otrzymał nominację na generała brygady. W latach 1971–1978 kierował Szefostwem Wojsk Inżynieryjnych MON. W 1978 awansował na generała dywizji.

W czasie dowodzenia polskimi saperami wdrożono na wyposażenie wojsk (wszystko polskiej myśli technicznej i rodzimej produkcji): nowoczesny park pontonowy PP-64 typu "Wstęga", kuter holowniczy KH-200, most towarzyszący SMT i podporę pływającą do niego, lekkie pokrycie drogowe, ładunek wydłużony DŁW-500, nowe typy min, zapalników i zwieraczy, zunifikowane elektrownie oświetleniowe i siłowe, szereg maszyn do prac ziemnych i budowlanych, urządzenia do budowy mostów i schronów, nowoczesne pokrycia maskujące. Z importu wdrożono transportery PTS, mosty czołgowe BLG,, trały minowe KMT, spycharki BAT, koparki rotorowe BTM i MDK.

W latach 1978–1981 zastępca Głównego Inspektora Techniki WP – szef Badań i Rozwoju Techniki Wojskowej. W 1979 obronił pracę doktorską w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie.

W 1981 urlopowany z wojska i powołany na stanowisko ministra górnictwa i energetyki, które piastował do 1986. We wrześniu 1986 nie godząc się z zamiarami reorganizacji podległego mu resortu złożył na ręce premiera dymisję. W okresie stanu wojennego (1981–1983) wchodził w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (WRON).

W latach 1986–1989 urlopowany do Ministerstwa Spraw Zagranicznych; był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii. 15 grudnia 1989 został oficjalnie pożegnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przejściem w stan spoczynku, co nastąpiło 16 lutego 1990.

Członek PPR i PZPR. Nagroda państwowa II stopnia (zespołowa) w 1972 za osiągnięcia w rozwoju techniki wojsk inżynieryjnych

Organizator rozminowania kraju i jego oczyszczanie z niewybuchów i niewypałów, udziału saperów w akcjach przeciwpowodziowych i przeciwlodowych oraz udziału wojska w inwestycjach komunikacyjnych i drogowych. Doprowadził do wybudowania pomnika "Chwała Saperom", odsłoniętego w Warszawie w dniu 8 maja 1975. Z jego inicjatywy wybudowano i urządzono Muzeum Wojsk Inżynieryjnych w Wyższej Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu otwarte w sierpniu 1976. Był członkiem wielu komisji i komitetów w tym: Komitetu Inżynierii PAN, Komisji Głównej Mechanizacji i Rolnictwa, Budownictwa, Prac Ciężkich i Przemysłowych przy Komitecie Nauki i Techniki, rady MON ds Naukowo-Technicznych.

Zmarł 10 czerwca 2005 w Warszawie. 23 czerwca, po mszy w Katedrze Polowej WP, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. W pogrzebie udział wziął były Prezydent PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski.
Publikacje [edytuj]

Autor książek wspomnieniowych na temat Wołynia i walk 27 Dywizji AK: "Krwawe żniwa za Styrem, Horyniem i Słuczą", "Przez Wołyń i Polesie na Podlasie", "Spod Lubartowa do Riazania i Krakowa", "Wojskowe i historyczne tradycje 27 wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej", a także prac naukowych z zakresu działania wojsk inżynieryjnych oraz historii tych wojsk. Autor podręcznika "Zabezpieczenie inżynieryjne działań bojowych wojsk na szczeblu operacyjnym (armia, front)".

* Cz. Piotrowski, Krwawe żniwa: za Styrem, Horyniem i Słuczą, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2004
* Cz. Piotrowski, Pomnik "Chwała saperom", Szefostwo Wojsk Inżynieryjnych, Warszawa 2000
* Cz. Piotrowski, Przez Wołyń i Polesie na Podlasie, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Wołyński, 1998
* Cz. Piotrowski, Wojska inżynieryjne /w/ Ludowe Wojsko Polskie 1943-1973, Wydawnictwo MON, Warszawa 1974
* Cz. Piotrowski, Wojskowe i historyczne tradycje 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej, Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej, Okręg Wołyński, 1993
* Cz. Piotrowski, Zniszczone i zapomniane osiedla polskie oraz kościoły na Wołyniu, Okręg Wołyński Światowego Związku Żołnierzy AK, 2002

Awanse

* podporucznik – 1945
* porucznik – 1946
* kapitan – 1948
* major – 1952
* podpułkownik – 1957
* pułkownik – 1960
* generał brygady – 1971
* generał dywizji – 1978

Odznaczenia i wyróżnienia

* Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
* Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
* Order Sztandaru Pracy I klasy
* Order Sztandaru Pracy II klasy
* Krzyż Walecznych
* Krzyż Partyzancki
* Medal 30-lecia Polski Ludowej
* Medal 40-lecia Polski Ludowej
* Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
* Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
* Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR)
* I inne

Bibliografia

* Z. Barszczewski, Sylwetki saperów, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2001
* M. Jędrzejko, M. Krogulski , M. Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989 – 2002) , Wyd. von Borowiecki, Warszawa 2002
* A. Kȩpiński, Z. Kilar, Kto jest kim w Polsce inaczej, tom 1, "Czytelnik", Warszawa 1985
* H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2., Wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 2001
* Kto jest kim 1984 – informator encyklopedyczny, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
* Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
* T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944-1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
* Trybuna z 16 czerwca 2005
* Wojskowy Przegląd Historyczny, 1990, nr 1-2 (131-132), str. 277
* Głos Weterana i Rezerwisty, 2005, nr 8