Franciszek Skibiński

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Warka
Posty: 1570
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 16 paź 2010, 03:38

Franciszek Skibiński

Post autor: Warka »

Franciszek Skibiński (ur. 15 sierpnia 1899 w Monachium, zm. 16 maja 1991 w Warszawie) – generał dywizji WP, pisarz wojskowy, teoretyk i badacz sztuki wojennej, doktor nauk humanistycznych, uczestnik czterech wojen: I wojny światowej, wojny polsko-ukraińskiej, wojny polsko-bolszewickiej i II wojny światowej.

Życiorys
Franciszek Skibiński był synem Władysława Skibińskiego, jego młodszą siostrą była Maria Skibniewska. Uczył się początkowo w gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie (klasy I–VI, 1909–1915), później (klasy VII i VIII, 1915–1917) w polskim gimnazjum w Kijowie. Po zdaniu matury, w dniu 10 września 1917 wstąpił jako ochotnik do Wojska Polskiego.

Od listopada 1919 służył w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich. Od listopada 1937 był szefem sztabu 10 Brygady Kawalerii.

W okresie od września do grudnia 1938 uczestniczył w zajęciu Zaolzia. W okresie od 1 września do 19 września 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. 19 września 1939, razem z całą brygadą przekroczył granicę z Węgrami, a już 26 września przybył do obozu Coёtquidan w Bretanii (Francja). W dniach 10–18 czerwca 1940 uczestniczył w kampanii francuskiej. Następnie przez Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar 3 września 1940 dotarł do Liverpool w Anglii. Od sierpnia 1944 do maja 1945 uczestniczył w kampanii w zachodniej Europie.

W lipcu 1947 powrócił do Polski. W kwietniu 1951 został aresztowany przez organa Informacji Wojskowej, a 28 kwietnia 1952 skazany wyrokiem Najwyższego Sądu Wojskowego w tzw. sprawie nowego kierownictwa konspiracji wojskowej na karę śmierci za zdradę ojczyzny. 19 listopada 1952 prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski, ale wstrzymał wykonanie kary śmierci, co było związane z wykorzystaniem Skibińskiego, jako świadka w innych procesach dotyczących "spisku w wojsku". Dopiero 25 stycznia 1954 Przewodniczący Rady Państwa, Bolesław Bierut skorzystał z prawa łaski. Przebywając w Zakładzie Karnym we Wronkach generał podjął głodówkę protestując przeciwko niesprawiedliwemu wyrokowi. 4 kwietnia 1956 Najwyższy Sąd Wojskowy wznowił postępowanie w sprawie generała, a po dwóch dniach Naczelna Prokuratura Wojskowa umorzyła je z powodu braku dowodów winy. 16 sierpnia 1964 przeniesiony w stan spoczynku.

Prezes Komitetu Budowy Pomnika 1000-lecia Jazdy Polskiej. Prezes Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Belgijskiej. Wieloletni członek Komitetu Redakcyjnego kwartalnika Wojskowy Przegląd Historyczny. Wiceprezes Rady Naczelnej ZBoWiD 1958–1990. Członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa 1988–1990. W latach 1981–1983 Członek Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W 1987 r. wszedł w skład polskiej sekcji ruchu "Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia".

Przebieg służby wojskowej
wolontariusz w 2 szwadronie 1 Pułku Ułanów Polskich I Korpusu Polskiego w Rosji od 10 września 1917–1918,
członek Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie po rozwiązaniu I KP 1918,
młodszy podoficer (kapral) 1 Pułku Ułanów Krechowieckich od listopada 1918 do 13 stycznia 1919, kiedy zostaje ranny w walkach, w rejonie Lwowa i Przemyśla,
słuchacz Szkoły Podchorążych Kawalerii w Starej Wsi od kwietnia do sierpnia 1919,
kadet 19 klasy Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie od września do października 1919,
dowódca plutonu w 1 szwadronie i pełniący obowiązki dowódcy 4 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich od listopada 1919 do października 1920,
adiutant dowódcy szwadronu zapasowego 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie,
adiutant dowódcy VI Brygady Kawalerii,
dowódca plutonu w 4 szwadronie i dowódca 1 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich,
słuchacz Kursu Dowódców Szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu od listopada 1925 do lipca 1926, który ukończył jako prymus.
dowódca 1 szwadronu 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie,
instruktor wyszkolenia bojowego w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu od września 1926 do kwietnia 1927,
instruktor wyszkolenia bojowego w Oficerskiej Szkole Kawalerii od kwietnia 1927 do 1930,
kierownik grupy na Kursie Dowódców Szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii od 1930 do października 1931,
dowódca 2 szwadronu w 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku od października 1931 do października 1933,
słuchacz kursu przygotowawczego w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie od listopada 1932 do lutego 1933,
słuchacz Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawa (XIV promocja) od listopada 1933 do października 1935,
szef sztabu 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie od listopada 1935 do marca 1937,
organizator i szef sztabu 10 Brygady Kawalerii w Rzeszowie (pierwszej wielkiej jednostki motorowej, zorganizowanej na bazie rozformowanej 10 BK z zachowaniem jej dotychczasowej nazwy i podporządkowanej Dowództwu Broni Pancernych) od kwietnia 1937 do 21 września 1939
zastępca komendanta Obozu WP w Coёtquidan, w departamencie Morbihan od września 1939,
dowódca batalionu szkolnego1 Dywizji Piechoty,
zastępca szefa sztabu Obozu Wojsk Pancernych i Motorowych w m. Bollène, w departamencie Vaucluse ( komenda obozu była zalążkiem dowództwa Lekkiej Dywizji Zmechanizowanej, na zorganizowanie której Francuzi wyrazili zgodę dopiero w maju 1940, w obliczu przegranej bitwy we Flandrii),
szef sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej (zgrupowanie bojowe wydzielone na żądanie strony francuskiej ze składu Lekkiej Dywizji Zmechanizowanej) w czerwcu 1940,
szef sztabu 10 Brygady Kawalerii Pancernej od września 1940 do lutego 1942,
dowódca 10 Pułku Strzelców Konnych w składzie 10 BKPanc. od 23 lutego 1942 do 8 listopada 1943,
zastępca dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej w składzie 1 Dywizji Pancernej od 9 listopada 1943 do 22 sierpnia 1944,
dowódca 10 Pułku Strzelców Konnych w dniach 22 – 24 sierpnia 1944, w ostatniej fazie bitwy pod Falaise,
dowódca 3 Brygady Strzelców 1 DPanc. od 24 sierpnia 1944 do 18 stycznia 1945,
dowódca 10 Brygady Kawalerii Pancernej od 19 stycznia 1945 do 16 lipca 1945,
zastępca dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej we Włoszech od sierpnia 1945 do lipca 1947,
oficer Grupy Organizacyjno–Przygotowawczej Akademii Sztabu Generalnego WP od sierpnia 1947,
szef Katedry Broni Pancernych Akademii Sztabu Generalnego WP do kwietnia 1951,
zastępca szefa Biura Studiów MON od stycznia 1957 do września 1957,
szef Biura Studiów MON od września 1957 do sierpnia 1964
Awanse służbowe
podchorąży (ówcześnie pierwszy stopień oficerski) październik 1919,
podporucznik 1 stycznia 1920[1],
porucznik marzec 1922 ze starszeństwem 1 czerwca 1919,
rotmistrz 1927
major 19 marca 1936
podpułkownik 1940
pułkownik 19 marca 1944
generał brygady 1958
generał dywizji 12 października 1988 (nominację wręczył przewodniczący Rady Państwa gen. armii Wojciech Jaruzelski)
Odznaczenia
Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari
Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari 20 marca 1920
Krzyż Walecznych trzykrotnie
Medal Niepodległości
Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1989)
Distinguished Service Order (Wielka Brytania)
Legia Honorowa V Klasy
Croix de Guerre 1939-1945 (Francja)
Medal Brązowego Lwa (Holandia)
Wpis do "Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich" (1983)
Wybrane prace
Ułańska młodość 1917–1939, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07705-3,
Pierwsza pancerna, Warszawa 1979,
O sztuce wojennej na północno-zachodnim teatrze działań wojennych 1944–1945, Warszawa 1989,
Dowodzenie jednostkami polskimi na Zachodzie w skali operacyjnej: (wybrane przykłady), Warszawa 1973,
Falaise, Warszawa 1971,
Axel, Warszawa 1979,
Bitwa o Kretę: maj 1941, Warszawa 1983,
Wojska pancerne w II wojnie światowej, Warszawa 1982,
Ardeny, Warszawa 1966,
Dowodzenie wojskami koalicji na tle bitwy w Normandii, Warszawa 1963
Zbiór ćwiczeń bojowych i kawaleryjskich, Warszawa 1935 (razem z mjr. dypl. Franciszkiem Stachowiczem)
Przypisy
↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 17.01.1920, s. 2.
Bibliografia
Franciszek Skibiński, Ułańska młodość 1917–1939, Warszawa 1989, ISBN 83-11-07705-3;
Franciszek Skibiński, Pierwsza pancerna, Warszawa 1979;
Czesław Szafran, Lech Kowalski, Z żałobnej karty. Gen. dyw. Franciszek Skibiński (1899–1991), Wojskowy Przegląd Historyczny nr 2 (136) z 1991;
Cezary Leżeński, O kawalerii polskiej XX wieku, Ossolineum 1991;
Jerzy Poksiński, TUN. Tatar–Utnik–Nowicki, Represje wobec oficerów Wojska Polskiego w latach 1949-1956, Warszawa 1992, ISBN 83-11-07980-3;
V Kongres ZBoWiD Warszawa 8-9 maja 1974, Książka i Wiedza, Warszawa 1976;
VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985;
Wojskowy Przegląd Historyczny, 1987, nr 3 (121), str. 229
Za Wolność i Lud, nr 33 (1078) z 18 sierpnia 1984, str. 6
Źródło „http://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_Skibi%C5%84ski
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”