Współczesna obrona terytorialna Polski według poglądów rosyjskich

Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej (SZ RP) inaczej Wojsko Polskie - siły i środki wydzielone przez państwo do zabezpieczenia jego interesów i prowadzenia walki zbrojnej.
SZ RP stoją na straży suwerenności Narodu Polskiego oraz jego bezpieczeństwa i pokoju. Mogą brać udział w zwalczaniu klęsk żywiołowych, działaniach antyterrorystycznych, akcjach poszukiwawczych, a także ratowania życia ludzkiego. Biorą też udział w oczyszczaniu terenów z materiałów niebezpiecznych pochodzenia wojskowego i unieszkodliwiają je.
Zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi sprawuje prezydent RP, a ogólne kierownictwo zapewnia Minister Obrony Narodowej.
ziomeka
Posty: 443
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 01 cze 2010, 03:37

Współczesna obrona terytorialna Polski według poglądów rosyjskich

Post autor: ziomeka »

Siły obrony terytorialnej (OT) w SZ RP stanowią jeden z elementów systemu militarnego kraju, a ich mobilizacja jest przewidziana na czas konfliktu zbrojnego. Ciekawa analiza dotycząca polskich sił OT została opublikowana w jednym z ostatnich numerów oficjalnego rosyjskiego periodyku „Wojskowy Przegląd Zagraniczny”. W poniższym artykule, na bazie analizy, wskazujemy na określone, wybrane elementy koncepcji.

Po przystąpieniu państw bałtyckich i Polski do NATO, zgodnie z doktrynami obronnymi, zmiany w armiach tych państw mają na celu przede wszystkim zwiększenie możliwości bojowych wojsk operacyjnych oraz dostosowanie struktury oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego do zadań wynikających z członkostwa w Sojuszu. Niemniej jednak, nie zaniedbano kwestii obrony terytorialnej, co znajduje odzwierciedlenie w narodowych koncepcjach rozwoju wojsk i doktrynach obronnych. Przykładem takiego podejścia są Siły Zbrojne RP, gdzie w ostatnich dwudziestu latach podejmowano wysiłki w celu zorganizowania odrębnego od wojsk operacyjnych podsystemu militarnego państwa – formacji obrony terytorialnej na wzór szwedzki i szwajcarski, a w jej ramach rozwinięto programy szkolenia wojsk OT w zakresie działań połączonych z siłami operacyjnymi, a także z innymi formacjami systemu obronnego kraju. Liczebność sił OT w czasie pokoju miała sięgać kilkanaście tys. żołnierzy. W czasie wojny planowano wystawienie nawet kilku-kulkunastu brygad OT.

Formalnie wojska obrony terytorialnej nie stanowią elementu militarnego NATO, ale mogłyby wykonywać zadania wsparcia na rzecz sił Sojuszu. Przewidywano wykorzystanie ich do obrony obiektów i infrastruktury, ochrony i osłony tras przegrupowania wojsk własnych i sił Sojuszu, udziału w akcjach przeciwdesantowych i przeciwdywersyjnych, działaniach poszukiwawczo-ratowniczych, pracach inżynieryjnych, współpracy z władzami lokalnymi, które mają służyć kilku podstawowym celom: zachowaniu porządku społecznego, zwiększeniu bezpieczeństwa państwa, obronie granic i terytorium państwa oraz ochronie infrastruktury krytycznej.

Według polskich ekspertów, siły te powinny być oparte na organizacjach patriotycznych i stanowić element przygotowania kadr dla zmobilizowanych sił zbrojnych. Formacje OT będą zasilane rezerwistami na zasadzie dobrowolności i terytorialnej przynależności.


Zgodnie z obowiązującą "Strategią obronności Rzeczypospolitej Polskiej" mobilizowane wojska OT stanowią (wraz z żandarmerią i logistyką stacjonarną) siły wsparcia wojsk operacyjnych.

Rosjanie zauważają, że ostatnie decyzje dotyczące tej formacji zapadły w 2012 roku - opracowano koncepcję użycia sił i środków sił obrony terytorialnej Rzeczypospolitej Polskiej w czasie pokoju, kryzysu i w okresie wojny. Według niej siły obrony terytorialnej Polski, po zmobilizowaniu będą stanowiły wsparcie dla sił operacyjnych. Wojska OT mogą zostać wykorzystane do ochrony urządzeń i infrastruktury krytycznej, obrony terytorium, współpracy z siłami NATO. Polscy wojskowi eksperci nie wykluczają, że krajowy system OT może być podstawą przygotowania kadr dla sił zbrojnych.

Możliwości wykorzystania OT w czasie pokoju, kryzysu i wojny

W czasie pokoju siły OT mają odmienne zadania od tych przewidzianych na czas konfliktu zbrojnego. Według koncepcji, główne zadania struktur krajowego systemu obrony terytorialnej w czasie pokoju byłyby następujące:
działania na rzecz ochrony życia, zdrowia i świadczenie pomocy ludności cywilnej w czasie klęsk żywiołowych,
działania w czasie katastrof technicznych i zamieszek, aktów terroru,
współpraca ze służbami ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, organami ścigania i wymiarem sprawiedliwości;
współdziałanie z lokalnymi organami państwa i samorządu;
ochrona środowiska naturalnego.
W zakresie działań w czasie katastrof i klęsk żywiołowych siły OT mają systematycznie informować o zbliżających się zagrożeniach, realizować plany ewakuacji ludności cywilnej na poziomie lokalnym, zabezpieczać mobilizację pojazdów, sprzętu technicznego, lekkich statków powietrznych, takich jak motoszybowce, lekkie samoloty i śmigłowce (mogących służyć do obserwacji i monitorowania sytuacji kryzysowej z powietrza), współdziałać z wojskami znajdującymi się na danym terenie i cywilnymi sztabami kryzysowymi w zwalczaniu wszelkich zagrożeń, wspierać siły OT regionów sąsiednich, zagrożonych lub zapobiegających skutkom klęski, informować o rozmiarach katastrof i strat oraz przekazywać dane rozpoznawcze, zdjęcia i filmy do centrów zarządzania kryzysowego, prowadzić całodobowe akcje poszukiwawczo-ratownicze przy użyciu specjalistycznego sprzętu, prowadzić ewakuację ludności cywilnej i zwierząt za pomocą środków transportu (łodzie, pontony, samochody), kierować ruchem pojazdów mechanicznych w czasie prowadzenia działań ratowniczych i ewakuacji ludności cywilnej. Siły OT mogą stanowić wsparcie cywilnej oraz wojskowej służby zdrowia w zakresie budowy i ochrony baz medycznych i mobilnych szpitali w bezpośredniej bliskości obszarów klęsk żywiołowych, wsparcie w zakresie budowy polowych ośrodków socjalnych i sanitarnych, żywnościowych, pralni polowych, sanitariatów itp., dla ewakuowanej ludności, współpracować z wojskami inżynieryjno-ratowniczymi sił operacyjnych w organizacji transportu wody pitnej i tworzeniu systemu poboru i filtracji wody, realizować wsparcie techniczne w czasie klęsk żywiołowych i eliminacji ich skutków, koordynować prace inżynieryjne, budować, wspólnie z innymi służbami i ludnością cywilną, konstrukcje zabezpieczające, np. wały przeciwpowodziowe. Jednostki OT mogą zapewniać również transport sprzętu specjalistycznego i dostawę niezbędnych urządzeń, sprzętu medycznego, żywności i wody pitnej bezpośrednio na obszary klęsk żywiołowych (w przypadku niemożności ewakuacji ludności cywilnej), poszukiwanie osób zaginionych, w tym na obszarach trudnodostępnych.



Siły obrony terytorialnej wspierać mają instytucje państwowe w likwidacji skutków klęsk żywiołowych czy katastrof technicznych.

W zakresie ochrony życia i zdrowia w przypadku katastrof spowodowanych przez człowieka, aktów terroryzmu, zamieszek na wielką skalę, siły OT będą ściśle współpracowały z organami bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz organami ścigania i wymiarem sprawiedliwości w celu opracowania planów działania na wypadek zjawisk masowej przemocy, eskalacji agresji i w celu zapobieżenia panice, jak również w czasie zagrożeń terrorystycznych (imprez masowych, infrastruktury i komunikacji zbiorowej). Współpraca z władzami publicznymi i lokalnymi mediami, informowanie ludności cywilnej, co do przebiegu działań, szkolenie jak chronić podczas klęsk żywiołowych, katastrof technicznych, aktów terroryzmu i konfliktów zbrojnych (ćwiczenia, wykłady, warsztaty ze społecznościami lokalnymi w kwestiach obrony przed bronią konwencjonalną, bronią masowego rażenia, a także w przypadku wypadków w przemyśle chemicznym, petrochemicznym itp.). Partole wspólnie z policją w celu zapobieżenia, wykrywania i przeciwdziałania zagrożeniom w trakcie manifestacji i innych imprez publicznych, utrzymanie porządku i spokoju wśród uczestników imprez masowych, prowadzenie obserwacji i identyfikacji agresywnych ludzi i współpraca w ich zatrzymywaniu, ewakuacja rannych z tłumu podczas manifestacji i imprez masowych, współpraca z służbą zdrowia w zakresie organizowania i ochrony placówek medycznych w pobliżu obszarów zagrożonych, a w razie konieczności, udzielanie pierwszej pomocy poszkodowanym. Kolejnym zadaniem będzie ochrona obiektów i infrastruktury krytycznej przed atakami terrorystycznymi, nieautoryzowanym dostępem, masowymi demonstracjami, itp.

Współdziałanie ze służbami ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, organami ścigania, wymiarem sprawiedliwości oznacza działania operacyjne wspierające te służby i organy, zapobieganie prowokacjom, aktom wandalizmu, udział w działaniach pościgowych, zasadzkach na przestępców, obserwacja obiektów i działania szturmowe na nie, współpraca z policją i służbami bezpieczeństwa w sprawie organizacji blokad dróg i punktów kontrolnych, w tym za pomocą pojazdów opancerzonych, obserwacja i ukryta rejestracja podejrzanych działań na lądzie, wodzie i w powietrzu oraz informowanie odpowiednich służb i organów, lokalizacja osób na obszarach trudnodostępnych, użycie psów tropiących do poszukiwania i ścigania przestępców, wsparcie dla sił bezpieczeństwa i ratownictwa podczas poważnych awarii infrastruktury krytycznej, interakcja ze służbami w celu zapobieżenia zamieszkom, aktom sabotażu i dywersji.



W okresie pokoju i kryzysu pododdziały OT mają stanowić wsparcie dla administracji państwowej i samorządowej.

W zakresie ochrony środowiska przewidywana jest współpraca z lokalnymi i regionalnymi sztabami kryzysowymi, wsparcie lokalnych władz ekologicznych i środowiskowych, dyrekcjami lasów państwowych i innymi organizacjami ochrony środowiska, ochrona zasobów naturalnych, zabezpieczenie użycia lekkiego lotnictwa do monitorowania stanu środowiska naturalnego i wykrywania zagrożeń ekologicznych (np. pożary), realizacja działań przeciwpożarowych (spryskiwanie pól i lasów, transport wody do gaszenia), prowadzenie zapobiegawczych oprysków, informowanie służb ochrony środowiska odnośnie zagrożeń środowiska i wsparcie koordynacji w celu ich wyeliminowania, wykrywanie czynów niszczenia i zanieczyszczania środowiska naturalnego, np. wsparcie służb ochrony lasów, pomoc w usuwaniu szkód ekologicznych.

Analiza wspomina również o działalności komercyjnej, która miałaby polegać na wsparciu podmiotów zajmujących się m.in. produkcją rolną.

Interesująco przedstawiają się również zadania polskich pododdziałów OT w czasie konfliktu zbrojnego. Wspomniany dokument wskazuje na sześć zasadniczych etapów rozwinięcia sił OT w miarę narastania konfliktu zbrojnego, które odzwierciedlałyby rozwój sytuacji: etap eskalacji konfliktu, początek konfliktu, rozwój konfliktu zbrojnego, działania na zapleczu przeciwnika, kontruderzenie, zakończenie konfliktu.

W pierwszym etapie planowane jest rozwinięcie sił OT do zadań takich jak wsparcie administracji wojskowej w czasie mobilizacji i w obsłudze magazynów wojskowych (broni, umundurowania, wyposażenia) dla rezerwistów, rozproszenie i ukrycie zapasów magazynowych, w tym broni i amunicji dla sił zbrojnych, ewakuacja ludności cywilnej i mienia oraz instytucji administracyjnych, przemysłu, sprzętu technicznego, dokumentacji, cennych dzieł sztuki itp., z terenów zagrożonych, budowa lokalnych umocnionych punktów oporu, tworzenie sztucznych przeszkód i zapór, rozwijanie makiet i urządzeń mylących, wsparcie logistyczne i tyłowe własnych sił operacyjnych.



Jednym z zadań sił OT mają być organizacja i ochrona baz logistycznych, maskowanie, ustawianie makiet i urządzeń mylących.

W drugim etapie, siły te mają za zadanie: poszukiwane i zwalczanie grup rozpoznawczo-dywersyjnych i specjalnych przeciwnika, przerzuconych na terytorium Polski w czasie pierwszych godzin konfliktu zbrojnego lub wcześniej, w sposób legalny lub nielegalny drogą lądową, powietrzną lub morską, wsparcie sił zbrojnych i służb mundurowych, ochrona obiektów i infrastruktury krytycznej, organizacja i budowa budowanie sieci zdecentralizowanych baz logistycznych, w tym polowych, koniecznych dla prawidłowego funkcjonowania podsystemu militarnego państwa, zapewniających również ukrycie i maskowanie własnych oddziałów bojowych.

W trzecim etapie siły obrony terytorialnej powinny zapewnić obserwację obszarów lądowych, przestrzeni powietrznej i akwenów wodnych z wykorzystaniem posiadanych środków technicznych oraz przekazywanie zebranych danych rozpoznawczych, w tym zdjęć i filmów, do stanowisk dowodzenia sił operacyjnych, zwalczanie desantów powietrznych i morskich, grup dywersyjno-rozpoznawczych oraz sabotażowych lub poszczególnych dywersantów, klasyczne działania obronne, czyli walka z jednostkami bojowymi przeciwnika, ochrona skrzydeł i tyłów sił operacyjnych, zabezpieczenie dróg i tras przemarszu jednostek sił operacyjnych.

W czwartym etapie, siły te mają zostać użyte do wykonywania następujących zadań: infiltracja terenu zajętego przez przeciwnika, niszczenie lub przejmowanie centrów dowodzenia, środków łączności i komunikacji nieprzyjaciela, eliminacja sił przeciwnika w punktach (na obszarach) jego przywracania gotowości bojowej, niszczenie (konwoje) lub zajmowanie (bazy) obiektów zaopatrzenia sił wroga, organizowanie zasadzek, rozpoznanie wojsk nieprzyjaciela i wskazywanie celów dla własnych ataków artyleryjskich i uderzeń sił powietrznych, ewakuacja rannych i ludności cywilnej, zbieranie dowodów łamania praw wojennych i międzynarodowych zasad prowadzenia wojny, w tym użycia zabronionych środków rażenia i popełnionych przestępstw wojennych, prowadzenie operacji psychologicznych.

W piątym etapie siły obrony terytorialnej w Polsce będą działały na rzecz realizacji następujących zadań: izolacji sił przeciwnika, prowadzenia działań bojowych wspierających siły operacyjne, likwidacji pozostałych punktów obrony na obszarze zajętym przez wojska własne, niszczenia uzbrojenia i sprzętu wojskowego, a także urządzeń technicznych, amunicji, logistyki magazynowej, niszczenia konwojów, przechwytywania i wykorzystania zasobów przeciwnika.



Przede wszystkim jednak zadaniem sił OT ma być prowadzenie walki z uzbrojonym przeciwnikiem, w tym desantami powietrznymi i grupami dywersyjno-rozpoznawczymi.

W szóstym etapie od sił OT wymagane będą działania typu: rozbrojenie jednostek przeciwnika, likwidacja skutków konfliktu zbrojnego, prowadzenie działań rozpoznawczych w zakresie istnienia np. pól minowych, ukrytych składów broni i amunicji, wsparcie żandarmerii wojskowej w sprawach jeńców wojennych, wspieranie prac krajowych i międzynarodowych organizacji humanitarnych, przywracanie gotowości bojowej sił zbrojnych.

Struktura i wielkość wojsk OT

Zakłada się, że siły obronne terytorialne będą stanowić oddzielną formację z własnym pionem dowodzenia. Planuje się utworzenie pięciu ośrodków szkoleniowych, bezpośrednio podporządkowanych dowództwu wojsk Obrony Terytorialnej. Podczas mobilizacji nastąpiłoby ich rozwinięcie w brygady a następnie (dwie lub trzy brygady piechoty w jednym centrum).
Według analizy Polska planuje zmobilizować w ramach obrony terytorialnej 19 batalionów piechoty. Spośród nich trzy bataliony mają być „stołeczne", a pozostałe 16 sformowane w poszczególnych województwach (w każdym województwie po jednym). W myśl koncepcji, w każdym powiecie ma być zmobilizowany pluton piechoty, co dałoby łączną liczbę 308 plutonów – po jednym na powiat. W przypadku klęsk żywiołowych i katastrof plutony stacjonujące na objętych zagrożeniem powiatach mają być podporządkowane sztabom antykryzysowym i będą działać na wyznaczonym obszarze. Natomiast w czasie konfliktu zbrojnego z jednostek OT tworzone byłyby grupy bojowe do realizacji rożnych zadań.

Polski batalion OT



Źródło: opracowanie na podstawie "Wojskowego Przeglądu Zagranicznego" (ros.).

Podstawowa jednostka OT – batalion lekkiej piechoty – miałby się składać z:
Dowództwa i sztabu,
Plutonu dowodzenia,
Plutonu inżynieryjnego (saperów),
Plutonu przeciwlotniczego,
Plutonu logistycznego,
Kompanii specjalnego przeznaczenia,
Trzech kompanii piechoty.
Kompania piechoty miałaby w składzie drużynę dowodzenia, drużynę zabezpieczenia, trzy plutony piechoty (po trzy drużyny piechoty i drużyna wsparcia) i pluton wsparcia ogniowego z dwoma drużynami przeciwpancernymi, drużyną karabinów maszynowych i drużyną granatników. Drużyny piechoty i drużyny wsparcia dzieliłyby się na sekcje (strzeleckie oraz z granatnikami przeciwpancernymi i karabinami maszynowymi). Z kolei w plutonie wsparcia ogniowego dwie drużyny przeciwpancerne posiadałaby zestawy ppk, drużyna granatników dwa granatniki automatyczne, a drużyna km dwa ciężkie karabiny maszynowe. Łącznie kompania piechoty miałaby liczyć do 150 żołnierzy, pluton piechoty 36 żołnierzy, a w plutonie wsparcia powinno być 28 żołnierzy.

Kompania specjalnego przeznaczenia miałaby drużynę dowodzenia, pluton specjalny, pluton przeciwdywersyjny, dwa plutony rozpoznawcze i drużynę zabezpieczenia.

Wybrane typy uzbrojenia batalionu OT:
Karabiny maszynowe

36



Granatniki automatyczne

6



Granatniki przeciwpancerne

24



Zestawy pocisków przeciwpancernych

12

Fagot lub Spike

Łącznie batalion liczyłby 680-700 żołnierzy i składałby się z 20 plutonów, w tym 9 piechoty i 11 specjalistycznych. Z kolei brygada OT ma liczyć ponad 3500 żołnierzy i w jej skład, jak wynika z dokumentu, powinno wchodzić dowództwo z batalionem dowodzenia, kilka batalionów piechoty, dywizjon przeciwlotniczy, kompania saperów, batalion logistyczny i inne.

Wybrane typy uzbrojenia brygady OT:
Moździerze kalibru 82 mm

30



Armaty przeciwlotnicze

12

S-60 lub ZU-23-2

Przenośne przeciwlotnicze zestawy rakietowe

12

Strzała-2M lub Grom

Samochody

> 500

Różnych typów

Uzbrojenie strzeleckie obejmowałoby karabinki automatyczne Beryl (nazywane w rosyjskim opracowaniu KbK-M) i AKM/AKMS (KbK-AKM), karabinki automatyczne z granatnikami podwieszanymi kalibru 40 mm (KbK-G). Broń zespołową mają reprezentować karabiny maszynowe PK/PKM (Km PK), granatniki automatyczne kalibru 40 mm (oznaczone GA-40), granatniki przeciwpancerne RPG-7W oraz zestawy pocisków przeciwpancernych Fagot lub Spike. W opracowaniu wspomina się o broni przeciwlotniczej: armatach S-60 kalibru 57 mm, zestawach przeciwlotniczych ZU-23-2 kalibru 23 mm i przenośnych przeciwlotniczych zestawach rakietowych Strzała-2M i Grom.

Jeśli chodzi o wsparcie materiałowo-techniczne, zakłada się, że wojska OT pozostaną niezależnym logistycznie elementem sił zbrojnych, który nie będzie wymagał znacznych nakładów finansowych. Część sprzętu, takiego jak np. mundury może być zabezpieczona z rezerw MON, w tym Agencji Mienia Wojskowego. Poza tym część kosztów utrzymania najniższych pododdziałów (szczebla plutonu), powinny ponosić samorządy na podstawie porozumień z wojskiem (utrzymanie pomieszczeń biurowych, środki łączności, itp.). Poza tym baza szkoleniowa i treningowa może być wykorzystana w ramach porozumień z gminami, powiatami i województwami. Problem zabezpieczenia logistycznego (żywienie, ośrodki szkoleniowe ochrony lub mienia) ma być rozwiązany przy pomocy outsourcingu prywatnych firm świadczących odpłatne usługi w tym zakresie. Oczekuje się, że takie rozwiązanie nie wymaga dużych magazynów, składowisk i znacznych kosztów szkolenia personelu. Szkolone oddziały bezpośrednio w miejscach zamieszkania będą miały jednolity sprzęt oraz modele czy trenażery broni do wykorzystania w procesie edukacyjnym.

Szkolenie

Kadrę wojsk TO planuje się podzielić na dwie kategorie – żołnierze obrony terytorialnej (przeszkoleni rezerwiści) i kandydaci. Ci ostatni będą najpierw przeszkoleni w miejscu zamieszkania, a następnie w czasie 30-dniowego szkolenia wstępnego (unitarnego) w ośrodkach szkoleniowych.

Z kolei szkolenie podstawowe powinno odbywać się w ramach jednostek podstawowych. Szkolenie miałoby być organizowane w weekendy lub w czasie wolnym, za okres ten będą wypłacane ekwiwalenty. Na mocy porozumień z władzami lokalnymi szkolenia i kursy odbędą się w różnych warunkach terenowych, a także w dowolnie ustalonym czasie.

Do głównych zadań wspominanych pięciu centrów szkolenia ma należeć przygotowanie kadr dla wojsk OT, w tym ponowne szkolenie rezerwistów i podwyższanie kwalifikacji dla dowódców, a także organizowanie specjalnych kursów: walki w mieście, działań nieregularnych, walki z desantami i dywersją, działań w górach, operacji przeciwchemicznych, działań z tłumem itp. Wykładowcami w ośrodkach szkoleniowych mogliby być wojskowi specjaliści.

Odrębne szkolenie dla ochotników powinno rozpocząć się w wieku 16-20 lat. Członkowie organizacji społecznych i patriotycznych powinni być objęci odrębnym programem szkolenia w pododdziałach szkolnych, który potem umożliwi i służbę w wojskach OT lub operacyjnych. Dokument wskazuje, że w przyszłości niemal wszyscy członkowie tych organizacji społecznych i patriotycznych powinni być objęci specjalnym programem szkolenia.


Szkolenie bojowe pododdziałów OT nie powinno różnić się - w swej istocie - od szkolenia wojsk operacyjnych. Wszystkie fot. Mariusz Cielma.

Proces szkolenia i podnoszenia umiejętności powinien odbywać się w następujący sposób: raz w tygodniu jeden dzień szkolenia w pobliżu miejsca zamieszkania, comiesięczne dwudniowe zajęcia w centrum szkolenia i raz w roku 14-dniowe lub 30-dniowe szkolenie poligonowe. System szkolenia OT ma zapewniać przygotowanie kadr w ośrodkach szkolenia obrony terytorialnej, w tym realizację kursów specjalistycznych, czy kursów dowódczych. Przykładowo, po dwuletnim stażu w jednostce OT, żołnierze mogą być wysłani na kurs dowódcy plutonu do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych we Wrocławiu. Po trzech latach służby jako dowódca plutonu, wnioskodawca może zostać wysłany ponownie do WSOWL na kurs dla dowódców kompanii.

Podjęta ma być współpraca z organizacjami patriotycznymi i kombatanckimi, administracją lokalną, Policją i Strażą Graniczną RP, harcerstwem, instytucjami edukacyjnymi w celu wypracowania systemu kształcenia i szkolenia młodych ludzi, np. w postaci organizacji zajęć pozalekcyjnych, uczestnictwa w obchodach uroczystości o charakterze państwowym i historycznym.

Według przedstawionych poglądów, stworzenie krajowego systemu obrony terytorialnej Rzeczypospolitej Polskiej w zaprezentowanej formie ma pozwolić na utrzymanie racjonalnego poziomu wydatków na wojsko, przy jednoczesnym znacznym zwiększeniu potencjału obronnego kraju. Uzasadnia się to tym, że siły obrony terytorialnej są o wiele tańsze niż jednostki operacyjne, a przy tym zachowują duże możliwości bojowe. Jednakże ich funkcjonowanie może być zagrożone, ze względu na szereg problemów, w tym niedostateczne finansowanie, przestarzałe uzbrojenie, czy brak środków transportu i łączności.

Robert Ciechanowski
ODPOWIEDZ

Wróć do „Wojsko, technika i uzbrojenie”