Bohdan Cywiński

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Bohdan Cywiński

Post autor: Artur Rogóż »

Bohdan Hieronim Cywiński (ur. 19 lipca 1939 w Milanówku) – polski publicysta, historyk idei, opozycjonista i działacz społeczny. Profesor na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Jest ojcem historyka Piotra Cywińskiego. Mieszka w Przerośli.
Życiorys

Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, studiując jednocześnie filozofię na KUL, gdzie poznał się bliżej z Karolem Wojtyłą. Doktorat obronił z filozofii, habilitację z historii.

Wcześnie związał się z warszawskim Klubem Inteligencji Katolickiej, publikował w miesięczniku Więź. W 1966 został członkiem redakcji Znaku, a w 1973 jego redaktorem naczelnym. Funkcję tę pełnił aż do 1977, gdy został uczestnikiem i nieformalnym szefem głodówki w kościele św. Marcina.

Działacz opozycji, współtwórca m.in. Uniwersytetu Latającego (1977), Towarzystwa Kursów Naukowych (1978). W sierpniu 1980 udał się do strajkującego Gdańska wraz z Tadeuszem Mazowieckim i Andrzejem Wielowieyskim. Został ekspertem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego i współredaktorem dokumentów porozumienia sierpniowego. Jeden z inicjatorów tworzenia Solidarności, został zastępcą redaktora naczelnego Tygodnika Solidarność.

W latach 1981–1990 przebywał we Włoszech, Szwajcarii i Francji, gdzie organizował pomoc dla opozycji w kraju i wydawał kwartalnik polonijny pt. Widnokrąg. Odbierał z ramienia podziemnej Solidarności pokojową nagrodę Nobla Lecha Wałęsy. Po powrocie pracował w dzienniku Rzeczpospolita, wykładał na uniwersytetach w Warszawie, Wilnie, na Białorusi. Był doradcą prezydenta RP Lecha Wałęsy oraz premiera Jana Olszewskiego. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 był liderem listy Narodowego Komitetu Wyborczego Wyborców w okręgu warszawskim.

Autor ponad tysiąca artykułów oraz kilkunastu książek wśród których najważniejszą są Rodowody niepokornych (1971), która – ukazując postawy ideowe inteligencji wobec zaboru rosyjskiego na przełomie XIX i XX wieku – stała się ważną częścią formacji opozycji antykomunistycznej w Polsce.
Odznaczenia

19 czerwca 2006 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta)[1].. Od 2007 jest członkiem Kapituły tego orderu.
Publikacje

* Rodowody niepokornych, Warszawa 1971.
* Zatruta humanistyka, Warszawa 1978. – poza cenzurą
* ...Potęgą jest i basta, Warszawa 1981.
* Ogniem próbowane,t. I: Warszawa 1982, t. II: Rzym-Lublin 1990.
* Doświadczenia polskie, Paris 1984. – ukazały się w kilku językach
* Mój kawałek Europy, Warszawa 1994. ISBN 83-86038-15-2
* Idzie o dobro wspólne... Opowieść o Franciszku Stefczyku, Warszawa 2005. ISBN 83-916589-5-3
* Baśń niepodległa, czyli w stronę politologii kultury. Wykłady witebskie, Warszawa 2006. ISBN 83-7436-081-X

Przypisy

1. ↑ Waldemar Żyszkiewicz: Prezydent i ludzie Tysola. Tygodnik Solidarność, nr 26 (927) 30 czerwca 2006. [dostęp 04/11/2010].
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”