Jarosław Kaczyński

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Jarosław Kaczyński

Post autor: Artur Rogóż »

Jarosław Aleksander Kaczyński (ur. 18 czerwca 1949 w Warszawie) – polski polityk, doktor nauk prawnych, twórca i prezes partii politycznych Porozumienie Centrum oraz Prawo i Sprawiedliwość, senator I kadencji, poseł na Sejm I, III, IV, V i VI kadencji, od 14 lipca 2006 do 16 listopada 2007 prezes Rady Ministrów. Kandydat na urząd Prezydenta RP w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010.

Dzieciństwo

Jarosław Kaczyński urodził się w Warszawie na Żoliborzu. Ojciec, Rajmund Kaczyński, z zawodu inżynier, był żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego. Matka, Jadwiga z domu Jasiewicz, z wykształcenia jest filologiem polskim (zawodowo związana z IBL PAN).

Jego brat bliźniak to Lech Kaczyński. Przy ich porodzie asystowała jako położna matka poety Tadeusza Gajcego[1]. W 1962 bracia zagrali role Jacka (Lech Kaczyński) i Placka (Jarosław Kaczyński) w ekranizacji powieści Kornela Makuszyńskiego O dwóch takich, co ukradli księżyc w reżyserii Jana Batorego[2].
Wykształcenie i działalność zawodowa

Uczęszczał początkowo do XLI Liceum Ogólnokształcącego im. Joachima Lelewela w Warszawie, ukończył w 1967 XXXIII Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w tym mieście. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. W 1968 był wśród studentów biorących udział w wiecach organizowanych w ramach tzw. wydarzeń marcowych[3]. W 1971 na Wydziale Prawa i Administracji UW uzyskał tytuł magistra. Na tym samym roku studiowali z nim m.in. jego brat Lech, Andrzej Rzepliński, Marek Safjan, Bogusław Wołoszański i Mirosław Wyrzykowski. 8 grudnia 1976 na WPiA UW obronił pracę doktorską zatytułowaną Rola ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą[4]. Jego promotorem był Stanisław Ehrlich[5].

W 1971 uzyskał miejsce na aplikacji prokuratorskiej w Warszawie, której jednak nie rozpoczął[6]. W latach 1971–1976 zatrudniony był jako pracownik naukowy w Instytucie Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego. Później do 1981 pracował jako adiunkt na Uniwersytecie Warszawskim w filii w Białymstoku. W latach 1982–1983 był zatrudniony w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie na etacie starszego bibliotekarza.

W 1990 był współzałożycielem Fundacji Prasowej "Solidarność". W tym samym roku wszedł (obok m.in. Lecha Kaczyńskiego, Macieja Zalewskiego, Andrzeja Urbańskiego i Krzysztofa Czabańskiego) w skład władz spółki akcyjnej "Telegraf", po czym w 1991 zbył akcje tej spółki na rzecz Macieja Zalewskiego[7]. W 1993 prokuratur przedstawił mu zarzut rzekomego nielegalnego finansowania Porozumienia Centrum przez Fundację Prasową "Solidarność". Sprawa została ostatecznie umorzona w 2000[8]. W latach 1994–1997 Jarosław Kaczyński kierował działem wydawniczym w spółce z o.o. "Srebrna".
Działalność polityczna w PRL

W 1976, po tzw. wydarzeniach czerwcowych, rozpoczął współpracę z Komitetem Obrony Robotników, następnie z Biurem Interwencyjnym KSS KOR, gdzie badał m.in. przypadki zabójstw dokonanych przez funkcjonariuszy MO i SB. Od 1979 należał do redakcji kierowanego przez Antoniego Macierewicza niezależnego miesięcznika "Głos"[3].

W 1980 zaangażował się w działalność "Solidarności", kierował sekcją prawną Ośrodka Badań Społecznych przy Regionie Mazowsze[3]. W 1981 podpisał deklarację założycielską Klubów Służby Niepodległości[3], które nie podjęły jakiejkolwiek działalności.

W stanie wojennym nie był na liście do internowania i nie został internowany. Zajmował się dystrybucją wydawnictw podziemnych, brał udział w reaktywowaniu "Głosu". W 1982 nawiązał współpracę z Komitetem Helsińskim, a rok później z niejawnymi władzami NSZZ "S", Tymczasową Komisją Koordynacyjną, od 1986 kierował biurem społeczno-politycznym TKK, a od 1987 był sekretarzem jawnej Krajowej Komisji Wykonawczej. W trakcie strajków w 1988 doradzał pracownikom ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina[3].

W obradach Okrągłego Stołu uczestniczył w podzespole ds. reform politycznych. W lipcu i sierpniu 1989 był w zespole negocjacyjnym ze strony NSZZ "S" ze Stronnictwem Demokratycznym i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym celem powołania koalicyjnego rządu.
Działalność polityczna w III RP
Lata 1989–2005

W latach 1989–1990 był redaktorem naczelnym "Tygodnika Solidarność". Od 1990 do 1991 sprawował funkcję ministra stanu, szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy. Odszedł ze stanowiska po konflikcie środowiska Porozumienia Centrum z prezydentem. W 1990 był współtwórcą, a do 1998 prezesem tej partii.

W latach 1989–1991 zasiadał w Senacie I kadencji jako senator z województwa elbląskiego, był członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Następnie do 1993 sprawował mandat posła na Sejm I kadencji, wybranego z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum w Warszawie. Ponownie zasiadł w Sejmie III kadencji w 1997 jako kandydat Ruchu Odbudowy Polski z okręgu stołecznego, podczas gdy jego ugrupowanie należało do Akcji Wyborczej Solidarność, której Jarosław Kaczyński był jednym z założycieli.

W 2001 wraz z Lechem Kaczyńskim współtworzył partię Prawo i Sprawiedliwość, która w wyborach parlamentarnych w 2001 zdobyła 9,5% głosów i 44 mandaty poselskie. Jarosław Kaczyński utrzymał miejsce w Sejmie, uzyskując w okręgu warszawskim 144 343 głosy. W latach 2001–2003 był członkiem Komisji Etyki oraz przewodniczącym klubu parlamentarnego PiS. W 2003 objął stanowisko prezesa tego ugrupowania, zastępując swojego brata, który został wybrany na urząd prezydenta m.st. Warszawy.
Wybory 2005

W 2005 Prawo i Sprawiedliwość pod jego przewodnictwem wygrało wybory parlamentarne, a on sam uzyskał mandat poselski z najlepszym indywidualnym wynikiem 171 129 głosów w okręgu warszawskim. Nie podjął się misji tworzenia nowego rządu, desygnując na to stanowisko Kazimierza Marcinkiewicza, co zbiegało się w czasie z drugą turą wyborów prezydenckich, w której znalazł się jego brat. 28 grudnia 2005 otrzymał od Lecha Kaczyńskiego nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego.

W połowie 2006 ujawnił dokumenty ze swojej "teczki", założonej mu przez funkcjonariuszy SB. Deklarację takiego zamiaru ogłosił kilka miesięcy wcześniej, następnie jednak tłumaczył, że nie może tego uczynić, gdyż są w niej ślady ingerencji pułkownika Jana Lesiaka[9]. Dwie znajdujące się w niej deklaracje lojalności zostały uznane za podrobione nie później niż w 1993, zaś postępowanie przygotowawcze w tej sprawie zostało umorzone w 2008 w związku z przedawnieniem karalności[10]. Po raz pierwszy o jego rzekomej lojalce poinformował tygodnik "NIE"[11], którego redakcja przyznała, że dokument ten był sfałszowany.
Prezes Rady Ministrów

Information icon.svg Osobne artykuły: Rząd Jarosława Kaczyńskiego, Kalendarium rządu Jarosława Kaczyńskiego i Wizyty zagraniczne premiera Jarosława Kaczyńskiego.

Po decyzji Kazimierza Marcinkiewicza o zamiarze podania się do dymisji, 7 lipca 2006 Jarosław Kaczyński uzyskał formalną rekomendację kierowanej przez siebie partii na objęcie stanowiska premiera.

10 lipca Lech Kaczyński desygnował go na ten urząd. Jako nowy premier powołał gabinet w ramach koalicji PiS-Samoobrona-LPR w składzie tożsamym z dotychczasowym rządem (wyłączywszy zmianę na stanowisku ministra finansów, na którym Pawła Wojciechowskiego zastąpił Stanisław Kluza). 14 lipca prezydent dokonał zaprzysiężenia Rady Ministrów, a 19 lipca Sejm udzielił nowemu rządowi wotum zaufania.

22 września 2006 zdymisjonował po raz pierwszy wicepremiera i ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera i został pełniącym obowiązki szefa tego resortu do 16 października, tj. do czasu powrotu lidera Samoobrony do rządu.

1 października tegoż roku, w trakcie powyższego kryzysu rządowego, na wiecu poparcia dla jego partii w Stoczni Gdańskiej przyrównał przeciwników rządu do funkcjonariuszy ZOMO, którzy w czasach PRL tłumili protesty robotników[12]. Sygnatariusze porozumień sierpniowych, w tym Lech Wałęsa, wystosowali otwarty list, w którym napisali: Niech Pan cofnie to oskarżenie, wycofa się ze słów, które ranią wielu Polaków[13].

26 kwietnia 2007 stanął na czele Komitetu Organizacyjnego EURO 2012. Na początku lipca tegoż roku odwołał ze składu rządu Andrzeja Leppera i Tomasza Lipca, a 8 sierpnia zdymisjonował szefa MSWiA Janusza Kaczmarka, desygnując na to stanowisko Władysława Stasiaka.

Jako premier złożył kilkanaście wizyt zagranicznych, spotykając się z przedstawicielami władz innych państw. Razem z Lechem Kaczyńskim prowadził negocjacje z europejskimi przywódcami ws. traktatu lizbońskiego, deklarując poparcie dla tzw. systemu pierwiastkowego.
Po wyborach 2007

Był liderem listy Prawa i Sprawiedliwości w wyborach do Sejmu VI kadencji w okręgu warszawskim. W trakcie kampanii Julia Pitera publicznie zarzuciła mu, że dwa lata wcześniej próbował szantażem skłonić ją do głosowania za udzieleniem absolutorium Lechowi Kaczyńskiemu, pełniącemu wówczas funkcję prezydenta m.st. Warszawy[14].

W głosowaniu z 21 października 2007 otrzymał 273 684 głosów[15] i uzyskał mandat poselski. Był to drugi pod względem liczby głosów wynik w okręgu warszawskim – najwięcej głosów (534 241) zdobył lider PO, Donald Tusk.

5 listopada tego samego roku złożył w Pałacu Prezydenckim i w Sejmie dymisję z urzędu Prezesa Rady Ministrów, która w tym samym dniu została przyjęta przez prezydenta. Rada Ministrów pod jego kierownictwem sprawowała obowiązki do 16 listopada 2007, tj. do dnia zaprzysiężenia rządu Donalda Tuska.

Pozostał prezesem PiS i faktycznym liderem opozycji, co potwierdził kongres partii na początku 2008. W Sejmie VI kadencji zasiadł w Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej, Komisji do Spraw Kontroli Państwowej i Komisji Łączności z Polakami za Granicą. W marcu 2010 zdecydowaną większością głosów delegatów na kongres ponownie wybrany na prezesa PiS.
Wybory prezydenckie 2010

26 kwietnia 2010 ogłosił, że będzie kandydował z ramienia Prawa i Sprawiedliwości w przedterminowych wyborach prezydenckich[16], rozpisanych po śmierci jego brata w katastrofie lotniczej w Smoleńsku. Szefem sztabu jego komitetu wyborczego została Joanna Kluzik-Rostkowska, zaś rzecznikiem sztabu – Paweł Poncyljusz. 6 maja 2010 przedstawiciele komitetu wyborczego złożyli w PKW dokumenty rejestracyjne, deklarujące zebrane 1,65 mln podpisów poparcia dla kandydata[17]. Dzień później Jarosław Kaczyński oficjalnie został zarejestrowany jako kandydat na urząd Prezydenta RP[18].

Poparcia jego kandydaturze udzieliły Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" (29 kwietnia 2010)[19], kierowana przez jednego z senatorów PiS "Solidarność" Rolników Indywidualnych (28 kwietnia 2010)[20], Europa Wolnych Ojczyzn – Partia Polska (3 maja 2010)[21], Ruch Odbudowy Polski (6 maja 2010)[22]. 8 maja 2010 otrzymał poparcie ze strony partii Polska Plus[23], przeciwko czemu zaprotestował kierujący kołem poselskim tego ugrupowania Ludwik Dorn[24], który wystąpił z ugrupowania, popierając kandydaturę Marka Jurka[25].

Powołano warszawski społeczny komitet poparcia dla Jarosława Kaczyńskiego[26][27]. Podobne komitety zaczęto powoływać w kolejnych województwach i powiatach, a także poza granicami Polski. Poparcie dla Jarosława Kaczyńskiego zadeklarowała "Gazeta Polska"[28].

Oficjalnym hasłem kampanii kandydata ogłoszono hasło: "Polska jest najważniejsza"[29].

Po wiecu wyborczym z 9 czerwca Jarosław Kaczyński został pozwany przez komitet wyborczy Bronisława Komorowskiego, w związku z jego wypowiedzią, w której stwierdził, jakoby jego konkurent popierał prywatyzację służby zdrowia. Sąd Okręgowy w Warszawie w trybie wyborczym uwzględnił powództwo, nakazując kandydatowi PiS, po uprawomocnieniu się wyroku, sprostowanie tej informacji jako nieprawdziwej[30]. Komitet wyborczy Jarosława Kaczyńskiego złożył zażalenie na to orzeczenie do Sądu Apelacyjnego, który częściowo je uchylił, kierując sprawę do ponownego rozpoznania[31]. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w Warszawie ponownie nakazał sprostowanie podawanej przez Jarosława Kaczyńskiego informacji jako nieprawdziwej, Sąd Apelacyjny nie uwzględnił jego odwołania[32].

W pierwszej turze wyborów prezydenckich z 20 czerwca 2010 uzyskał 6 128 255 głosów (36,46%), zajmując 2. miejsce spośród 10 pretendentów[33]. Wszedł do drugiej tury głosowania razem z Bronisławem Komorowskim, który uzyskał poparcie na poziomie 41,54%. Spośród kandydatów, którzy odpadli w pierwszej turze, oddanie na niego głosu zadeklarowali Marek Jurek[34], Kornel Morawiecki[35] oraz Janusz Korwin-Mikke[36].

W drugiej turze głosowania Jarosław Kaczyński uzyskał 7 919 134 głosów ważnych, tj. 46,99%, przegrywając z Bronisławem Komorowskim[37].
Życie prywatne i rodzina

Jest kawalerem, mieszka z matką na warszawskim Żoliborzu. Jego brat bliźniak, Lech Kaczyński, który był m.in. prezydentem RP w latach 2005–2010, zginął w katastrofie lotniczej w Smoleńsku.
Nagrody i wyróżnienia

* 2004: Nagroda "Gazety Polskiej"
* 2005: Człowiek Roku tygodnika Wprost
* 2005: "Człowiek Roku" od Federacji Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP (wspólnie z Donaldem Tuskiem)
* 2006: II miejsce w plebiscycie Srebrne Usta III Programu PR
* 2007: Medal im. Samuela Bogumiła Lindego od władz miasta Torunia[38]
* 2008: Medal 660-Lecia Nowego Targu[39]

Przypisy

1. ↑ Cień generała, "Newsweek Polska" nr 9 z 2 marca 2008
2. ↑ Lech Kaczyński w bazie filmpolski.pl. [dostęp 10 kwietnia 2010].
3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 26 kwietnia 2010].
4. ↑ Edukacyjna lustracja kandydatów. gazeta.pl, 31 maja 2010. [dostęp 3 czerwca 2010].
5. ↑ Praca doktorska Jarosława Kaczyńskiego odnaleziona. wp.pl, 26 czerwca 2007. [dostęp 9 czerwca 2010].
6. ↑ Piotr Semka: Od Żoliborza do stoczni. rp.pl, 26 maja 2010. [dostęp 30 maja 2010].
7. ↑ Milczanowski: Telegraf umorzono niesłusznie!, "Trybuna" z 12 grudnia 2006
8. ↑ Fundacja na ciężkie czasy. wyborcza.pl, 30 maja 2008. [dostęp 26 kwietnia 2010].
9. ↑ Teczka Kaczyńskich. wp.pl, 30 czerwca 2008. [dostęp 26 kwietnia 2010].
10. ↑ Prokuratura umorzyła sprawę fałszerstwa "lojalki" J. Kaczyńskiego. gazeta.pl, 7 marca 2008. [dostęp 26 kwietnia 2010].
11. ↑ Figurant JAR, "Nie" nr 22/1993
12. ↑ Jarosław Kaczyński, dokonując porównania, stwierdził wówczas: My jesteśmy tu, gdzie wtedy, oni tam, gdzie stało ZOMO.
13. ↑ Kto jest tam, gdzie stało ZOMO. gazeta.pl, 3 października 2006. [dostęp 26 kwietnia 2010].
14. ↑ Pitera: Zarzucam Kaczyńskiemu szantaż!. wyborcza.pl, 18 października 2007. [dostęp 26 kwietnia 2010].
15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 26 kwietnia 2010].
16. ↑ Oświadczenie Jarosława Kaczyńskiego. pis.org.pl, 26 kwietnia 2010. [dostęp 26 kwietnia 2010].
17. ↑ 1 mln 700 tys. podpisów. Sztab Kaczyńskiego złożył listy w PKW. tvn24.pl, 6 maja 2010. [dostęp 7 maja 2010].
18. ↑ Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 7 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r.. pkw.gov.pl, 6 maja 2010. [dostęp 7 maja 2010].
19. ↑ Wybory 2010. Solidarność poparła Kaczyńskiego, Śniadek chce osobiście zbierać podpisy. gazeta.pl, 29 kwietnia 2010. [dostęp 7 maja 2010].
20. ↑ Komunikat z posiedzenia. solidarnoscri.pl, 28 kwietnia 2010. [dostęp 7 maja 2010].
21. ↑ Europa Wolnych Ojczyzn – Partia Polska popiera kandydaturę Pana Jarosława Kaczyńskiego na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. kapitalizm.org, 3 maja 2010. [dostęp 7 maja 2010].
22. ↑ Jarosław Kaczyński zebrał 1,65 mln podpisów. interia.pl, 6 maja 2010. [dostęp 8 maja 2010].
23. ↑ [http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/ ... Dorn_.html Wybory 2010. Polska Plus poparła Kaczyńskiego, Dorn: to samolikwidacja partii]. gazeta.pl, 8 maja 2010. [dostęp 28 września 2010].
24. ↑ Decyzja. dorn.blog.onet.pl, 8 maja 2010. [dostęp 8 maja 2010].
25. ↑ Dorn rezygnuje z członkostwa w Polsce Plus . rp.pl, 15 maja 2010. [dostęp 16 maja 2010].
26. ↑ Wybory 2010. Kaczyński: Mam poczucie, że mogę podjąć się tej misji. gazeta.pl, 7 maja 2010. [dostęp 7 maja 2010].
27. ↑ Kaczyński: mam poparcie milionów. Mogę podjąć się tej misji. Wprost 24, 7 maja 2010. [dostęp 9 maja 2010].
28. ↑ Kaczyński potrzebny jak nigdy. gazetapolska.pl, 1 maja 2010. [dostęp 14 maja 2010].
29. ↑ Hasło Kaczyńskiego: "Polska jest najważniejsza". tvn24.pl, 7 maja 2010. [dostęp 7 maja 2010].
30. ↑ Kaczyński przegrał w sądzie z Komorowskim. tokfm.pl, 16 czerwca 2010. [dostęp 16 czerwca 2010].
31. ↑ Sąd: Pozew sztabu Komorowskiego do ponownego rozpatrzenia. gazeta.pl, 18 czerwca 2010. [dostęp 18 czerwca 2010].
32. ↑ Sąd odrzucił apelację Kaczyńskiego ws. prywatyzacji szpitali. gazeta.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 24 czerwca 2010].
33. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 21 czerwca 2010].
34. ↑ Wybory prezydenckie 2010. Marek Jurek poprze Jarosława Kaczyńskiego. gazetalubelska.pl, 21 czerwca 2010. [dostęp 24 czerwca 2010].
35. ↑ Głosy przekaże Kaczyńskiemu. onet.pl, 20 czerwca 2010. [dostęp 13 listopada 2010].
36. ↑ Oświadczenie. korwin-mikke.blog.onet.pl, 1 lipca 2010. [dostęp 1 lipca 2010].
37. ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 5 lipca 2010].
38. ↑ Wiadomości. premier.gov.pl, 28 sierpnia 2007. [dostęp 26 kwietnia 2010].
39. ↑ Do górali – po nadzieję. nowytarg.com.pl, 13 sierpnia 2008. [dostęp 26 kwietnia 2010].

Bibliografia

* Odwrotna strona medalu. Z Jarosławem Kaczyńskim rozmawia Teresa Bochwic, Oficyna Wydawnicza "Most", Wydawnictwo Verba, Warszawa 1991, 152 s. ISBN 83-85061-18-5.
* Jacek Kurski, Piotr Semka, Lewy czerwcowy. Mówią: Kaczyński, Macierewicz, Parys, Glapiński, Kostrzewa-Zorbas, Editions Spotkania, Warszawa 1993, 256 s. ISBN 83-85195-88-2.
* Czas na zmiany. Z Jarosławem Kaczyńskim rozmawiają Michał Bichniewicz i Piotr Rudnicki, Editions Spotkania, Warszawa 1993, 192 s. ISBN 83-85195-99-8.
* Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89 (red. nacz. Jan Skórzyński), tom 1, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2000, s. 139–140 (Andrzej Talaga). ISBN 83-88288-65-2.
* O dwóch takich... Alfabet braci Kaczyńskich. Rozmawiali Michał Karnowski i Piotr Zaremba, Wydawnictwo M, Kraków 2006, s. 300. ISBN 83-7221-789-0.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”