Stefan Kisielewski

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Stefan Kisielewski

Post autor: Artur Rogóż »

Stefan Kisielewski, pseud. Kisiel, Teodor Klon, Tomasz Staliński, Julia Hołyńska (ur. 7 marca 1911 w Warszawie, zm. 27 września 1991 w Warszawie) – polski prozaik, publicysta, kompozytor, krytyk muzyczny, poseł na Sejm PRL II i III kadencji z ramienia Znaku, współzałożyciel i członek Unii Polityki Realnej.

Biografia

Syn Zygmunta i Salomei z domu Szapiro (ciotki Hanki Sawickiej)[1], bratanek Jana Augusta Kisielewskiego, satyryka i współzałożyciela kabaretu Zielony Balonik. W latach 1929-1931 studiował polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, a także w Konserwatorium Warszawskim (obecnie Akademia Muzyczna w Warszawie), gdzie w latach 1934-1937 uzyskał dyplomy z teorii muzyki, kompozycji i fortepianu. W latach 1938-1939 przebywał w Paryżu, gdzie rozpoczął studia kompozytorskie pod kierunkiem Nadii Boulanger.

Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, podczas okupacji uczestniczył w tajnym życiu muzycznym. Podczas powstania warszawskiego pracował w radiu.

Po wojnie wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie, usunięty przez władze komunistyczne w 1949 Założył pismo "Ruch Muzyczny", którego był redaktorem naczelnym w latach 1945-1948, aż do likwidacji pisma przez władze. Od 1945 związany ze środowiskiem "Tygodnika Powszechnego", do którego aż do 1989 pisywał felietony w cyklach Głową w ściany, Bez dogmatu, Pod włos, Łopatą do głowy, Gwoździe w mózgu i Wołanie na puszczy. W latach 1957-1965 był posłem na Sejm PRL, razem z m.in. Tadeuszem Mazowieckim, w ramach grupy Znak. W 1964 był jednym z sygnatariuszy Listu 34. W 1968 za krytykę cenzury (użył wtedy na zebraniu Związku Literatów Polskich słynnego określenia dyktatura ciemniaków) zabroniono mu publikacji na trzy lata, został także pobity przez tzw. "nieznanych sprawców". W 1976 podpisał list 14 przeciwko represjonowaniu uczestników radomskiego czerwca. W 1984 opublikował w Tygodniku Powszechnym tzw. "listę kanalii", pozbawioną komentarza listę nazwisk osób, które szczególnie aktywnie zajmowały się propagandą w PRL.

Twórczość publicystyczna Kisielewskiego nacechowana była duchem pragmatyzmu i liberalizmu, a jednocześnie - biorąc pod uwagę czasy w jakich przyszło mu żyć - była wybitnie niepokorna. Mariusz Urbanek stwierdził, iż był on "najchętniej czytanym, choć najmniej słuchanym dziennikarzem PRL-u. Komuniści nie chcieli go słuchać, bo mówił, że jest ich wrogiem. W wolnej Rzeczypospolitej nie słuchali go przyjaciele, bo mówił, że się z nimi kompletnie nie zgadza"[2]. Kisielewski znany był też ze swojego niepokornego charakteru - kiedy Leopold Tyrmand sprawił sobie zupełnie nowy samochód, Kisiel wziął cegłę i na karoserii wydrapał mu wielkimi literami wyraz 'DUPA' (po tym incydencie panowie nie odzywali się do siebie przez rok)[2].

W kwestiach polityczno-społecznych reprezentował poglądy konserwatywno-liberalne. Był jednym z założycieli Ruchu Polityki Realnej w 1987 oraz Unii Polityki Realnej w 1989.

Po 1989 po nieporozumieniach z redakcją "Tygodnika Powszechnego", która zaczęła cenzurować jego felietony odmówił dalszego publikowania swoich tekstów w tym tygodniku i przeniósł się na łamy "Wprost" gdzie zgodził się na udzielanie krótkich wywiadów, komentujących aktualne i nie tylko, wydarzenia. W 1990 ustanowił nagrodę swojego imienia, przyznawaną corocznie najpierw przez niego samego, a po jego śmierci przez kapitułę złożoną z jego syna Jerzego i laureatów z lat poprzednich.

W latach 1968-80 pisał osobisty dziennik, który objął kilka brulionów. Dziennik został wydany po jego śmierci, pod nazwą Dzienniki. Jego syn Wacław był współtwórcą duetu fortepianowego Marek i Wacek, a córka, Krystyna Kisielewska-Sławińska, jest romanistką i tłumaczką.
Nagrobek Stefana, Wacława i Lidii Kisielewskich na Cmentarzu Powązkowskim, Warszawa, 8 lipca 2006

Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce, a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie "Res Publica Nowa".
Kompozycje

* Kwartet smyczkowy (1935)
* Symfonia nr 1 (1939)
* Danse vive na fortepian (1939)
* Sześć preludiów i fug na fortepian (1943)
* Toccata na fortepian (1944)
* Serenada (wersja I) na fortepian (1945)
* Koncert na orkiestrę kameralną (1949)
* Rapsodia wiejska na orkiestrę kameralną (1950)
* Symfonia nr 2 (1951)
* Capriccio rustico na fortepian (1952)
* Pięć pieśni do słów K. I. Gałczyńskiego na głos i fortepian (1952)
* Siedem pieśni do słów K. I. Gałczyńskiego na głos i fortepian (1952-1954)
* Mała uwertura na orkiestrę kameralną (1953)
* Intermezzo na klarnet i fortepian (1953)
* Suita na obój i fortepian (1954)
* Moto perpetuo na fortepian (1954)
* Suita na fortepian (1955)
* Perpetuum mobile na małą orkiestrę symfoniczną (1955)
* Bakczysaraj w nocy na głos i fortepian (1955)
* Capriccio energico na skrzypce i fortepian (1956)
* Symfonia na 15 wykonawców (1961)
* Suita na flet i klarnet (1961)
* System doktora Smoły i profesora Pierza, balet-pantomima (1962)
* Divertimento na flet i orkiestrę kameralną (1964)
* Podróż w czasie na orkiestrę smyczkową (1965)
* Sygnały sportowe, uwertura na wielką orkiestrę symfoniczną (1966)
* Wesołe miasteczko, balet (1968)
* Spotkania na pustyni dla 10 wykonawców (1969)
* Dialogi na 14 instrumentów (1970)
* Cosmos I na wielką orkiestrę symfoniczną (1970)
* Sonata na klarnet i fortepian (1972)
* Serenada (wersja II) na fortepian (1974)
* Symfonia w kwadracie (1974-1978)
* Impresja kapryśna na flet solo (1982)
* Trzy sceny burzliwe na fortepian (1983)
* Mała rapsodia na klarnet i fortepian (1984)
* Scherzo na fagot i fortepian (1988)
* Koncert fortepianowy (1980-1991)

Publikacje
Powieści

* Sprzysiężenie (1946)
* Zbrodnia w dzielnicy Północnej (1948)
* Kobiety i telefon (1960)

Powieści polityczne, pierwotnie wydane w Paryżu, pod pseudonimem Tomasz Staliński:

* Widziane z góry (1967)
* Cienie w pieczarze (1971)
* Romans zimowy (1972)
* Śledztwo (1974)
* Ludzie z akwarium (1976)
* Przygoda w Warszawie (1977)

Szkice muzyczne

* Gwiazdozbiór muzyczny (1958)
* Muzyka i mózg (1974)

Zbiory szkiców i felietonów

* Polityka i sztuka (1949)
* Rzeczy małe (1956)
* Opowiadania i podróże (1959)
* Z literackiego lamusa (1979)
* 100 razy głową w ścianę (Paryż 1972)
* Materii pomieszanie (Londyn 1973)
* Moje dzwony trzydziestolecia (Chicago 1978)
* Lata pozłacane, lata szare (Kraków 1989)
* Publicystyka przedwojenna (2001)

Inne publikacje

* Na czym polega socjalizm? Stosunki Kościół-Państwo w PRL (1990, wydanie II)
* Abecadło Kisiela (1990) ISBN 83-85083-01-4
* Wszystko inaczej (1991, wydanie IV)
* Testament Kisiela (1992)
* Dzienniki (1997, wydanie II)
* Wołanie na puszczy (1997)
* Felietony zdjęte przez cenzurę (1998)
* Rzeczy małe (1998)
* 100 razy głową w ściany (1997)
* Polityka i Sztuka
* Kodeks człowieka pobłażliwego

Zobacz też

* Lista Kisiela

Prace o Stefanie Kisielewskim

* Iwona Hoffman, Dwugłos o Peerelu, Dzienniki Stefana Kisielewskiego i Mariana Brandysa, Lublin 2000
* Kisiel, wywiady Joanny Pruszyńskiej, Warszawa 1997
* Michał Ryszkiewicz., Forma ideologii – ideologia formy, o powieściach Stefana Kisielewskiego, Lublin 2003
* Michał Szyszka, Droga klerka. Filozofia Sztuki Stefana Kisielewskiego, Kraków 2010
* Mariusz Urbanek, Kisiel, Wrocław 1997
* Mariusz Urbanek, Kisielewscy, Warszawa 2006
* Jerzy Waldorff, Słowo o Kisielu, Warszawa 1995
* Adam Wiatr, Stefan Kisielewski jako krytyk muzyczny, Wrocław 2006
* Monika Wiszniowska, Stańczyk Polski Ludowej. Rzecz o Stefanie Kisielewskim, Katowice-Warszawa 2004


Przypisy

1. ↑ Urbanek M., Kisielewscy, Iskry, Warszawa 2006
2. ↑ 2,0 2,1 Stefan Kisielewski 1911-1991 - Życie
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”