Ewaryst Waligórski
: 06 gru 2010, 04:02
Ewaryst Waligórski (ur. 19 sierpnia 1937 w Pobiedziskach) – polski inżynier, były minister transportu i gospodarki morskiej.
Życiorys
Ukończył w 1961 studia na Wydziale Transportu Politechniki Szczecińskiej. Od 1968 do 1976 był wykładowcą transportu kolejowego na tym wydziale. W latach 1961–1989 pracował także w Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych m.in. jako stażysta (1961–1964), z-ca naczelnika Lokomotywowni Szczecin – Wzgórze Hetmańskie (1963), z-ca naczelnika Oddziału Trakcji w Szczecinie (1965–1967), z-ca naczelnika (1968) a następnie naczelnik Zarządu Wagonów Pomorskiej DOKP (1969–1979), pracownik Biura Ekonomicznego Pomorskiej DOKP (1979–1981), pracownik w Oddziale ds. Racjonalizacji i Postępu Technicznego Pomorskiej DOKP (1982), referent w Dziale Technicznym Zarządu Wagonów {1982–1989).
Brał udział w wydarzeniach poznańskiego czerwca w 1956. Od 1976 współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, od 1978 działał w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej. W 1980 wstąpił do "Solidarności", był m.in. członkiem prezydium zarządu regionu związku. W okresie od grudnia 1981 do marca 1982 aresztowany i sądzony przez sąd okręgu wojskowego w Bydgoszczy, który go uniewinnił. Został jednak internowany na okres od 5 maja do 2 grudnia 1982. Po zwolnieniu wszedł w skład kierownictwa podziemnych struktur NSZZ "S" kolejarzy.
W 1989 został wiceministrem, następnie od 6 lipca 1990 do 4 czerwca 1992 sprawował urząd ministra transportu i gospodarki morskiej w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Jana Olszewskiego. Był członkiem ministerialnego zespołu negocjacyjnego prowadzącego rozmowy o wycofaniu wojsk radzieckich i rosyjskich z Polski, które zakończyły się podpisaniem umowy międzypaństwowej 22 maja 1992. W 1993 był zatrudniony w charakterze st. radcy w Dyrekcji Generalnej PKP w Warszawie. W latach 1993–2000 reprezentował PKP w Bratysławie. Od września 2000 do sierpnia 2005 pełnił funkcję radcy ds. transportu Ambasady RP w Bratysławie. Później został przedstawicielem PKP Cargo w Bratysławie.
Życiorys
Ukończył w 1961 studia na Wydziale Transportu Politechniki Szczecińskiej. Od 1968 do 1976 był wykładowcą transportu kolejowego na tym wydziale. W latach 1961–1989 pracował także w Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych m.in. jako stażysta (1961–1964), z-ca naczelnika Lokomotywowni Szczecin – Wzgórze Hetmańskie (1963), z-ca naczelnika Oddziału Trakcji w Szczecinie (1965–1967), z-ca naczelnika (1968) a następnie naczelnik Zarządu Wagonów Pomorskiej DOKP (1969–1979), pracownik Biura Ekonomicznego Pomorskiej DOKP (1979–1981), pracownik w Oddziale ds. Racjonalizacji i Postępu Technicznego Pomorskiej DOKP (1982), referent w Dziale Technicznym Zarządu Wagonów {1982–1989).
Brał udział w wydarzeniach poznańskiego czerwca w 1956. Od 1976 współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela, od 1978 działał w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej. W 1980 wstąpił do "Solidarności", był m.in. członkiem prezydium zarządu regionu związku. W okresie od grudnia 1981 do marca 1982 aresztowany i sądzony przez sąd okręgu wojskowego w Bydgoszczy, który go uniewinnił. Został jednak internowany na okres od 5 maja do 2 grudnia 1982. Po zwolnieniu wszedł w skład kierownictwa podziemnych struktur NSZZ "S" kolejarzy.
W 1989 został wiceministrem, następnie od 6 lipca 1990 do 4 czerwca 1992 sprawował urząd ministra transportu i gospodarki morskiej w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Jana Olszewskiego. Był członkiem ministerialnego zespołu negocjacyjnego prowadzącego rozmowy o wycofaniu wojsk radzieckich i rosyjskich z Polski, które zakończyły się podpisaniem umowy międzypaństwowej 22 maja 1992. W 1993 był zatrudniony w charakterze st. radcy w Dyrekcji Generalnej PKP w Warszawie. W latach 1993–2000 reprezentował PKP w Bratysławie. Od września 2000 do sierpnia 2005 pełnił funkcję radcy ds. transportu Ambasady RP w Bratysławie. Później został przedstawicielem PKP Cargo w Bratysławie.