Tadeusz Dzieduszycki

[Warka]

Tadeusz Gerwazy Dzieduszycki herbu Sas (ur. 28 czerwca 1724, zm. w październiku 1777 w Żukowie) – generał lejtnant wojsk koronnych, regimentarz, cześnik koronny.

Wielmoża z Małopolski Wschodniej. Oficer husarii. W 1746 porucznik, 1752 pułkownik, jego oddział w 1759 rozbił bandę Iwana Bojczuka, następcy Bajuraka.[1] Od 1760 rotmistrz chorągwi pancernej.walczył przeciwko ruchom hajdamackim na Ukrainie. W 1762 uprzedził Austrię o grożącym jej niebezpieczeństwie napadu Tatarów. Działacz polityczny interesujący się problematyką społeczną. Stronnik króla Stanisława Augusta. Walczył przeciwko konfederacjom radomskiej i barskiej. Uczestnik krwawej bitwy pod Husiatyniem. Oskarżony o popełnienie na konfederatach okrucieństwa uciekł na Węgry. W 1770 powrócił do kraju.

Uzyskał tytuł hrabiego Galicji 22 października 1776 roku. Był potomkiem Jerzego kasztelana lubaczowskiego i stryjem Mikołaja Adama. W wojsku polskim pełnił funkcje: porucznika, pułkownika i generała Wojsk Koronnych.

Od roku 1750 był chorążym Trembowli, później podkomorzym halickim od 1760 i cześnikiem koronnym od 1765. W czasie ostatniego bezkrólewia występował jako zwolennik reform. Odmalowany został w bardzo ujemnych barwach przez Słowackiego w „Beniowskim”.

Za zasługi został odznaczony Orderem Świętego Stanisława 8 maja 1770 roku i uzyskał rangę generała, tytuł tajnego radcy dworu i hrabiego austriackiego. Uważany za człowieka światłego. Publicysta społeczno-polityczny.

Miał 3 synów: Józefa Kalasantego, Waleriana i Antoniego Bazylego.

Bibliografia
H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.

Przypisy
↑ [http://www.goraleslascy.pl/print.php?what=article&id=59 Polacy na Huculszczyźnie