Roman Odzierzyński

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Roman Odzierzyński

Post autor: Artur Rogóż »

Roman Władysław Odzierzyński (ur. 28 lutego 1892 we Lwowie, zm. 9 lipca 1975 w Londynie) – polski dowódca wojskowy, oficer C.K. Armii, generał brygady, Wojska Polskiego, polityk, premier Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1950–1953).

Życiorys
Dzieciństwo i młodość
Urodził się 28 lutego 1892 we Lwowie, syn Antoniego i Leopoldyny z Obermannów. Absolwent gimnazjum oraz Wydziału Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Franciszka Józefa we Lwowie. W uczelni tej, po zmianie patrona na króla Jana Kazimierza, uzyskał w 1919 stopień naukowy doktora praw.

Wcielony 1 października 1910 do armii austro-węgierskiej, ukończył Oficerską Szkołę Artylerii dla jednorocznych ochotników. 2 sierpnia 1914 został powołany do 11. Pułku Haubic Polowych. Całą wojnę przebył, pełniąc funkcje oficera ogniowego i dowódcy baterii w 11. oraz 111. Pułku Haubic Polowych. W listopadzie 1914 mianowany podporucznikiem, a dwa lata później porucznikiem.

Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Dowodził baterią w obronie Lwowa. Mianowany kapitanem 8 stycznia 1919.

Dwudziestolecie międzywojenne[edytuj]
Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził dywizjonem w 3. Pułku Artylerii Polowej, Szkołą Podoficerską nr 5, dywizjonem w 17 i 14. Pułku Artylerii Polowej oraz 17 dac. 1 lipca 1923 mianowany podpułkownikiem. W latach 1921–1928 pełnił kolejno funkcje dowódcy 17 Brygady Artylerii i 17 dac, zastępcy dowódcy 7 pac, komendanta poligonu artyleryjskiego, dowódcy dywizjonu w 12 i 5 pap, a następnie zastępcy dowódcy 5 pap i 6 pac oraz dowódcy 6 pac. 21 marca 1928 objął dowodzenie 21 pap. 1 stycznia 1930 mianowany pułkownikiem. 19 czerwca 1933 został komendantem Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu. 14 listopada 1935 objął dowodzenie 11 Grupą Artylerii, przemianowaną w maju 1938 na Grupę Artylerii Przeciwlotniczej.

II wojna światowa
Od 14 listopada 1938 pełnił funkcję komendanta Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej w Trauguttowie. Na tym stanowisku została go wojna. 20 września 1939 z resztkami Centrum przekroczył granicę Rumunii. W styczniu 1940 przedostał się do Francji, gdzie objął dowodzenie artylerią 4. Dywizji Piechoty.

Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był (od sierpnia 1940) dowódcą artylerii 4 Brygady Strzelców. Stamtąd, wraz z grupą 200 oficerów i podchorążych, został przewieziony do Iraku. We wrześniu 1942 objął dowodzenie Zgrupowaniem Artylerii Armii Polskiej na Wschodzie. 1 stycznia 1943 awansowany do stopnia generała brygady. Po reorganizacji wojsk w lipcu 1943 mianowany dowódcą artylerii II Korpusu Polskiego.

Okres powojenny
Po wojnie, 4 listopada 1945 powrócił do Wielkiej Brytanii. W latach 1949–1950 był ministrem obrony narodowej i ministrem spraw wewnętrznych Rządu na Uchodźstwie, a od 25 września 1950 – premierem i jednocześnie ministrem obrony narodowej i kierownikiem ministerstwa sprawiedliwości. W latach 1954–1955 był przewodniczącym Egzekutywy Zjednoczenia Narodowego, a w latach 1966–1968 – członkiem Rady Trzech. Zmarł 9 lipca 1975 w Londynie. Był żonaty, żona Anna ze Stelmachowiczów.

Awanse
chorąży – 1 marca 1913
podporucznik – 1 listopada 1914
porucznik – 1 sierpnia 1916
kapitan – 8 stycznia 1918
major – 1 października 1920
podpułkownik – 1 lipca 1923
pułkownik – 1 stycznia 1930
generał brygady – 1 stycznia 1943
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych – trzykrotnie
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Medal Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)
Komandorska Legia Zasługi (USA)
Krzyż Wojenny Karola
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”