Wilhelm Orlik-Rückemann

Obszerny opis dziejów całości życia oraz dokonań wybitnej postaci.
Artur Rogóż
Administrator
Posty: 4635
https://www.artistsworkshop.eu/meble-kuchenne-na-wymiar-warszawa-gdzie-zamowic/
Rejestracja: 24 maja 2010, 04:01
Kontakt:

Wilhelm Orlik-Rückemann

Post autor: Artur Rogóż »

Wilhelm Orlik-Rückemann (ur. 1 sierpnia 1894 we Lwowie, zm. 8 listopada 1986[potrzebne źródło] w Ottawie) – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego, pionier polskiej broni pancernej.

Życiorys
Dzieciństwo i młodość

Wilhelm Orlik-Rückemann urodził się 1 sierpnia 1894 we Lwowie w rodzinie polskiej o korzeniach żydowskich [1]. W latach 1910-1911 organizował skautowy Oddział "Zarzewia" w I Gimnazjum Realnym we Lwowie, na tamtejszej politechnice rozpoczął w 1912 roku studia na wydziale budowy dróg i mostów. Studia te przerwała jednak I wojna światowa.

Był żonaty z Różą Fajans, która pochodziła ze znanej warszawskiej rodziny Fajansów, właścicieli m. in. "Żeglugi na Wiśle" i działaczy społeczności żydowski[2].
I wojna światowa

Rückemann wstąpił do Legionów Polskich i służył na stanowiskach oficerskich w 6 Pułku Piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w niej m.in. w 19 pułku strzelców. Ukończył też w 1918 szkołę oficerów rezerwy.

4 listopada 1918 przeszedł do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej w 1919 dostał się do niewoli, jednak został z niej zwolniony po podpisaniu sojuszu między Piłsudskim a Petlurą.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej wyróżnił się jako zdolny dowódca polowy i 16 sierpnia 1920 otrzymał dowództwo nad 1 pułkiem czołgów i awans do stopnia pułkownika.
Czołgi FT-17 1 pułku czołgów w walkach na przedpolach Warszawy, sierpień 1920
Interbellum[edytuj]

W 1921 zmienił nazwisko, do rodowego nazwiska Rückemann przybierając nazwisko Orlik[3].

Po wojnie dowodził swym pułkiem do 1 maja 1927, ukończywszy kurs dla dowódców czołgów we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. Po zlikwidowaniu jednostki, Rückemann został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych gdzie kierował sekcją broni pancernej. W styczniu 1928 wyznaczony został na stanowisko II dowódcy piechoty dywizyjnej 23 Górnośląskiej Dywizji Piechoty w Katowicach. Od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931 był słuchaczem V Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Po ukończeniu kursu powrócił do 23 DP na stanowisko I dowódcy piechoty dywizyjnej.

27 lutego 1932 Rückemann objął dowództwo 9 Dywizji Piechoty. 21 grudnia 1932 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go z dniem 1 stycznia 1933 na generała brygady. W grudniu 1938 został przeniesiony na stanowisko zastępcy dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza, a 31 sierpnia 1939 objął dowództwo tej formacji.
II wojna światowa

Po rozpoczęciu wojny obronnej dowodził nielicznymi powierzonymi mu siłami w dozorowaniu granicy wschodniej. Po przystąpieniu Związku Radzieckiego do wojny siły KOP stawiły zaciekły opór, jednak był on czysto symboliczny wobec miażdżącej przewagi Armii Czerwonej.

Rückemann postanowił przebijać się wraz z podległymi mu wojskami w stronę Warszawy i jednostek Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie gen. Franciszka Kleeberga. W dniach 20-22 września ześrodkował większość niezwiązanych walką oddziałów z dwustukilometrowego odcinka granicy ZSRR i rozpoczął marsz w kierunku stolicy. Jego zgrupowanie liczyło około 9000 ludzi, posiadali jedynie 2 baterie artylerii i nieznaczne rezerwy amunicji i żywności. Ciągłe potyczki z Armią Czerwoną i dywersantami sprawiły, że Rückemann postanowił wydać wojskom sowieckim walną bitwę by podbudować morale żołnierzy.

Nocą z 27 września na 28 września jego oddziały zbliżyły się do miasteczka Szack. Po brawurowo poprowadzonym ataku miejscowość została zdobyta, a broniąca jej radziecka 52 Dywizja Strzelców poniosła duże straty.

30 września mocno już okrojona jednostka Rückemanna przekroczyła Bug i podeszła pod wieś Wytyczno. 1 października 1939 jednostki KOP zostały zaatakowane przez sowiecką 45 Dywizję Strzelców. Po całodziennej zaciekłej obronie, gen. Rückemann wydał rozkaz o rozformowaniu jednostki i przedzieraniu się mniejszymi grupami.

Większość oddziałów zdolnych do walki przedarło się pod osłoną nocy lasami na tereny operacyjne SGO Polesie, praktycznie bez strat własnych.

Wilhelm Orlik-Rückemann przedarł się na Litwę i do Szwecji. Stamtąd, dzięki pomocy polskiego konsulatu, dotarł w końcu października do Wielkiej Brytanii.
Lata powojenne[edytuj]

Do końca wojny Orlik-Rückemann pełnił różne funkcje sztabowe. W latach 1945-1947 pracował w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii.

Po wojnie gen. Wilhelm Orlik-Rückemann pozostał na emigracji. Początkowo mieszkał w Londynie, a w 1972 przeniósł się do rodziny do Kanady. Zmarł w Ottawie 18 października 1986. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości



Przypisy

↑ zob. Ignacy Bukowski: Z minionych lat. Wspomnienia oficera sztabu. Warszawa 1974, s. 172.
↑ Więcej zob. Reychman
↑ Dz. Personalny z 1921 r. Nr 40, poz. 1852.

Bibliografia

Andrzej Kralisz, Na straży wschodnich rubieży (biografia)
Kazimierz Reychman, Szkice genealogiczne, Serja I., Hoesick F., Warszawa 1936, ss. 61–67
ODPOWIEDZ

Wróć do „Biografie”